El rincón de Jacky Westerhof

Onze vaste columniste schrijft iedere 5 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco-gerelateerd.

Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:

Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem.

Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd tolk Spaans - Nederlands v.v.

Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.

Na haar afstuderen in 1984 aan de dansacademie te Arnhem vertrok zij als 22-jarige met een beurs van het ministerie van WVC naar Spanje. Ze heeft in Cádiz en Madrid langere tijd gewoond en flamencodanslessen genomen; zowel groepslessen als privélessen. Ze is als danseres en adviseuse betrokken geweest bij de opera producties van Carmen in Ahoy in Rotterdam, het Sportpaleis te Antwerpen en het Gelredome te Arnhem. Ook heeft ze als freelance danseres gewerkt met verschillende groepen, onder andere voor de Nederlandse televisie (Geef nooit op van Peter-Jan Rens, Tineke, Toen was geluk nog heel gewoon, Tros Triviant, Lieve Martine, en de Show van je leven), Duitse televisie (Linda de Mol) en de Spaanse televisie (Canal Sur).

In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest.

In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Column nr. 6
Geplaatst: 14 juli 2013

De feria van Sevilla

door Jacky Westerhof

De eerste keer dat ik dácht dat ik naar de feria ging, vertrokken we vanuit Nederland met de auto naar Sevilla. Met we bedoel ik mijn toenmalige danscollega Marta, haar vriend Karel en ikzelf. We vertrokken met mijn Opel Corsa om 22.00 uur ’s avonds uit Maastricht en de volgende middag waren we in Madrid. De taken waren goed verdeeld: een rijder, een bijrijder en een slaper op de achterbank. Om het aantal uren wisselden we van plek en we stopten alleen om te tanken. Eten en drinken deden we in de auto. In Madrid maakten we een tussenstop en van daaruit reden we in een keer door naar Sevilla.
Daar liepen we tegen ons eerste probleem aan: Waar moesten we de auto laten? We hadden een lege plek gevonden, een paar straatjes van ons slaapadres vandaan en met veel moeite ingeparkeerd. De straatjes waren erg smal en de parkeerplekken lagen niet voor het oprapen, de auto paste er maar nét tussen.

Patio van de caseta de los buñuelos

Toen deed het volgende probleem zich voor: hoe konden we voorkomen dat de auto zou worden opengebroken? Met een buitenlands kenteken in een arme wijk van Sevilla parkeren is vragen om problemen. In eerste instantie lijkt dat erg simpel: Haal alle waardevolle spullen eruit. Zo gezegd, zo gedaan. Maar wat te doen met de radio/cassetterecorder en de speakers in de hoedenplank? Eruit halen dan maar. Dus gingen we midden op de dag aan de slag. Al gauw trokken we veel bekijks. Op een gegeven moment kwam een opgeschoten jongen naar ons toe om te vragen wat we aan het doen waren. Waarop we zeiden: We halen de apparatuur eruit voordat jullie dat voor ons doen. Alle omstanders moesten daar vreselijk om lachen, maar de auto werd mooi met rust gelaten.
Het laatste probleem wat zich aandiende was minder… We kwamen er achter dat we ons hadden vergist…We waren te vroeg… De semana santa moest nog beginnen en daarna was het pas de beurt aan de feria… De semana santa is erg mooi, maar als je helemaal uit Nederland komt om feest te gaan vieren op de feria is de teleurstelling groot.

Staand in wit hemd, Moreno, Farruquito's vader en daarmee familie van Antonio, vóór de pan waarin de buñuelos gebakken werden

Rechts, Marta, samen met o.a. - staand - een zus van Farruca

Jacky (l) en Marta (r) in de caseta van Antonio

Die caseta maakte deel uit van een pleintje vlakbij de hoofdingang waar zo’n beetje zijn hele familie een caseta had. Het was er heel gezellig met allemaal grote open pannen met olie waarin buñuelos werden gemaakt. Van deeg maakten de vrouwen grote platte ringen die ze in de pan gooiden en met een lange dunne stok ronddraaiden totdat het deeg gaar was, waarna ze de buñuelos met de stok eruit haalden en kundig op een bord lanceerden. Suiker erover en klaar was Kees. De mannen brachten het naar de tafeltjes. Het was een komen en gaan van mensen, maar het drukst was het ‘s avonds laat en ’s nachts als de feestgangers een afzakkertje kwamen nemen of een bodempje kwamen leggen voor de alcohol. Dan werd er veel gedanst en gezongen, overal hoorde je sevillanas en rumbas. De zanger (Antonio) had nét in Nederland een rumba opgenomen en die schalde overal op het plein uit de luidsprekers.

Antonio druk in zijn caseta tijdens de feria

In allerijl werd er gedoucht en schone, nette kleding geregeld en daar gingen wij op weg naar het live optreden in een caseta op het feriaterrein. Omdat Antonio maar even weg kon van zijn drukke werk, konden we pas kort voor het optreden weg en moesten we meteen er na weer terug, dus tijd om te oefenen of om dingen af te spreken was er niet. Toen we het podium zagen sloeg de schrik ons beiden om het hart, want op de plek waar wij moesten gaan staan stonden 2 microfoons op standaards klaar!  Aangezien wij met een zigeunerzanger meekwamen dachten de mensen van de televisie dat wij het achtergrondkoortje vormden. Dus spraken wij af dat we vooral zouden gaan klappen en wat minder gingen dansen. Maar het mooiste moest nog komen… Nét voordat Antonio werd aangekondigd kwam de presentator naar ons toe, drukte Antonio een microfoon in de hand en zei: Zet hem op met de playback! Waarna hij direct het podium op liep om ons aan te kondigen, terwijl Antonio zich verlegen lachend naar ons omdraaide en vroeg: Meisjes, wat betekent play back?

Antonio treedt op bij Canal Sur (Marta(l) en Jacky (r) op de achtergrond)

Onder het oplopen en met een grote lach op ons gezicht om onze schrik te verbergen fluisterden we hem toe: Gewoon in de microfoon zingen met de muziek mee.
Ik heb er een opname van en het is echt hilarisch om terug te zien. Antonio doet flink zijn best, maar hij was niet gewend om met de microfoon in de hand te zingen en al helemaal niet om te playbacken, dat had hij nog nooit gedaan. Soms vergat hij om de microfoon voor zijn mond te houden onder het zingen omdat hij met zijn armen bewoog en ook zette hij een keer te laat in, de zang op de band was al begonnen. Als flamencozanger was hij gewend om live te zingen, met de microfoon op een standaard zodat hij zijn handen vrij kon bewegen en ook was hij gewend om in te zetten waar het hem uitkwam. Dus playback was voor hem iets volslagen onbekends. We hebben ontzettend veel lol gehad en op de terugweg zei Marta tegen mij: Ik hoop maar dat niet al te veel mensen het hebben gezien. Waarop ik antwoordde: Vast niet. Iedereen is of druk aan het werk op de feria of zelf aan het feestvieren. Dus dat zal wel meevallen. Nou, dat hebben we de volgende dagen geweten!
Het schijnt dat het programma vaak herhaald werd en het leek wel of heel Sevilla het gezien had. Overal, echt óveral waar we kwamen werden we herkend en begonnen mensen spontaan het liedje te zingen. Zelfs op het vliegveld nog.

Het was maar goed dat ik in die tijd de presentator niet kende en dacht dat het zo maar iemand was, een onbekende… Het was Juan y medio, een bijnaam omdat hij zo lang is voor een Spanjaard (anderhalve Juan) die zeker tegenwoordig heel erg bekend is in Spanje onder andere van zijn televisieprogramma’s met kinderen, zeer geliefd onder de Spanjaarden.

Jacky Westerhof

REAGEER OP DE COLUMN!

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

De volgende column verschijnt op 17 augustus 2013