| |
Timo Lozano overleden
25 augustus 2014:
De 66-jarige Amerikaanse flamencoartiest Timo (Timoteo) Lozano is gisteren aan de gevolgen van longkanker overleden. Recentelijk werd deze ziekte bij hem geconstateerd.
Door bekenden werden acties op touw gezet om geld voor hem in te zamelen om het gezondheidsgevecht te kunnen winnen (daar werd ook ruim $6.000,- op ingezameld). Hij belandde immers in het ziekenhuis en het was onmogelijk geworden om nog te werken. Door de uitzaaiing in zijn ruggemerg kreeg hij zelfs uitval aan beide benen en kon hij niet meer lopen. Maar ja, zonder inkomen en met doorlopende levensonderhoudskosten en oplopende medische kosten viel dat niet mee.
Ze hadden ook een homenaje (Noche Flamencos) georganiseerd op 20 september a.s. in Houston, woonplaats van Timo, maar dat is dus te laat gekomen en heeft hij niet meer mogen meemaken. Maar uit al die acties sprak wel een warmte van vriendschap en medeleven wat de man dus losmaakte bij mensen waar hij mee omging.
Hij werd in Galveston (Texas) geboren als zoon van een Mexicaans immigrantengezin en bracht zijn jeugd door in San Antonio.
Als klein kind zat hij op een bankje naar een dansrepetitie te kijken toen bleek dat een meisje haar danspartner afwezig was. De docent keek Timo aan en vroeg of hij misschien niet even...en zo begon zijn danscarrière.
In 1967 kwam de companie van José Greco naar San Antonio en Timo wilde gaan kijken, maar had geen geld. Dus via-via de artiesteningang naar binnen en na driemaal eruitgegooid te zijn door het personeel, kwam hij bij de kleedkamer van José Greco uit. Die vroeg hem of hij een handtekening wil: "nee, ik wil een baan!". Onder de indruk van de brutaliteit liet José Greco hem een auditie doen. Dat ging hem niet goed af, hij kon nog niet de helft van wat Greco hem vroeg te doen. Op weg terug naar de kleedkamer zei die echter: "Iedere artiest moet eens in zijn leven een risico nemen, en dat neem ik nu met jou: je kunt bij ons beginnen!". |
José Greco in Texas |
Vanaf dat moment was hij lid van de companie, maar wel eerst als manusje-van-alles: strijken, kleding wassen, etc. én hij zag gedurende drie maanden lang de show dagelijks vanuit de coulissen.
Toen brak hét moment aan: Sacramento, Californië. Greco stapte op hem af, gaf hem een kostuum en vertelde hem dat hij over 15 minuten het podium op moest om te dansen. Als hij het verprutste dan lag hij eruit. Hij werd echter goed geholpen door de andere dansers die hem aanwijzingen toefluisterden onder het dansen. En hij mocht blijven. Langzaam ging het steeds beter en in New York was het zover: hij mocht als eerste danser het podium op. 
En toen kwam Uncle Sam: hij moest het leger in en naar Vietnam, meevechten. Einde carrière...
In Vietnam was het zijn commandant die op enig moment een kunstenaar nodig had. Timo was er direct bij, maar de man bedoelde een kunstschilder. Maar nu hij hoorde van Timo als flamencodanser wilde hij dat Timo aan een militaire talentenjacht meedeed. Bij winst straalde dat ook op zijn compagnie en de commandant af. Maar Timo had helemaal niks, geen kleding geen schoenen...
| Hij nam zijn soldatenkisten, sloeg daaronder stukken metaal van de coco-colablikjes. Zijn kameraden sleepten hem mee naar een Vietnamese kleermaakster die voor hem een groene (!) broek en geel hemd met veel volantes maakte...En vervolgens op zoek naar muziek - in Vietnam, flamencomuziek? - vond hij een LP die enigszins Spaans-achtig klonk en besloot die te gebruiken. Hij won de talentenjacht! Prijs: 3 maanden door Vietnam toeren en optreden voor de Amerikaanse soldaten. |
 |
Dat ging maar zo-zo, want die opgehitse al 6 maanden in Vietnam verblijvende soldaten wilden maar één ding zien: vrouwen! En zeker geen flamencodanser.
Toen hij terug in de States kwam vanuit Vietnam, begonnen een aantal mindere jaren. Hij trouwde en ging weer scheiden, werkte in een staalfabriek, als autowasser en in een fastfoodrestaurant.
Vervolgens vertrok hij naar Spanje. Hij werkte daar in verschillende groepen maar als buitenlander had hij het moeilijk, en werd hij zelfs door andere artiesten geboycot.
 |
In 1977 keerde hij terug naar de U.S.A. Hij had ook daar een lastige tijd: in Amerika was er geen danswerk voor hem en in Spanje werd het hem vaak niet gegund.
Vervolgens kreeg hij toch in 1982 werk als flamencodanser in "El Cid": een flamencotablao in Los Angeles. Althans voor drie maanden. Daar ontmoette hij Maria Carmen uit Sevilla die hem aanmoedigde het nog eens in Spanje te proberen.
In 1989 waagde hij de stap en in april zat hij in Sevilla waar hij begon aan het schrijven van een boek. Een boek dat later zal dienen als input voor zijn film "Alma Gitana" over de culturele tegenstellingen tussen zigeuners en niet-zigeuners. |
In 1991 vertrok hij naar Madrid, platzak, overlevend op sinaasappels en chips.
Soms oefende hij wat met lokale flamencos en het was Rafael Jiménez "El Falo" die hem bulerías zag dansen en aan hem vroeg waarom hij daar geen les in ging geven?
Hij hing vervolgens een briefje aan de muur bij Amor de Dios. De eerste leerling die hij - na maanden - kreeg was Belén Fernández, en toen sprak het zich snel rond. Hij kreeg het druk! Alle dansers kwamen langs, ook mensen uit de bekendere groepen, zoals de dansers van Antonio Canales, etc.
Timo voor de klas in Amor de Dios
Bij het begin van de lessen speelde een vriend van Timo de cajón, maar toen die terug naar Mexico ging, vroegen de leerlingen steeds weer naar de cajón. Dat deed hem besluiten om dan maar zélf een cajón te kopen en de lessen daarop te gaan begeleiden.
Timo Lozano op cajón
In 1994 schreef hij het draaiboek, maakte de choreografie en speelde mee in de speelfilm “Alma Gitana”, inderdaad gebaseerd op het boek dat hij eerder schreef.
Hij danste in veel groepen zoals o.a. de companies van José Greco, Carmen Mora, Matilde Coral, Angelita Vargas en La Chana.
Hij gaf zelf vnl. les in Bulerías waarin hij meesterlijk was. In zijn lessen zat steeds veel energie en werd hij daar ook voor geroemd.
Hij gaf workshops door heel Europa, Zuid Amerika (Brazilië) en de Verenigde Staten. Hij trad op in theaters als de Royal Festival Hall in Londen, het Metropolitan Opera House in New York, het Bolshoi Theater in Moskou en het Opera Huis in Tokyo.
Tussen 2000 en 2004 was hij veelal in Israel waar hij les gaf en het Flamenco Dance Ensemble Mosaico oprichtte. |
 |
Voor diegene die zijn bulerías willen leren, heeft hij een tweetal filmpjes op youtube achtergelaten:
Basispassen Bulerías
Armbewegingen bij Bulerías
Hij was tot het laatst flamencodanser, choreograaf en docent in het Houston Institute of Spainsh Arts in Houston, Texas.
Toevallig (wat is toeval?) is hij ook te zien in het youtubefilmpje dat aan het einde van de column van Jacco Müller staat.
|
|
