Antonio Ortega Escalona werd als derde kind geboren in 1844 in Velez Málaga uit het huwelijk van Juan Ortega en Ana Escalona.
Hij werd verantwoordelijk voor het populair maken van de Malagueña.
Zijn bijnaam werd hem door zijn opa gegeven die verkoper was van vijgen (brevas) en ander fruit.
Vanaf zijn 10-jarige leeftijd krijgt hij gitaarlessen van een vriend van zijn vader.
Juan Breva
Zijn eerste publieke optreden heeft hij in café de la Paloma, een eenvoudige taberna die gelegen is in de huidige straat "Alarcón Lujan" in Malaga.
Hij was geen zigeuner (payo). In die tijd was de gitanostijl van zingen (rauw, recht-toe-recht-aan) gebruikelijk. M.n. mensen als Silverio Franconetti, die gezien werd als de beste zanger van dat moment, gebruikte die stijl; hij weigerde die ook aan te passen.
Juan Breva echter zong met een meer gepolijste stem en trok daarmee de aandacht en werd uiteindelijk de meest populaire zanger daarmee.
Andere zangers zagen als snel dat deze malagueñas en andere fandangosstijlen populair werden (en er dus geld mee te verdienen viel) en wierpen zich ook daarop, daarmee de diepere flamencostijlen naar de achtergrond verdringend of ze pasten hun cante jondo aan naar een wat lichtere vorm.
Het was de eerste maal dat er opeens een soort van zang populair werd die nu eens niet vanuit het westen van Andalucía kwam, maar vanuit de buurt van Malaga. Tot dan toe waren het dus steeds de zigeunerzangers vanuit het westen geweest: Juan Breva veranderde dat.
Hij werd de best betaalde zanger, 25 pesetas per optreden, waarbij hij soms drie optredens in verschillende cafe cantantes per avond deed. Aldus werd hij rijk en beroemd in een erg korte periode.
Hij was ook de eerste flamencozanger die aan het Spaanse Hof voor het koninklijk paar optrad.
Na afloop van een dergelijk optreden was het de Koning die hem vroeg op welke wijze hij hem het best kon belonen. Juan schijnt toen gezegd te hebben dat hij het liefst wilde dat een vriend van hem uit de gevangenis ontslagen zou worden. Een paar dagen later was de man vrij op bevel van de Koning.
Hij werd een vaakgeziene artiest aan het Spaanse Hof en verdiende daar veel geld mee.
Hij woonde in 1909 een paar maanden in Madrid en in 1910 nam hij, begeleid door Ramón Montoya, een 5-tal LP's op.
Juan Breva die deels blind was zong een vorm van Malagueñas die afgeleid was van de Verdiales, hij schreef de meeste van zijn eigen teksten en begeleidde zichzelf op de gitaar.
De malagueñas die men tegenwoordig zingt zijn volledig opgenomen in flamenco en zijn ook "dieper" dan de versies van destijds.
De ontdekking van Antonio Chacón als flamencozanger met een grote toekomst is ook aan Juan Breva toegerekend.
In 1887 trad hij samen met Don Antonio Chacon op in het café de Chinitas. Zijn laatste levensjaren sleet hij weer in Malaga.
In 1913 stierf zijn vrouw en bleef hij achter met zijn zoon, Paco.
Begin 1918 trad hij voor het laatst op in Vélez Málaga in het Teatro Principal.
Begin juni zong hij in de "Venta de Joselito" begeleid door Pepe el Calderero. Kort na afloop voelde hij zich slecht en werd hij door vrienden naar huis gebracht. Een paar dagen later, op 8 juni 1918 overleed hij in zijn huis, Calle Canasteros 5.
Uiteindelijk stierf hij, bijna een gewoonte bij een flamencoartiest, in armoede als "el rey del cante malagueño". Zijn collega-artiesten zamelden geld in om zijn begrafenis te betalen.
Vanaf 1976 werd het jaarlijks flamencofestival in Véleze Málaga naar hem genoemd. In 1970 werd een standbeeld van hem geplaatst. Een aantal flamencopeñas zijn naar hem vernoemd en er bestaat een straat met zijn naam.
