El rincón de Jacky Westerhof

Onze vaste columniste schrijft iedere 5 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco- en Spaanse cultuur gerelateerd.

Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:

Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem.

Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd tolk Spaans - Nederlands v.v.

Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.

Na haar afstuderen in 1984 aan de dansacademie te Arnhem vertrok zij als 22-jarige met een beurs van het ministerie van WVC naar Spanje. Ze heeft in Cádiz en Madrid langere tijd gewoond en flamencodanslessen genomen; zowel groepslessen als privélessen. Ze is als danseres en adviseuse betrokken geweest bij de opera producties van Carmen in Ahoy in Rotterdam, het Sportpaleis te Antwerpen en het Gelredome te Arnhem. Ook heeft ze als freelance danseres gewerkt met verschillende groepen, onder andere voor de Nederlandse televisie (Geef nooit op van Peter-Jan Rens, Tineke, Toen was geluk nog heel gewoon, Tros Triviant, Lieve Martine, en de Show van je leven), Duitse televisie (Linda de Mol) en de Spaanse televisie (Canal Sur).

In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest.

In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Column nr. 11
Geplaatst: 4 januari 2014

Juan de Granada

door Jacky Westerhof

Dit was voor kort de enige naam die ik van deze zanger kende. Maar laten we bij het begin beginnen….

Heel lang geleden, denk in tientallen jaren, kreeg ik per telefoon een uitnodiging om naar Eindhoven te komen om de verjaardag van Juan de Granada te vieren. Op dat moment wist ik niet wie dat was, maar de uitnodiging kwam van goede vrienden van mij, die ik in Spanje had leren kennen als Juan Romano en Michaela (Rolf van Marle en zijn vrouw Mieke).  Hij is flamencogitarist en zijn vrouw kan echt heel leuk bulerías dansen zonder dat ze ooit les heeft gehad, maar dan aan het eind van de avond als de alcohol is ingedaald. Zij organiseerden een klein flamencofeestje bij hen thuis in Eindhoven voor Juan de Granada die jarig was en die vanwege problemen een tijdje bij hen logeerde.

Juan Romano / Rolf van Marle

Juan de Granada

Van die avond kan ik me nog herinneren dat we tot laat hebben doorgefeest met zang, gitaar en dans, dat het erg leuk was en de champagne lekker. Jaren later ging ik met andere vrienden van mij, Carmen en Juan, ik kom er nu ik dit schrijf pas achter hoeveel Juan’s ik eigenlijk ken, naar een café van een vriend van hen in Zeddam en daar ontmoette ik de hoofdpersoon van dit verhaal voor de 2e keer, omdat hij daar die avond optrad. Ook dat was een heel gezellige avond met veel zang en gitaar, waarbij Juan de Granada zichzelf op de gitaar begeleidde. Er gingen weer vele jaren overheen, waarin Juan van Carmen mij vaak vroeg of ik nog weleens iets van Juan de Granada had gehoord; ik trad in die tijd met veel verschillende mensen op ook in Spaanse centra en reisde vaak naar Spanje af, maar nooit kwam ik hemzelf of zijn naam ergens tegen totdat…

Hij zou de volgende dag aan de wedstrijd van het festival  Cante de las minas deelnemen als afgevaardigde van het gevangeniswezen in Spanje. Hij bleek vast te zitten in Albolote (Granada) en was door alle voorrondes gekomen. Daarom mocht hij nu aan deze prestigieuze wedstrijd meedoen. Helaas moesten wij de volgende dag terug naar Nederland en konden we niet bij zijn optreden aanwezig zijn. Ik besloot op een stuk papier een boodschap voor hem te schrijven om hem succes te wensen en mijn adres achter te laten voor het geval hij contact zou willen opnemen met Carmen en Juan. Die avond gaf ik het papier aan een van de bewakers bij de artiesteningang af in de hoop dat de boodschap ook echt bij hem terecht zou komen de volgende dag. Nooit meer iets van gehoord totdat…

Juan Diego schreef dat hij de zoon was van Juan José Domínguez Ropero die ik alleen als Juan de Granada kende. Dat zijn vader enkele jaren geleden overleden was en dat hij tussen de spullen van zijn overleden vader mijn brief had gevonden. Juan Diego schreef verder nog dat hij en zijn zus op zoek zijn naar foto’s, opnames van optredens en ze proberen om nog zo veel mogelijk over hun vader te weten te komen. Ook wilde hij een afspraak maken om elkaar een keer te ontmoeten.

Inmiddels hebben we elkaar ontmoet bij Carmen en Juan thuis. Toen ik binnenkwam en hem voor het eerst aankeek zag ik meteen dat hij een zoon van Juan de Granada was. Hij heeft  verteld dat zijn vader onverwacht in 2009 is overleden in Spanje, dat zijn vader toen hij nog klein was bij hen is weggegaan en dat hij zijn vader met tussenpozen heeft opgezocht in Spanje, ook in Alborote, maar helaas te laat was voor zijn begrafenis. Zijn vader heeft veel rondgetrokken en is vaak verhuisd, waardoor veel foto’s en spullen zijn zoekgeraakt. Gelukkig had Juan van Carmen nog een aantal opnames waarop vader, zoon, maar ook zijn zus stond. Die heeft hij hem gegeven. Ik had helaas maar één foto van hem, maar ja, ik kende hem ook veel minder goed en heb nooit met hem opgetreden. Op de foto heeft hij geschreven: Para tí Jacky, para que seas cada día más artista y seas feliz. Voor jou Jacky, dat je elke dag moge groeien als artiest en dat je gelukkig moge zijn.

Bij deze doe ik een oproep aan iedereen die dit leest en nog iets weet of nog liever foto’s of opnames van Juan de Granada heeft, contact op te nemen met Juan Diego Domínguez via Facebook door middel van het intypen van Juan José Domínguez Ropero. Dat is de pagina die zijn kinderen hebben gemaakt om nog zoveel mogelijk over hun vader te weten te komen.
Deze column wil ik graag afsluiten met iets wat Juan Diego nog vertelde.
Een vriend van zijn vader heeft een restaurant net over de grens in België. Daar hangt zijn gitaar aan de muur. Elk jaar wordt die een keer van de muur gehaald en wordt er op gespeeld als eerbetoon aan Juan de Granada.

Gitaar van Juan de Granada

Jacky Westerhof

REAGEER OP DE COLUMN!

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

De volgende column verschijnt zondag 9 februari 2014