Begint flamenco te vervelen?

23 februari 2014:
Gisteravond was het dan voor mij zover: de eerste dansvoorstelling in het Teatro Villamarta. Eva la Yerbabuena bracht haar voorstelling “Ay!” ten tonele. Nou, die bracht ze wel langzaam ten tonele, héél langzaam; het is te makkelijk om te verwijzen naar de naam van de voorstelling... De eerste 5 minuten werden gespendeerd aan haar oplopen, waarin ze langzaam door steeds vóór haar oplichtende spotcirkels heen liep. Saai is niet eens het woord wat daarbij past. Hoe vaak krijg je als kijker al in de eerste 5 minuten een dip?
Vervolgens heb ik naar een zich voor mijn ogen afspelende voorstelling gekeken die enkele flamenco-delen kende. Er was een mooie seguriya, die overigens ook goed gezongen werd door Enrique El Extremeño, er was solozang van José Valencia die een mooie Alegría bracht; dat was in mijn ogen overigens het mooiste deel van de voorstelling, en de stem van Juan José Amador spreekt mij sowieso het meest aan van de drie zangers die ze ingehuurd had.

soms mooi...

Af en toe zag je de weergaloze techniek die Eva bezit: fraaie, supersnelle en strakke voetenwerkjes, erg goed. En wat respect verdient is het feit dat ze héél lang op het podium aanwezig bleef, soms zich zelfs daar min of meer omkledend: de meeste danseressen lopen na hun dans af.
In ongeveer 2/3e van de hele voorstelling heb ik geen flamenco gezien en alleen met mijn ogen dicht af en toe gevoeld. Ze bewoog op flamencomuziek, maar haar bewegingen staan mijlenver van een plek die verbonden is met flamenco. In het andere 1/3e deel zat vnl. solozang. Ook het samenspel van Paco Jaraña, haar man, en Eva is in de loop der jaren gefixeerd op voor haar gemaakte gitaarloopjes. Iedere spontaniteit is eruit, iedere beweging is gechoreografeerd, iedere beweging wordt door Paco voorzien van een bijpassende noot of andersom. Owee, als hij even iets anders zou spelen: paniek zou het gevolg kunnen zijn.

Ik ben niet zo kunstzinnig, dus "af en toe" begreep ik het niet...

Ze is in de loop der jaren verworden van een geweldige, écht héél goed flamencodanseres tot een Pina Bausch addept, die af en toe nog vaag herinnert aan haar talent, af en toe zichzelf tijdens een voorstelling zich nog ertoe kan zetten om een stukje flamenco te doen en voor de rest vooral bezig is met heel andere bewegingen en toneelbeelden.
Het lijkt er op dat ze zich verveelt binnen flamenco en een steeds groter deel van haar voorstellingen andere dingen doet, waarschijnlijk in de hoop dat haar flamencopubliek blijft komen op basis van haar opgebouwde naam en misschien wel met haar mee verandert, ook geen zin meer heeft in flamenco. Het zou me niets verbazen als ze een voorstelling zou maken genaamd “geen flamenco”, dat evengoed de zaal vol zou zitten met flamencoleerlingen, -liefhebbers en anderen en ze dan nóg een recensie zou krijgen in sommige kranten, dat het een geweldige flamencovoorstelling was. Dat lijkt ook haar geluk: ze hééft al een grote naam, en ze hééft een publiek dat blijft komen (ik ook... steeds in de hoop óp). Mocht gisteren haar debuutvoorstelling geweest zijn, dan hadden we waaarschijnlijk nooit meer van haar gehoord.

Een groot deel van het publiek gaf haar uiteraard een staande ovatie; in Teatro Villamarta wordt een staande ovatie door artiesten nogal eens ontvangen met tranen. Tranen van opluchting, neem ik aan, want als ze zelfs hiér niet zouden gaan staan na afloop... En toeschouwers wíllen ook dat het een goede voorstelling was, ook al zagen ze iets anders, maar ze hebben veel geld ervoor betaald.
Natuurlijk is dit mijn strikt persoonlijke mening; ik vond het een saaie voorstelling, weinig inspiratief, veel te weinig flamenco en het verveelde.
De vraag die blijft hangen is of dit mij verveelt of dat flamenco Eva verveelt.