| |
Ballet Flamenco de Andalucía in Jerez25 februari 2013:
Gisteravond was er in het Teatro Villamarta in Jerez een stuk uitgevoerd door het Ballet Flamenco de Andalucía te zien; “Llanto por Ignacio Sánchez Mejías”. De titel betekent zoveel als “Huilen om Ignacio”. Ignacio was een stierenvechter die in Manzanares tijdens een stierengevecht op de horens genomen werd en overleed en waar diens goede vriend, Federico García Lorca, vervolgens in 1935 een gedicht over schreef.
Llanto (Javier Fergo - www.reporterosjerez.com) |
Het is het tweede stuk van Rubén Olmo voor deze companie nu hij de leiding heeft overgenomen van Cristina Hoyos.
Het was een voorstelling met meerdere gezichten, soms saai, te lang durend, dan weer energiek, soms meer klassiek ballet-achtig en dan weer meer flamenco-achtig.
Bij aanvang leek het of de eerste twee solisten die dansten een pilletje teveel genomen hadden. Daar waar soms bij dit soort balletten de dans (te) vloeiend is, weinig energiek, erg zwevend en meer “dans” dan flamenco, barsten deze twee dansers in een ogenschijnlijk onbeheerst voetenwerk uit en ze stuiterden bijna letterlijk over het podium; teveel van het “goede” wat mij betreft, ze leken zichzelf fysiek op sommige momenten niet onder controle te hebben. |
Zowel dansend in het corps de ballet als optredend als soliste danste Patricia Guerrero in deze voorstelling mee. In het corps viel ze nauwelijks op, zoals het hoort, en als soliste deed ze goed haar werk. Ze is een groeiende, veelzijdige danseres, die, zoals ik ook wel op andere plekken in deze site heb gezegd, volgens mij een grote danseres gaat worden.
De zang werd verzorgd door La Tobala, die een gedegen optreden neerzette en Cristián Guerrero die opvallend krachtig en goed zong.
Op enig moment was er een deel waar gedanst werd op (vooraf opgenomen-) afgespeelde gitaarmuziek van Riqueni, en dat was zó mooi, prachtig gewoon. De dans sloot er ook goed op aan.
In de voorstelling werd ook nog een originele verbeelding van de stier vertoond toen het hele corps de ballet de stier uitbeeldde: erg mooi om te zien.
Over de top was Rubén Olmo’s dans samen met zijn danspartner (gezien zijn gedrag op het toneel tijdens het optreden en bij het in ontvangst nemen van het applaus volgens mij ook zijn huidige vriend); té dramatisch, het duurde té lang en was na verloop van tijd gewoon saai. |
Patricia Guerrero |
Overall vond ik de muziek goed verzorgd en qua dans het eerste deel beter dan het tweede deel; het geheel was wat te lang. Rubén was zichzelf – als je van flamenco houdt hoef je daar niet voor op te blijven – en Patricia deed wat ze moest doen en deed dat goed. Ze werd natuurlijk gedwongen te dansen in een choreografie van een ander en ik zie haar het liefst haar eigen dingen doen. Muzikaal hoogtepunt vond ik zowel de zang van Cristián Guerrero als het (opgenomen) gitaarstuk van Riqueni.
Ga naar het nieuwsoverzicht |
|
