El rincón de Jacky Westerhof

Onze vaste columniste schrijft iedere 5 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco- en Spaanse cultuur gerelateerd.

Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:

Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem.

Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd tolk Spaans - Nederlands v.v.

Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.

Na haar afstuderen in 1984 aan de dansacademie te Arnhem vertrok zij als 22-jarige met een beurs van het ministerie van WVC naar Spanje. Ze heeft in Cádiz en Madrid langere tijd gewoond en flamencodanslessen genomen; zowel groepslessen als privélessen. Ze is als danseres en adviseuse betrokken geweest bij de opera producties van Carmen in Ahoy in Rotterdam, het Sportpaleis te Antwerpen en het Gelredome te Arnhem. Ook heeft ze als freelance danseres gewerkt met verschillende groepen, onder andere voor de Nederlandse televisie (Geef nooit op van Peter-Jan Rens, Tineke, Toen was geluk nog heel gewoon, Tros Triviant, Lieve Martine, en de Show van je leven), Duitse televisie (Linda de Mol) en de Spaanse televisie (Canal Sur).

In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest.

In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Column nr. 18
Geplaatst: 6 september 2014

Van bruiloft tot bloemencorso

door Jacky Westerhof

Vanaf de eerste keer dat ik met flamenco in aanraking kwam, tijdens de auditie voor de vakopleiding van Docent Theaterdans, wist ik dat het voor altijd een onderdeel van mijn leven uit zou gaan maken als hobby of als beroep. Het maakte eigenlijk niet uit welke van de twee als ik er maar mee bezig kon zijn. Ik wilde meer, meer en nog meer. Tijdens mijn opleiding kwam ik erachter dat ik het heel leuk vond om erin les te geven en daar kwamen eigenlijk automatisch de optredens bij. Nu achteraf heb ik er spijt van dat ik geen dagboek heb bijgehouden, want ik heb op deze manier heel Nederland leren kennen en ben op de meest leuke maar ook vreemde plaatsen terecht gekomen. In deze column wil ik een paar van die optredens uit het vaak verre verleden proberen terug te halen.

El Chicla begeleid door El Catalán

De dochter van de toenmalige eigenaar ging trouwen en daar moest behalve Spaanse live muziek ook een danseres aan te pas komen. In die periode was er elk weekend live muziek die werd verzorgd door de zanger El Chicla en de gitarist El Catalán. De eerste kwam van oorsprong uit Chiclana (Cádiz) en de tweede uit Catalonië. Ik had de heren leren kennen op de dansacademie via mijn eerste docent Juan Antonio, omdat ze tijdens uitvoeringen voor de begeleiding zorgden.

Onder de goedkeurende blik (l) van mijn moeder...

Toen de eigenaar mij belde om het optreden vast te leggen voelde hij mijn aarzeling en bood spontaan aan dat ik mijn moeder mee kon nemen. Zij kon dan rijden en ik zou niet alleen tussen allemaal vreemden zitten. En zo is het gebeurd. Een van mijn eerste betaalde optredens was op een Spaanse bruiloft. Grappig om te vermelden is dat afgelopen jaar mijn eerste betaalde tolkopdracht ook voor een Spaanse bruiloft was. Op de foto dans ik een fandangos met castagnetten en op de achtergrond zit een trotse moeder toe te kijken.

Wendelien kijkt met 2 handen in de zij naar "haar" Michiel

Nu we toch met het thema bruiloften bezig zijn: Ik heb ook op de bruiloft gedanst van een paar dat elkaar tijdens mijn stagelessen heeft leren kennen. Wendelien was pianiste en begeleidde in die tijd de danslessen op de dansacademie. Toen ik een stagegroep voor flamenco begon meldde zij zich aan en toen we al begonnen waren kwam er nog een man bij, zijn naam was Michiel, die al in Amsterdam van Juan Antonio les had gehad. Hij stapte mijn les in en ik zag het gewoon gebeuren. Heel langzaam zocht hij toenadering en greep zijn kans toen ik met de groep van Juan Antonio in het Okura hotel in Amsterdam ging optreden. Hij nodigde haar uit om samen met hem naar mij te komen kijken. Het was Spaans eten gecombineerd met een optreden en omdat het misschien laat zou worden had hij alvast een kamer gereserveerd…Dat laatste wist ik niet, maar kreeg ik de volgende dag te horen, toen er een brief met het logo van het Okura hotel bij de receptie voor mij lag, waarin hij vertelde dat het eindelijk gelukt was. Die brief heb ik al die jaren bewaard. Toen zij uiteindelijk besloten te gaan trouwen heb ik op hun bruiloft gedanst.

Jacky danst met de bruid op de achtergrond

Miguel Salas

Verschillende artiesten werden door hem samen gebracht in een Noche flamenca. Ik kan me nog de keer herinneren dat er een hele groep uit Duitsland overkwam, een hele familie die ook een aantal hondjes mee had genomen en omdat ze bang waren dat die weg zouden lopen als ze op het podium waren hadden ze de kleedkamerdeur op slot gedaan, zich niet realiserend dat ik nog op de wc zat en dat ze mij ook hadden opgesloten. Gelukkig werd het snel ontdekt, omdat ik niet op het podium verscheen. Tijdens de voorstelling konden wij (de artiesten) via een gordijn aan de zijkant van het balkon komen en de voorstelling vanuit de zaal zien. Dus toen ik zag dat ik na de pauze nog lang niet aan de beurt was, besloot ik om even vanuit de zaal te gaan kijken. Dat werd inderdaad maar heel even, want wat bleek? Op het laatste moment was de volgorde van het programma veranderd en in de hectiek had men dat vergeten aan mij door te geven.

In de Lindenberg in Nijmegen

Nog een leuke anekdote vond plaats op ‘s Koonings Jaght in Arnhem. Een bestuurder nam afscheid van het instituut, omdat hij met pensioen ging. Hij had een huis in Spanje vandaar dat de organisatie er een flamencogroep bij wilde. Ik ging er heen met een percussionist, een gitarist en een zanger. Er was speciaal voor deze gelegenheid een hele grote tent neergezet, het gebeuren werd op video vastgelegd, er was belichting, een mooi podium, een presentator, kortom alles was tot in de perfectie geregeld. Op het podium was een kleine houten dansvloer met meteen daarnaast een zitje ingericht bestaande uit een bank en fauteuils waar de presentator en de jubilaris plaats namen. Ik danste een alegría en maakte bij het aflopen een serie bewegingen richting de jubilaris met een aantal draaien. Bij de allerlaatste draai vloog de bloem uit mijn haar en belandde op schoot bij de jubilaris. De man was blij verrast en kwam mij bedanken en galant de bloem terugbrengen. We kregen heel hard applaus en zowel de presentator als de jubilaris vroegen mij na afloop hoe ik dat toch deed. Ze dachten dat het ingestudeerd was!

Laat ik eindigen met een last minute aanvraag voor het bloemencorso in Vollenhove. Er was een praalwagen met als thema de druivenoogst in Jerez en het zou toch wel leuk zijn als daar een Spaans danspaar op zou staan. Het werd betaald en het waren hele aardige mensen, maar waar haalde ik zo gauw een danser vandaan? De organisatie wilde per se een vrouw en een man. De oplossing kwam van de zanger van onze groep: Hij vond het leuk om te doen, verkleedde zich en maakte er een feest van. Van te voren had ik maar één voorwaarde gesteld: Wij kregen een plaats op de wagen, zodat we niet op onze hakken hele afstanden naast de wagen af moesten leggen. Zo gezegd, zo gedaan. De stemming zat er goed in totdat we als enige wagen ineens stil stonden halverwege het parcours. Je raadt het al. De wagen was met geen mogelijkheid meer aan de gang te krijgen. Volgens de organisatoren gebeurde dit maar zelden. Nadat we het hele stuk hadden teruggelopen hoorden we wat het probleem was: De benzine was op. Ze hadden vergeten bij te tanken.

De Jerezaanse druivenpraalwagen

Jacky Westerhof

REAGEER OP DE COLUMN!

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Volgende column verschijnt zaterdag 11 oktober 2014