El rincón de Jacky Westerhof

Onze vaste columniste schrijft iedere 5 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco- en Spaanse cultuur gerelateerd.

Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:

Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem.

Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd tolk Spaans - Nederlands v.v.

Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.

Na haar afstuderen in 1984 aan de dansacademie te Arnhem vertrok zij als 22-jarige met een beurs van het ministerie van WVC naar Spanje. Ze heeft in Cádiz en Madrid langere tijd gewoond en flamencodanslessen genomen; zowel groepslessen als privélessen. Ze is als danseres en adviseuse betrokken geweest bij de opera producties van Carmen in Ahoy in Rotterdam, het Sportpaleis te Antwerpen en het Gelredome te Arnhem. Ook heeft ze als freelance danseres gewerkt met verschillende groepen, onder andere voor de Nederlandse televisie (Geef nooit op van Peter-Jan Rens, Tineke, Toen was geluk nog heel gewoon, Tros Triviant, Lieve Martine, en de Show van je leven), Duitse televisie (Linda de Mol) en de Spaanse televisie (Canal Sur).

In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest.

In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Column nr. 13
Geplaatst: 15 maart 2014

Jerez de la Frontera (deel 1)

door Jacky Westerhof

Al heel wat jaren achter elkaar ga ik met veel plezier naar het flamencofestival in Jerez en iedere keer kom ik vol inspiratie terug. Dat doe ik nu al zo’n 15 jaar.
Maar voordat het festival bestond was ik al een paar keer op doorreis of per toeval in Jerez terechtgekomen.  Afgelopen februari maakte ik een wandeling door het stadje en toen kwamen alle herinneringen weer naar boven, het begon allemaal bij de kathedraal.

De kathedraal bij avond

Mijn allereerste herinnering ligt bij de kathedraal en is niet meteen de mooiste herinnering aan Jerez. Heel lang geleden s’ avonds of s’ nachts, dat weet ik niet meer zo precies, het was in ieder geval al donker, liep ik met Miguel mijn toenmalige vriend uit Madrid, langs de kathedraal waar op dat moment bijna geen verlichting was. Een onguur figuur kwam onze richting op en voordat hij dichtbij ons kwam, vroeg Miguel mij om achter hem te blijven lopen, waarop hij meteen tegen de man begon te praten in straattaal met een Andalusisch accent in de trant van : Makker, hoe gaat ie? De man zag er angstaanjagend uit en had in eerste instantie niet veel goeds in zin, dat bleek duidelijk uit de rest van het gesprek. Eerst werd er om een sigaret gevraagd, toen om geld, het eerste was geen probleem, het tweede ging te ver, waarna de man een zogenaamd goed bedoeld advies gaf, dat in werkelijkheid het aftasten van de situatie bleek te zijn: Je moet hier niet zo laat met je vrouw rondlopen in deze buurt, want als ik bijvoorbeeld zó doe, waarop hij richting mijn gouden oorbellen greep, ben je die mooie gouden oorbellen van je vrouwtje voorgoed kwijt. Waarop Miguel zijn handen in zijn jaszak buiten het zicht van de man hield en antwoordde: Als je dat zou doen, zou ik mijn handen uit mijn zak halen en daar zou je niet blij mee zijn. Ondertussen deed hij alsof hij iets bij zich had, waarop de man hem op de schouder klopte, bedankte voor de sigaret en zijn weg vervolgde.

Calle Porvera

De tweede herinnering ligt eerst in het centrum van Jerez en vervolgens in het park waar de feria wordt gehouden. In het centrum van Jerez, langs de calle Porvera op de hoek met het kerkplein, lag vroeger een gebakjeszaak die inmiddels is vervangen door een bankfiliaal. Daar zat ik met Antonio, zigeuner en in die tijd zanger van onze groep, aan de koffie en een gebakje, toen er een busje met Nederlanders midden voor de deur stopte om de weg te vragen (kan ook voor iets anders zijn geweest, het is al lang geleden). Antonio en ik zaten daar al een poosje rustig bij te komen van alle drukte van de feria, netjes gekleed; hij in pak met stropdas en ik met jurk, opgemaakt en gouden oorbellen in. We hadden al uitgebreid met de serveerster gepraat, toen het busje voor de deur stopte en een Nederlandse de zaak inliep om de weg te vragen. Toen zij zich omdraaide naar ons, bleek dat wij haar kenden en we stonden eventjes met elkaar te praten, waarna zij weer in het busje stapte en wegreed, waarop de serveerster diep zuchtte en in het Jerezaans haar bewondering tegen mij uitsprak: Potverdomme, wat kan jij goed Engels en dat voor een zigeunerin uit de wijk Santiago! We hebben het maar zo gelaten.

La Macanita

De feria van Jerez werd in een park gehouden en was echt geweldig. Overal kon je naar binnen, live muziek op veel plekken en ik had eerlijk gezegd verwacht dat je niet zo maar overal naar binnen kon, want ik was immers de feria van Sevilla gewend waar je echt niet in iedere caseta werd toegelaten. De sfeer was fantastisch en op een bepaald moment toen we het pad overstaken begon een zigeunerin die toevallig naast mij liep (later bleek dat la Macanita te zijn) spontaan te zingen. Antonio maakte dat hij wegkwam en in een mum van tijd stond ik middenin een groep van wel vijftig toegestroomde zigeuners feest te vieren. Macanita zong, de rest begeleidde haar met palmas, moedigde haar aan en zorgde voor de koortjes terwijl er steeds door iemand gedanst werd, voornamelijk door de vrouwen die tevergeefs probeerden om onschuldige mannelijke omstanders aan het dansen te krijgen. Antonio stond het tafereel lachend vanaf een afstandje te bekijken, hij was er op tijd onderuit gekomen…

Feria de Jerez

Om maar een paar voorbeelden te geven:
Op weg naar de danslessen liep ik over het marktplein met een andere Nederlandse toen het ineens begon te regenen, de winkels waren dicht en we hadden geen paraplu. We schuilden onder een luifel van een barretje op het midden van het plein. Een van de mannen die daar een biertje stond te drinken bood ons zijn paraplu aan en toen wij vroegen hoe hij die dan weer terugkreeg antwoordde hij: Morgen rond dezelfde tijd kun je me hier vinden, dat komt wel goed.

schuilen onder een luifeltje

Eten was best wel moeilijk zeker in het eerste jaar dat ik het festival bezocht, omdat ik vegetariër ben en dan kan het best zwaar zijn in Spanje. Ik was alleen en ging steeds in hetzelfde barretje eten. In de keuken stond een vrouw, Pepi, die na een paar avonden uit de keuken kwam om mij te vragen waarom ik steeds hetzelfde van de kaart bestelde. Ik legde haar uit dat ik vegetariër was en dat ik daarom steeds hetzelfde gerecht bestelde. De rest van de kaart bestond uit vlees, vis en kip. Ja,ja, vegetariërs opgepast in Andalucía, daar kan het zomaar gebeuren dat je uitgebreid hebt uitgelegd dat je geen vlees of vis eet en dan krijg je met alle goede bedoelingen kip, want dat is geen vlees of vis, dat is een vogel.
Pepi had medelijden met mij en vroeg wat ik de volgende dag graag wilde eten, dan zou zij dat voor mij klaarmaken en zo geschiedde totdat ik terug naar Nederland ging… Met veel tranen hebben we afscheid van elkaar genomen. Ik gaf haar als dank een cd van Remedios Amaya en zij mij een kopie van haar Andalusisch receptenboek.

Aan de eerste keer dat ik in mijn eentje naar het festival van Jerez ging heb ik ook een mooie herinnering overgehouden. Onderweg van het vliegveld naar het hostal had ik een leuk gesprek met de taxichauffeur onder andere over flamenco, waar ik vandaan kwam en dat dit mijn eerste keer was dat ik voor het festival kwam en nog niemand in Jerez kende. Mijn hostal lag en ligt, in al die jaren ga ik steeds naar dezelfde plek, aan een heel smal eenrichtingsstraatje en de chauffeur vroeg of ik het niet erg vond om op de hoek uit te stappen. Nee, dat vond ik geen probleem. Ik reken af en terwijl hij mijn koffer uit de auto haalt, zegt een zigeunerjongen die met twee vrienden op de stoep staat tegen mij: Prima, baila un poquito (nichtje, toe dans even), waarop hij begint te zingen. Hij zong zo mooi, ik moest wel dansen. Had je dat gezicht van de taxichauffeur moeten zien! Al met al een mooi begin van mijn eerste festival in Jerez.

Calle Moreno, straat waarin mijn hostal lag

De rest van de week werd ik iedere avond op straat toegezongen als ik opgetut naar de voorstellingen ging op het compás van mijn loopritme. De eerste avond was het: Me duele el corazón de quererte tanto (mijn hart doet pijn, zoveel hou ik van jou), gevolgd door de tweede avond: Y qué le voy hacer si tú amor no tengo (maar wat kan ik er aan doen als jij niet van mij houdt).

Jacky Westerhof

REAGEER OP DE COLUMN!

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

De volgende column verschijnt zaterdag 19 april 2014