El rincón de Jacky Westerhof

Onze vaste columniste schrijft iedere 5 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco- en Spaanse cultuur gerelateerd.

Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:

Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem.

Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd tolk Spaans - Nederlands v.v.

Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.

Na haar afstuderen in 1984 aan de dansacademie te Arnhem vertrok zij als 22-jarige met een beurs van het ministerie van WVC naar Spanje. Ze heeft in Cádiz en Madrid langere tijd gewoond en flamencodanslessen genomen; zowel groepslessen als privélessen. Ze is als danseres en adviseuse betrokken geweest bij de opera producties van Carmen in Ahoy in Rotterdam, het Sportpaleis te Antwerpen en het Gelredome te Arnhem. Ook heeft ze als freelance danseres gewerkt met verschillende groepen, onder andere voor de Nederlandse televisie (Geef nooit op van Peter-Jan Rens, Tineke, Toen was geluk nog heel gewoon, Tros Triviant, Lieve Martine, en de Show van je leven), Duitse televisie (Linda de Mol) en de Spaanse televisie (Canal Sur).

In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest.

In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Column nr. 14
Geplaatst: 19 april 2014

Jerez de la Frontera (deel 2)

door Jacky Westerhof

In mijn vorige column heb ik al het een en ander over Jerez en haar inwoners verteld.

Deze keer wil ik beginnen met iets te vertellen over het hostal waar ik ieder jaar verblijf als ik naar het festival van Jerez ga. Het is een echt gezellig hostal gelegen in een smalle straat, maar ja daar zijn er wel meer van in Jerez, je loopt over de loper het portiek in, dat betegeld is met oude Spaanse tegeltjes en dan sta je voor een grote houten deur. Iedere keer dat je naar binnen wilt, moet je aanbellen en wordt de deur voor je open gedaan.

In het begin is dat wennen, maar het is wel heel persoonlijk en veilig, want de receptionist / portier weet precies wie er wel of niet binnen is. En je bent, als je Spaans kunt, meteen op de hoogte van alle nieuwtjes zowel op nationaal niveau als wat betreft de laatste plaatselijke roddels.

Als je het hostal binnenkomt sta je meteen in de onoverdekte patio in traditionele Andalusische stijl, witte muren, plavuizen, tegels, Moorse elementen en vooral heel veel planten. Pas als het een keer regent heb je door dat de patio onoverdekt is, omdat dan de vloer nat wordt. Anders merk je het niet eens, omdat er zo veel planten staan waardoor je de lucht bijna niet ziet. Rondom de patio liggen de kamers.

In de begintijd dat ik daar kwam zwaaide Mari met haar man daar de scepter, maar tegenwoordig wordt het hostal gerund door haar zoon Javier.
De eerste paar jaren dat ik naar het hostal kwam, zat ik in mijn eentje op een kamer of deelde ik er eentje met een collega uit Nederland of Spanje.

Na een paar jaar ging mijn nieuwe, huidige vriend mee en de eerste keer dat hij meekwam was heel speciaal volgens Mari en dat moest gevierd worden. Zo gezegd, zo gedaan.
We werden geleid naar de mooie zitkamer, waar nooit iemand kwam en die eerst met een sleutel geopend moest worden en daar zaten we dan met zijn tweeën op de mooie bank. En daar kwam de man van de eigenaresse binnen met vier van zijn mooiste glazen en een hele dure fles sherry bewaard voor speciale gelegenheden. Nu wil het geval dat mijn vriend helemaal geen sherry lust, maar ja in dé stad van de sherry en in deze situatie kun je moeilijk zeggen: Doe mij maar wat anders. Dus zette hij zich schrap, proostte met de gastheer en zijn vrouw en sloeg de sherry in een keer achterover, waarop de gastheer weliswaar lichtelijk verbaasd meteen het glas weer bijvulde… Het ijs was meteen gebroken en mijn vriend vond Jerez een geweldige stad toen hij een uur later in benevelde toestand zijn eerste rondleiding door de stad kreeg.

Elke ochtend gingen we in dezelfde bar ontbijten en als je een paar keer hetzelfde nam, en rond dezelfde tijd, dan stond je ontbijt al klaar als je binnenkwam. Een van de eerste keren dat ik daar ’s ochtends vroeg in mijn eentje ontbeet, zette Antonio, een van de eigenaren keihard de nieuwste cd van Capullo de Jerez op, omdat hij wist dat ik van flamencozang hield. Het moet een grappig gezicht zijn geweest, ik om half negen aan het ontbijt (mijn les begon om half tien), een vette bulería schalde door de zaak heen, terwijl de andere vaste klanten de maat meeklapten en er af en toe een oud manneke wat pasjes langs mijn tafeltje uitvoerde. Zo kom je echt wel in de stemming!

Diezelfde Antonio stuurde ons een avond naar een pizzeria die hij kende en toen we eruit kwamen zaten de drie eigenaren van het ontbijtbarretje bij een collega om de hoek. Er was geen ontsnappen aan, er moest iets gedronken worden. Dit keer kon mijn vriend net op tijd de sherry ontwijken, ondertussen kregen we foto’s van zijn kinderen te zien en vertelde mijn vriend ook over zijn kinderen. Een van de aanwezigen, die wij overigens helemaal niet kenden, draaide demonstratief zijn rug naar ons toe, ondertussen zwaar beledigd de andere kant op kijkend. Toen wij Antonio voorzichtig vroegen wat er aan de hand was, bleek dat de man vaste klant was, ze niet meer allemaal op een rijtje had en ook een foto van zijn kleine neefje wilde laten zien. Die foto hebben we gezien en toen was het oké.

In het ontbijtbarretje hoorde ik trouwens afgelopen februari ’s ochtends vroeg dat Paco de Lucía was overleden. Er waren op dat moment veel klanten in de zaak, het was erg rumoerig. Er klonk muziek op de achtergrond toen de dood van Paco op de radio bekend werd gemaakt. Het werd plotseling heel stil in de zaak en daarna begon iedereen door elkaar te praten en herinneringen op te halen.

Dit voorval doet me ineens terugdenken aan een ex-vriend van mij. Toen hij overleed was ik ook in Jerez. Niet in het ontbijtbarretje, maar in het theater Villamarta. Het was bij de avondvoorstelling Sin Fronteras met Miguel Poveda en onder andere Zambo, Moraíto Chico en Chichuelo.

Miguel en Paco

Maar ik wist niet wat ik hoorde en zat als versteend in de zaal. Ik hoopte nog dat ik het verkeerd begrepen had, maar na afloop van de voorstelling werd al snel duidelijk dat het helaas waar was. Al de volgende dag werd hij begraven en later werd er nog een eerbetoon in een Madrileens theater voor hem georganiseerd. Beide keren kon ik er niet bij aanwezig zijn, maar ik heb in een later stadium zijn familie opgezocht en ben met zijn moeder naar het graf geweest. Een zeer emotioneel moment waar ik een andere keer misschien op terug kom.

Bar Candela

Later zag ik dat Joaquín Grilo de voorstelling had opgedragen aan Candela de bar van mijn ex-vriend. Knap hoor, hoe iemand zo precies de sfeer van een bepaalde bar naar theatervorm kan omzetten.

Over de goede sfeer in Jerez heb ik het al eerder gehad en daarom lijkt het me een goed idee om met een typisch Jerezaanse uitdrukking te eindigen. Een uitdrukking waar ik enorm om moest lachen toen ik die voor het eerst hoorde, namelijk plancharse la oreja, dat letterlijk betekent de oren strijken, oftewel gaan slapen.

Jacky Westerhof

REAGEER OP DE COLUMN!

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

De volgende column verschijnt zaterdag 24 mei 2014