| |
La Truco en Farruquito
8 maart 2013:
Mijn laatste avond gisteren in Jerez is goed ingepland en afgestemd op de voorstellingen. Het festival gaat weliswaar nog even door, maar zaterdag ben ik weer terug in Nederland. En dan heb ik dus als laatste voorstellingen die van La Truco en van Farruquito gehad. Wat een fijne avond was dat! La Truco
Ze heeft een bepaald bewegingspatroon dat eigen-, maar wel nog steeds erg flamenco is.
 |
Ze was aanwezig met drie dansers (oud-leerlingen van haar)
waarvan er één haar eigen zoon is, die dus in haar voetsporen treedt. Daarnaast een palmero, twee zangers, twee gitaristen en een multi-instrumentalist (dwarsfluit, mondharmonica en sopraansaxofoon).
Het was een leuke voorstelling en volledig flamenco zoals ik dat graag zie.
De oudste zanger ging er af en toe even te stevig in en dan werd het meer schreeuwen dan zingen maar voor de rest was het een zeer sfeervolle voorstelling. Die sfeer zat er letterlijk vanaf de eerste tel: bij het opengaan van het gordijn werd er direct up-tempo gespeeld en gezongen en vloog de energie over het podium. |
Tja, zoals zo vaak, heb ik eigenlijk minder woorden nodig als ik iets leuk vind dan als ik iets niet mooi vind. Vandaar dit korte stukje over deze voorstelling van La Truco: is ze in de buurt, bezoek die dan!
La Truco - "Sentencia" tijdens het Festival de Jerez via Vimeo.
Farruquito en Karime Amaya in "Abolengo"
Als ik kort ben over goede voorstellingen dan had ik nu al moeten stoppen over de voorstelling van Farruquito.
Als gastartiest had hij Karime Amaya bij zich: inderdaad familie van Carmen Amaya. Dat is natuurlijk ook precies waar de voorstelling - "Abolengo" (= afstamming, afkomst) - over ging: de verbinding tussen deze twee grote dansdynastieën, die van Farruco (of zo je wilt Montoya) en die van Amaya. Ik zei al gekscherend, als ze niet Amaya had geheten, maar Maya, had ze waarschijnlijk niet hier nu en misschien wel nooit naast Farruquito gestaan. Maar daar doe ik haar tekort mee, want het is een goede danseres die in de traditie van Farruquito-voorstellingen meekan in het wervelende voetenwerk dat je als artiest moet hebben om niet uit de toon te vallen: en ze viel niet uit de toon.
Farruquito - "Abolengo" tijdens het Festival de Jerez via Vimeo.
Ook in deze voorstelling vloog de energie vanaf de aanvang over het podium en werd je als publiek als het ware mee opgetild in die vaart. Er zijn ook maar weinig artiesten als Farruquito die zo'n applaus krijgen alleen al maar door op te komen lopen.
Karime had een Zuid-Amerikaanse flamencozanger meegenomen (ze is afkomstig uit Mexico) en Farruquito had zijn min of meer gebruikelijke bezetting. Ze wisselden elkaars zangers uit om op te dansen, en dat ging goed. Als ze samen dansten ging het wat minder, in ieder geval met Farruquito: hij lijkt me geen man die je in een choreografie moet dwingen, dan verdwijnt de spontaniteit en zijn gebruikelijke uitbarstingen.
Achter me zat een Spaanse zigeuner met een rauwe stem die iets teveel gedronken had en die de hele voorstelling door de voorstelling van begeleidend commentaar heeft voorzien, tot grote ergernis van zijn om hem heen zittende medetoeschouwers. Die uitten dat wel, maar daar trok hij zich niks van aan: hij leefde in zijn eigen wereldje en daarin zag hij slechts zichzelf en de artiesten op het podium. Iedere 3 seconden kwam een zacht "óle" langs en verder waren het losse commentaren "aha, es Caracol...", "piano", "Niño de fuego", "óle, Juan, óle", "canta gordo!", "canta!", "canta bien!" afgewisseld dus met een ononderbroken stroom van "óle". Ik moest er deze keer wel om lachen.
Karime neemt in Villamarta haar applaus in ontvangst
Ik vond het mooi, goed en flamenco: de enige manier om voor mezelf dit jaar het festival op een goede manier af te sluiten. De andere voorstellingen die nog gaan komen had ik afgelopen week wel willen zien, maar niet meer ná vanavond... Fijne gevoelens wil je soms een tijdje vasthouden.
Ga naar het nieuwsoverzicht |
|
