El rincón de Jacky Westerhof

Onze vaste columniste schrijft iedere 5 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco-gerelateerd.

Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:

Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem.

Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd tolk Spaans - Nederlands v.v.

Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.

Na haar afstuderen in 1984 aan de dansacademie te Arnhem vertrok zij als 22-jarige met een beurs van het ministerie van WVC naar Spanje. Ze heeft in Cádiz en Madrid langere tijd gewoond en flamencodanslessen genomen; zowel groepslessen als privélessen. Ze is als danseres en adviseuse betrokken geweest bij de opera producties van Carmen in Ahoy in Rotterdam, het Sportpaleis te Antwerpen en het Gelredome te Arnhem. Ook heeft ze als freelance danseres gewerkt met verschillende groepen, onder andere voor de Nederlandse televisie (Geef nooit op van Peter-Jan Rens, Tineke, Toen was geluk nog heel gewoon, Tros Triviant, Lieve Martine, en de Show van je leven), Duitse televisie (Linda de Mol) en de Spaanse televisie (Canal Sur).

In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest.

In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

¡Viva Caí!(deel II)

door Jacky Westerhof

Tijdens mijn eerste verblijf in Cádiz, bij familie van de zanger uit de groep waarin ik danste, heb ik veel kinderlessen gezien. Dat was erg leuk om te zien. Hoe klein of jong ze ook waren, ze probeerden de volwassenen na te doen, maar hadden nog niet voldoende coördinatie, wat vaak een erg koddig gezicht opleverde. Voor en na het dansen waren de kinderen best verlegen, maar op het podium moedigden ze elkaar aan en als ze aan de beurt waren gingen ze uit hun dak en kende je ze bijna niet mee terug. In de peña van Juanito Villar gaf een van de kleintjes een stukje bulería weg, zelfverzekerd en vol overgave, meteen daarna, nog op het podium stak ze heel verlegen haar duim in de mond, waarop een ander meisje haar corrigeerde en de duim uit haar mond trok. Dat andere meisje heette Patricia Valdez en kwam jaren later voor een optreden naar Nederland.

Patricia Valdez

De familie waarbij ik destijds inwoonde, zorgde heel goed voor mij.  Zij waren van eenvoudige komaf en in die tijd was er nog niet overal stromend water, alleen in de keuken. Dus wc doortrekken en douchen dat waren zaken die gewoonweg niet aan de orde waren. Op een middag kwam ik heftig bezweet van mijn danslessen terug. De vrouw des huizes vroeg of ik misschien in bad wilde en ik was blij verrast met de aanwezigheid van een badkamer of douche die ik in het huis nog niet was tegen gekomen. Vol overgave riep ik dat het wel heel fijn zou zijn, waarop ik vervolgens naar de keuken werd geroepen alwaar een zinken teil van de muur werd gehaald, met warm water werd gevuld, waarna ik een borstel met een lange steel overhandigd kreeg om me goed te kunnen wassen...

Zoals ik al eerder zei, werd er goed voor mij gezorgd. Dat ging zelfs zo ver, dat ik na tien uur
`s avonds niet meer naar buiten mocht. Stel je voor dat er iets met mij zou gebeuren! Helaas begonnen alle flamencovoorstellingen pas na tienen. Maar hoe ik ook probeerde uit te leggen dat ik in Holland op mezelf woonde en daar ook na tienen alleen de straat op ging, de grote buitendeur ging op slot en dat was het dan. Het waren dus lange avonden en daarom was het ook des te leuker toen ik op een avond werd gevraagd op een bepaalde tijd naar de televisiekamer te komen, want er zou iets heel speciaals op televisie komen. Ik dacht al: nu zul je het krijgen, eindelijk flamenco op televisie… De hele familie had zich voor de televisie verzameld. Het apparaat ging aan en ik dacht nog deze tune komt me zo bekend voor… Ja hoor, het was El coche fantástico, oftewel de Knightrider in het Spaans in die tijd een erg populaire serie…

Puerta la Caleta

Op het familiestrand van La Caleta viel al snel op dat ik in mijn eentje op mijn handdoekje tussen al die grote families lag. De familie waarbij ik woonde moest gewoon werken en had geen tijd om naar het strand te gaan. Binnen de kortste keren probeerden mensen een praatje met mij te maken en al gauw werd ik door een grote familie uitgenodigd om bingo met hen te spelen op het strand. Ik geloof niet dat ik ook maar één keer gewonnen heb, zoals ik al eerder zei was mijn Spaans nog in een beginstadium, maar ik had lol voor tien. Deze familie vertelde heel trots over hun Cádiz en over het carnaval van Cádiz, want dat kende ik toch wel? Eerlijkheid gebood mij te zeggen dat ik daar nog nooit van gehoord had. Maar dat kon toch niet waar zijn, ik moest het carnaval in Cádiz leren kennen. Om een heel lang verhaal kort te maken: het resulteerde in een uitnodiging om in de krokusvakantie met deze familie het carnaval in Cádiz te komen vieren. Ik sputterde nog wat tegen, wat volkomen zinloos was, kreeg een telefoonnummer dat ik een week voordat ik in Jerez zou aankomen moest bellen en dan zouden zij voor alles zorgen, onderdak, eten etc.

Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik een week van te voren belde, werd mij gezegd dat ze mij op het vliegveld van Jerez zouden ophalen, dus dat ik vooral niet op eigen houtje naar Cádiz moest reizen, maar moest wachten al zou het misschien even duren.
In het vliegtuig vroeg ik me al af hoe die familie dat ophalen ging regelen, want ze hadden helemaal geen auto, maar ja, het zou vast wel goed komen.
In Jerez vond ik het heel spannend dat je gewoon zelf van het vliegtuig met je koffer naar de luchthaven mocht lopen. Daar aangekomen, werden de meeste passagiers door bekenden of familie afgehaald, dus ik stond al op de uitkijk of ik iemand van die Gaditaanse familie kon ontdekken, toen er luid toeterend een vuilniswagen aan kwam gereden en ja hoor via via kenden ze iemand die de wagen van het werk had geleend om mij op te halen en dat bleek een vuilnisman te zijn. Dat was een hele aparte rit. Sinds die tijd moet ik altijd voordat ik een alegría dans aan die vuilniswagen denken, voor mij is dat onlosmakelijk met Cádiz verbonden.

Het strand La Caleta

Heel veel jaren later bezocht ik in Cádiz een alegríawedstrijd in de zomer. In het openluchttheater in het park. De ene na de andere deelnemer kwam het podium op. Tegen het eind van de avond trad er een jonge jongen op die heel goed danste. Helaas lette niemand op zijn dans, hij was kennelijk voor het optreden naar de wc geweest, had de rits van zijn zwarte broek vergeten dicht te doen, waarop tijdens zijn optreden heel langzaam de onderkant van zijn witte overhemd door de open ritssluiting kwam zetten…hetgeen in het begin voor enige consternatie zorgde, daarna voor veel commentaar en luchtige grapjes.
De arme jongen was zich van geen kwaad bewust.

Ter afsluiting wil ik nog iets vertellen over die keer dat ik met een collega en haar toenmalige vriend op doorreis was. Hij had gelezen dat veel flamencozangers uit Cádiz kwamen en vertelde dat hij eigenlijk wel verwachtte dat ergens in een barretje iemand spontaan zou gaan zingen. Het was midden op de dag en die kans was erg klein, dus dat hadden wij hem net heel voorzichtig uitgelegd, toen de man naast ons uitgebreid op de bar begon te tikken en een heel gedicht ging reciteren, waarop de vriend zei: "Zie je nou wel, ik wist het wel, daar had ik toch over gelezen".

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

De volgende column verschijnt op 31 maart 2013.