Alegrías is een stijl die uit de omgeving van Cádiz komt en behoort tot de groep Cantiñas.
De Alegría ontstond halverwege de 19e eeuw. In 1881 noemt Antonio Machado, in zijn omschrijving van de Cantiñas, de Alegrías voor het eerst.
In Cádiz woonden en werkten veel mensen uit Aragón als gevolg van de immigratie vanuit Aragón naar Cádiz door onafhankelijkheidsstrijd in het begin van de 19e eeuw, na de inval aldaar van de Fransen. De mensen van Cádiz en van Aragon streden gezamenlijk tegen Napoleon. Zij namen de jota (dans) mee daarheen vanuit m.n. Zaragoza.
In Cádiz ontstond vervolgens een eigen vorm, de Jota de Cádiz (een echte Aragonese jota), en van daaruit ontstond de Alegrías. Er zijn vervolgens ook binnen de groep van Alegrías verschillende stijlen ontstaan, die weliswaar geen aparte palo zijn gaan vormen, maar wel afzonderlijk herkenbaar zijn. Zo is er de Alegría de Cádiz, Alegría de Córdoba, de Alegría de Utrera en de Alegría de Lebrija.
Pele zingt een Alegrías begeleid door Vicente Amigo en Moraito Chico op gitaar.
Het karakter van de muziek is erg optimistisch en vrolijk. Tja, ze hebben hem niet voor niks Alegrías genoemd… (vrolijkheid, vreugde, blijdschap, opgewektheid, etc.). Het was het prototype van de feestelijke muziek in de 19e eeuw, zoals in de 20e eeuw die rol gepakt werd door de Tangos en de Bulerías.
Ignacio Espeleta heeft een bijdrage geleverd aan de Alegrías door de tegenwoordig typisch “tirititran tran tran” in te voeren, dat door zangers m.n. bij het inzingen gebruikt wordt.
Enrique el Mellizo voerde de Alegrás uit op een manier die navolging kreeg waarmee hij dus eigenlijk de huidige Alegrías “vastlegde”.
Het is een stijl waar vaak op gedanst wordt, zowel door vrouwen als mannen. In de dans heeft de Alegrías een min of meer vaste structuur. Deze bestaat uit de volgorde: entrada, paseo, silencio, castellana en escobilla en om af te sluiten een desplante of een afsluiting por bulerias.
Er zijn aanwijzingen dat vroeger de Alegrías veel langzamer gebracht werd waardoor het veel meer het karakter van een soleá had, maar omdat het wat luchtiger gebracht werd leek het toen meer op onze huidige soleá por bulerías. Dus de Alegría heeft het ritme en de accenten van een soleá, maar is heeft tegenwoordig een hoger tempo en natuurlijk de hele aire is vele malen vrolijker…
Op de zang van Mayte Martín danst Belen Maya een Alegrías: