Estrella straalde

4 april 2014:
Gisterenavond, donderdag, trok ik naar Eindhoven om de voorstelling van Estrella “Autorretrato” te gaan meemaken. Het werd een mooie avond. Het was ook voor haar een speciale avond want het was haar eerste optreden van haar Europese tournee. De gebruikte zaal was goed gevuld; de voorstelling was al verplaatst van de grote naar de kleine zaal, een teken dat er minder belangstelling was dan gehoopt. Ik schat een 400 á 500 toeschouwers.

Ooit maakte ik Estrella mee waarbij ze op het podium wat afwijkend gedrag vertoonde. Ik weet natuurlijk niet waar dat van kwam, het leek op verwaandheid, arrogantie, stardom of zoiets, maar met hetzelfde gemak weet ik inmiddels dat mensen dat gedrag ook uit onzekerheid kunnen vertonen. Het is niet voor niks dat onzekerheid en arrogantie wel eens door elkaar gegooid worden als conclusie. Destijd kwam ze bijvoorbeeld op ging zitten, merkte dat de microfoon door de vorige artiest niet op de juiste hoogte ingesteld stond voor haar, verliet het podium, een technicus kwam dan het podium op, zette de microfoon even op een goede hoogte, Estrella kwam weer terug en begon te zingen… maar gisteravond dus helemaal niets van dat alles.

Ze zong mooi-, geweldig zuiver- en lyrisch flamenco en kwam uitermate sympathiek vanaf het podium over.
Ze begon met een Debla, vervolgde met Tangos “En lo alto del cerro”, Alegrías, een Canción por Bulerías en ze reeg vervolgens het ene nummer aan het andere vast. Ze had vaste bekenden en familie meegenomen naar Nederland; als palmeros Angel Gabarre (vriend van de familie die ook vaak bij haar vader zong), Antonio Carbonell (familie) en haar broertje José Enrique Morente. Als haar eerste gitarist was Montoyita (oom, broer van haar moeder) om haar te begeleiden en als tweede gitarist had hij zijn zoon José Carbonell “Monti” meegenomen en als laatste de percussionist en zoon van Ángel; Pepe Gabarre “El Popo”. Héél flamenco: de artiesten bestaan uit vrienden en familie, want daar zorg je voor. Overigens bedoel ik dat niet als kritiek; ze waren allen stuk voor stuk goede flamencoartiesten.

Ze gunde haar broer zijn solo toen hij zichzelf – een nummer van zijn vader zingend - op gitaar begeleidde. Grappig voorvalletje: het lukt hem niet om de capo op de gitaarhals te krijgen en na enkele pogingen gooide hij die op de grond en begon te zingen en spelen zónder capo. Dat is trouwens wel lastig want dat betekent razendsnel je muziek moeten kunnen “omzetten” naar een goede toonhoogte óf je stem gaan forceren, want de capo zorgt er nu juist voor dat stem en gitaartoonhoogte op elkaar afgestemd zijn. Hij koos voor het laatste. Maar goed, even later kwam Montoyita op om zijn solo te spelen, raapte de capo op en zette die zonder enig probleem op de hals van zijn gitaar, onder applaus liet de ervaren gitarist zien hoe dat eigenlijk moest…

Een ander grappig toeval was de Sevillanas "A Lola" die Estrella zong: ze had eerder haar mantón op een stoel schuin achter zich gelegd en de Sevillanas zong ze met een abanico in de hand. Bij de afsluitende eindtoon gooide ze haar hand in de lucht en ik weet niet of ze het met opzet deed, maar de waaier vloog uit haar hand (of ze gooide hem bewust omhoog) en die kwam opengeklapt al ronddraaiend als een blad van een boom omlaag om precies midden op de mantón op de stoel te landen. 

Ze verraste het publiek ook met “een wandeling”. Ze had zojuist de toeschouwers bedankt voor het feit dat ze een goed luisterend publiek waren en zette het nummer “Volver” in. Het is het nummer dat gebruikt werd in de gelijknamige film uit 2006 van Pedro Almadóvar, waarin de hoofdrolspeelster Penelope Cruz doet alsof ze dit nummer zingt (wij weten natuurlijk allemaal dat het Estrella was die dit zingt en Penelope als actrice play backed). Terwijl ze dus Volver inzet zag je haar vragend om zich heen kijken “waar kan ik van het podium af?”. Ze vond de plek en liep vervolgens de kleine zaal in rechts omhoog langs de rijen en bleef bij iedere rij even staan om hen toe te zingen. Boven aangekomen - waar geen doorgang was - stond het publiek op de laatste rij op om haar een doorgang te verschaffen naar de andere kant van de zaal waar ze al zingend, kussend en mensen omhelzend naar de andere kant liep en via de linkerkant weer omlaag gelopen kwam. Dat werd door de aanwezigen zéér op prijs gesteld en dat was uit het ovationele applaus ook wel te merken.

Uiteindelijk sloot ze na ruim anderhalf uur haar optreden af met een toegift waarin ze “Volver” nogmaals bracht.
Als je nog geen kaartjes hebt ga er dan heen: je bent verzekerd van een mooi optreden.

Bij de voorstelling liep ik nog Jeff Heijne tegen het lijf die meldde dat hij met de Pablo Martínez Flamenco-Jazz band over een paar weken op tournee gaat langs de kust van Oost-Spanje. Het is mooi als het goed gaat met artiesten. Over een paar maanden studeert hij overigens af.
Letterlijk daarnaast, maakte ik ook nog kennis met een sitebezoeker én de prijswinnaar van de Kerstprijsvraag, Wilma Zwart uit Krommenie.

Kortom; het was een verdomd mooie avond waarin Estrella straalde!