Een avond met tegenstellingen

1 maart 2013:
Gisteravond was een avond met tegenstellingen.

Rosario Toledo en José Valencia

De avond begon in de Sala Paúl waar Rosario Toledo haar voorstelling speelde. Het was de uitbeelding van een liefdesverhaal geschreven door Federico García Lorca.
Ik vond het een uiterst traag, saai stuk waarin Spaanstalig werd gezongen, gedanst en af en toe een flamencodans ertussendoor kwam. Een geënsceneerd stuk met een José Valencia als een toneelspelende zanger en Dani Méndez op de gitaar. Dani was wat mij betreft de ster van de avond; hij speelde gewoon goed. José Valencia moest een rol spelen, net zoals Rosario Toledo. Daar hadden ze beter beiden van kunnen afzien. Niet voor herhaling vatbaar.

Vervolgens was er om 21:00 uur de voorstelling van de companie van Antonio el Pipa in het Teatro Villamarta. Het begin, zeg het eerste half uur, was écht leuk. Ik kreeg er bijna zin van om het podium op te springen. Ik zou daar niet opgevallen zijn, want er stonden op enig moment 20 (!) mensen op het podium. Het was mooi, de zang van Morenito de Illora, helaas een beetje weinig hoeven te zingen, Juana la del Pipa (het heeft een paar jaar geduurd, maar inmiddels vind ik het niet meer vervelend om naar haar uiterst rauwe stem te luisteren), Quino die ik eerst alleen als palmero in een peña meemaakte, vervolgens begon te zingen in een peña en nu dus op het grote podium staat, de zang van El Mono (Ángel Vargas) die helaas wat op de achtergrond bleef en de dans van Concha Vargas en Carmen Ledesma; erg leuk. Vroeger waren dit erg goede danseressen met een knap voetenwerk, maar tegenwoordig zijn het vooral sfeermakers.

Antonio el Pipa

Het was een voorstelling die hij al in 1997 een keer uitvoerde en nu, met andere mensen, nieuw leven had ingeblazen.
Vanaf het moment dat Claudia Cruz, soliste, op kwam vond ik de voorstelling minder worden, ook nadat Antonio el Pipa zélf op het podium verscheen ging de kwaliteit op-en-neer, maar haalde de voorstelling nooit meer het aanvangsniveau. Pipa heeft nog steeds zijn bepaalde “maniertjes” die zelfs toenamen met het verstrijken van de voorstelling. Maar toch een leuke voorstelling en in ieder geval flamenco.

Om 24:00 uur trok ik naar Sala Compañia waar ik live Vicente Soto “Sordera” mocht beluisteren. Dat viel niet tegen. Hij begon de avond met palos secos (Debla, Toná, Martinete), en daarna ging hij door met Cantiñas (Alegrías, Romeros, Mirabras), Tangos en Bulerías. De tweede helft zong hij m.n. met zijn begeleidingsgroepje, zijn dochter zong mee, zijn zoon speelde cajón en er kwam een tweede gitarist bij. De liedjes werden minder flamenco en meer canciónes por bulerías.

Vicente Soto "Sordera" (Ricardo Carrillo / www.the-flamenco-files.com)

Ga naar het nieuwsoverzicht