El rincón de Jacky Westerhof

Onze vaste columniste schrijft iedere 5 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco-gerelateerd.

Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:

Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem.

Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd tolk Spaans - Nederlands v.v.

Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.

Na haar afstuderen in 1984 aan de dansacademie te Arnhem vertrok zij als 22-jarige met een beurs van het ministerie van WVC naar Spanje. Ze heeft in Cádiz en Madrid langere tijd gewoond en flamencodanslessen genomen; zowel groepslessen als privélessen. Ze is als danseres en adviseuse betrokken geweest bij de opera producties van Carmen in Ahoy in Rotterdam, het Sportpaleis te Antwerpen en het Gelredome te Arnhem. Ook heeft ze als freelance danseres gewerkt met verschillende groepen, onder andere voor de Nederlandse televisie (Geef nooit op van Peter-Jan Rens, Tineke, Toen was geluk nog heel gewoon, Tros Triviant, Lieve Martine, en de Show van je leven), Duitse televisie (Linda de Mol) en de Spaanse televisie (Canal Sur).

In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest.

In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Column nr. 4
Geplaatst: 4 mei 2013

Amor de Dios (deel 1)

door Jacky Westerhof

Juan Antonio en Saskia, medestudente

Mijn allereerste flamencodocent was Juan Antonio, hij was degene die mij in aanraking bracht met deze positief-uit-de-hand-gelopen passie en dat kwam zeker niet in de laatste plaats door de studiereizen die hij naar Madrid organiseerde. De eerste keer gingen we met drie meiden, 2 van de dansacademie uit Arnhem en 1 uit Rotterdam, waar hij ook les gaf. De tweede keer waren we met zijn vijven: 1 jongen en 4 meiden, allemaal studenten van de Arnhemse dansacademie.

Dat was zeker zo’n eerste keer heel erg spannend, maar ik betrapte me erop dat ik jaren later nog steeds voordat ik weer voor het eerst naar binnenging, eerst even langs de buitenkant van het gebouw liep om te horen wat er in iedere studio gebeurde. Als voorproefje… De ingang was, zoals ik al eerder vertelde op nummer 4, laat dat nou altijd al mijn geluksgetal zijn geweest, en die bestond uit een grote, hoge dubbele houten deur met een kleinere doorgang in het midden. Het deed mij een beetje aan een garage denken, maar dan met uitgesleten traptreden. Het was een heel oud gebouw, maar het rook er naar goed Spaans gebruik altijd naar lejía (chloor) en vooral ’s ochtends als de schoonmaaksters net waren geweest moest je erg oppassen dat de onderkant van je flamencorok niet wit uitsloeg door de lejía afkomstig van de vloer als die nog niet helemaal droog was.

Paco de Lucía en Antonio Gades in Amor de Dios (Carmen)

Groepsfoto met María Magdalena

We leerden bulerías van haar en toen we afscheid namen kregen we allemaal een bloem cadeau voor in ons haar. Ik neem aan dat de jongen iets anders kreeg, maar wát weet ik echt niet meer. María Magdalena stond vooral bekend om haar technieklessen. Je had dan iedere dag een uur les met een ander thema: voetentechniek, draaien, armen en handen, klappen en castagnetten. Dat was afzien, maar je leerde er heel veel van. Vooral de draailes was voor veel mensen heel moeilijk, als je geen goede basis had kwam je kotsmisselijk de les uit.

In Ciro’s lessen werd hard gewerkt, maar ook veel lol gemaakt. Ik kan me herinneren dat het licht een keer uitviel, midden onder de les, en dat hij toen spontaan villancicos (kerstliedjes) met ons ging zingen totdat het licht weer aan ging. Ook kwam hij een keer in de les met 2 verschillende kleuren dansschoenen, hij had gewoon niet goed opgelet toen hij zijn schoenen in de tas deed. De mooiste herinnering aan hem is toch wel die keer dat er een stierenvechter in de deuropening stond te kijken en hij hem overhaalde om wat bewegingen uit het stierenvechten te demonstreren om die vervolgens in de lesstof terug te laten komen.

Ciro, Antonio Gades en Paco de Lucía

Paco Romero

Ik kan me nog goed een van de eerste keren herinneren dat ik in mijn eentje naar Madrid ging en als enige Nederlandse in zijn les stond. Vóór de les vroeg hij of ik klassiek ballet had gehad en of ik castagnetten kon spelen. Dan was het volgens hem geen enkel probleem. Het tempo lag heel hoog en het niveau ook. Ik kon het allemaal net bij benen totdat we op de plek gingen draaien en ik vast kwam te zitten op de kruising van de vloerdelen. Ik zat met mijn standbeen vast, dat wil zeggen met een spijkertje aan de onderkant van mijn schoen. Stoppen en niet meedoen was bij hem geen optie, dus ik riep zo hard als ik maar kon om boven het geluid van de castagnetten uit te komen: No puedo, no puedo. Hij dacht dat ik niet durfde te draaien en kwam bij me staan om me luidkeels aan te moedigen Hazlo, tú puedes, venga. En ik weer: No puedo, no puedo.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

De volgende column verschijnt op 8 juni 2013.