El rincón de Jacky Westerhof

Onze vaste columniste schrijft iedere 5 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco- en Spaanse cultuur gerelateerd.

Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:

Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem.

Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd tolk Spaans - Nederlands v.v.

Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.

Na haar afstuderen in 1984 aan de dansacademie te Arnhem vertrok zij als 22-jarige met een beurs van het ministerie van WVC naar Spanje. Ze heeft in Cádiz en Madrid langere tijd gewoond en flamencodanslessen genomen; zowel groepslessen als privélessen. Ze is als danseres en adviseuse betrokken geweest bij de opera producties van Carmen in Ahoy in Rotterdam, het Sportpaleis te Antwerpen en het Gelredome te Arnhem. Ook heeft ze als freelance danseres gewerkt met verschillende groepen, onder andere voor de Nederlandse televisie (Geef nooit op van Peter-Jan Rens, Tineke, Toen was geluk nog heel gewoon, Tros Triviant, Lieve Martine, en de Show van je leven), Duitse televisie (Linda de Mol) en de Spaanse televisie (Canal Sur).

In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest.

In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Column nr. 20
Geplaatst: 16 november 2014

Chiclana de la Frontera

door Jacky Westerhof

De allereerste keer dat ik in Chiclana terechtkwam was via de zanger van de groep van Juan Antonio, zijn naam was Antonio Rodriguez, maar iedereen noemde hem Chicla. Zijn zus woonde daar en had een kraampje op de markt. Ik vond het een mooi, rustig wit dorpje en wist toen nog niet dat ik daar jaren later onverwachts een lange zomervakantie zou gaan doorbrengen.

Blik op Chiclana

De tweede keer dat ik in Chiclana terechtkwam was zoals ik hierboven al zei volslagen onverwachts en de aanleiding was een verdrietige… Ik had een Spaanse vriend die ik in Madrid had leren kennen en we gingen voor het eerst samen op vakantie. We zaten in de trein naar Cadiz, maar het plan was om uiteindelijk naar Barbate of Caños de la Meca te gaan. In de trein kregen we onze eerste ruzie of eigenlijk was het een cultureel misverstand. Hij maakte een grapje over een mooi meisje, dus toen er een mooie jongen langskwam dacht ik oké. Tja, wist ik veel in die tijd, ik was Nederlandse en als hij zo’n soort grap mocht maken in mijn bijzijn, kon ik dat toch ook doen… Nee dus. Meneer klapte dicht en zei geen woord meer tegen mij. Ik was heel verliefd, maar gewend om bij ruzies de boel uit te praten. Maar wat ik ook probeerde, geen enkel woord van zijn kant. Dus toen ik zag dat hij geen moeite deed om er samen uit te komen, dreigde ik met uit de trein stappen. Toen ook dat niet hielp, pakte ik mijn koffer en stapte bij de eerstvolgende halte uit, hem vol verbazing achterlatend. Ik had geen idee waar ik was en waar ik naar toe moest, maar weigerde om achterom te kijken en stapte in de eerste de beste bus die op mijn pad kwam en die bleek… naar Chiclana te gaan.

Daar liep ik dan met mijn koffer en mijn ziel onder de arm in het centrum van Chiclana. Waar moest ik nu naar toe? Ik had liefdesverdriet, voelde me moederziel alleen en ik sprak nog niet zo goed Spaans. De tranen liepen over mijn wangen, ik ging de hoek om en liep daar op straat recht in de armen van een echtpaar. Zij sprak mij aan, omdat zij zag dat ik huilde en toen was natuurlijk het hek van de dam.

Rolf en Mieke

We gingen wat drinken, zij brachten me daarna naar een hostal en al pratende kwamen we er al snel achter dat we alle drie Nederlanders waren. Ik had in het flamencowereldje in Nederland wel eens horen praten over een gitarist die met zijn vrouw naar Spanje was vertrokken om daar te gaan wonen. En die mensen was ik dus tegengekomen daar in Chiclana. Kennelijk heeft dat zo moeten zijn en gelukkig maar, want zij hebben zich om mij bekommerd, me overal mee naar toegenomen en mede door hen heb ik ondanks mijn verdriet een onvergetelijke tijd gehad. Daar ben ik hen voor altijd dankbaar voor. Inmiddels wonen zij al lang weer in Eindhoven. Ze heten Mieke en Rolf, maar ik leerde hen daar kennen als Micaela en Juan Romano. Op dat moment verbleven zij in een hostal in Chiclana en gaf hij gitaarlessen in Medina Sidonia.

Overdag ging ik met de bus naar het strand en ’s avonds trof ik Juan en Micaela om samen wat te gaan drinken of eten. Maar voordat ik door had waar de bus vertrok… Ik had het op straat al aan een paar mensen gevraagd, maar die praatten erg binnensmonds, wezen druk gebarend naar de andere kant van de rivier en hadden het steeds over el canario. Wat had in godsnaam een kanariepiet met een bus te maken? Daar kwam ik gauw achter: de bus naar het strand was oogverblindend in de kleur geel.

Op het strand voelde ik me erg uit de toon vallen. Daar lag ik in bikini als enige tussen alle Spanjaarden in badpak. Om meer op te gaan in de massa en minder op te vallen, besloot ik op de markt ook een badpak te kopen. Dat werd een geel met zwart gestreept badpak en ik was helemaal in mijn sas totdat ik op het strand kwam en naar het water liep.
Een kind riep keihard naar haar moeder: Mira mamá, la abeja Maya! (Kijk mama, Maja de bij!) En dat was niet de enige reactie die dag. Ik heb dat badpak maar één keer aan gehad…

Maya de bij

Strand bij Chiclana

Het gesprek kwam op stierenvechten en hij was helemaal verbaasd dat een Nederlandse vrouw van stierenvechten hield en er ook nog iets van wist. Afijn, hij had dat aan een vriend van hem verteld en binnen een week kreeg ik een uitnodiging om als gast mee te doen aan een plaatselijk radioprogramma over stierenvechten. Helaas heb ik er geen opnames van, want ik zou het nu graag willen terughoren. Ik was heel erg zenuwachtig en dan dat Jip en Janneke Spaans van mij in die tijd… Ik weet nog goed dat Manolo mij op zijn brommertje opkwam halen en daar zat ik dan in de opname studio als enige vrouw en als enige buitenlandse tussen allemaal drukpratende en gebarende Spanjaarden. Om de zoveel tijd werd mij een vraag gesteld waar ik kort antwoord op gaf, waarna door ieder het glas werd geheven en zo ging het een uur lang door.

Manolo Román

Juan en Micaela kenden veel mensen in en rondom Chiclana en namen mij veel mee naar kennissen, vrienden en zodoende kwam ik ook op feestjes terecht. Overal werd ik gastvrij en warm ontvangen. Op de laatste avond voordat ik de trein terug naar Madrid moest nemen om van daaruit weer naar Nederland te vliegen, namen zij me mee naar een feestje in de heuvels. Juan moest daar spelen en vroeg of ik zin had om mee te gaan. Het werd georganiseerd door een eigenaar van een finca, volgens mij hield hij ook vechtstieren, maar dat weet ik niet zeker meer. Antonio ging ook mee, hij kon zingen, was zigeuner en van beroep politieman, wat in die tijd een vreemde combinatie was.

Juan Romano

We hebben tot diep in de nacht feest gevierd. Op een gegeven moment heb ik ook nog een stukje gedanst waarop de vrouw van de eigenaar mij haar waaier gaf die als aandenken nog jaren bij mij op de wc heeft gehangen. Toen de zon begon op te komen werd het toch echt tijd om te vertrekken, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want het feest bleef maar doorgaan. Op een bepaald moment stonden we eindelijk bij de auto, toen Antonio weer begon te zingen, zo mooi dat ik ter plekke weer ging dansen met de opgaande zon van achter de heuvels. Het was bijna een magisch moment, later hoorde ik dat het een debla was geweest. Maar ja, ik moest wel de trein halen naar Madrid. Eindelijk zaten we allemaal in de Fiat 850 gepropt, iedereen zwaaide ons uit, we reden de bocht om en pang, een klapband. Ook terwijl de band werd verwisseld ging het feest gewoon door… Of ik mijn trein nog gehaald heb? Ja hoor,op het allerlaatste moment en dat moment zal ik nooit van mijn leven meer vergeten… Op het compás van tangos en toe gezongen door doei’s in het Nederlands, werd ik vanaf het perron door een deel van de feestvierders uitgezwaaid.

Het station van San Fernando waar vandaan ik weer vertrok...

Jaren later vroeg mijn buurvrouw die al op leeftijd was of ik een aantal telefonische reserveringen voor haar in Spanje wilde maken, want haar Spaans was niet goed genoeg om dat per telefoon te regelen. Dat heb ik uiteraard voor haar gedaan. Zij ging samen met een vriendin eveneens op leeftijd vanuit Nederland met de auto naar Spanje om daar van parador naar parador te trekken en te overnachten. Op mijn aanraden is ze ook naar Chiclana geweest en is ze op zoek gegaan naar Juan en Micaela. Het werd een hele zoektocht, want iedere keer als ze ergens aankwamen waren ze hen net misgelopen. Beide dames werden overal gastvrij en warm onthaald, uitgenodigd om mee te eten, te drinken, kwamen op feesten terecht en konden zelfs blijven slapen. Ze hadden de tijd van hun leven, maar hebben Juan en Micaela nooit gevonden…

Jacky Westerhof

REAGEER OP DE COLUMN!

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Volgende column verschijnt zaterdag 20 december 2014