De Pisadas van Olga Pericet

28 februari 2014:
We trokken gisteren, de voorlaatste avond alweer (het werk in Nederland roept), naar Teatro Villamarta om de premièrevoorstelling te gaan bekijken van de kleine Olga Pericet: "Pisadas" (voetstappen of een voetspoor). Ik heb haar nu een paar maal gezien en vind het mooi om te zien hoe iemand zó klein is in real life en zó groot kan overkomen op het podium: de eigenschap van een goede artiest volgens mij. Daarnaast komt ze over als een super sympathiek persoon; iemand die je eigenlijk alles in het leven gunt.

De voorstelling ging over het “beeld van de vrouw”. Ze heeft vrijwel alle choreografieën zelf gemaakt waarbij ze vertelde wel beïnvloed te zijn door Marco Flores. Ze groeide artistiek gezien op met hem en Manuel Liñan en dat heeft zijn invloed achtergelaten. Er was één choreografie die ze samen met Carlos Lérida gemaakt had; “Dúo”.

In de voorstelling zaten ook delen waarin ze improviseert: daarmee nam ze bewust een risico want ze wist zelf ook niet op voorhand wat er uit zou komen, én, de voorstelling van gisteren is daardoor dus per definitie anders dan de voorstelling van volgende week.

Olga Pericet (foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Wat kan ik ervan zeggen nadát ik de voorstelling gezien heb? Er zat weinig flamenco in. M.n. het improvisatiedeel sprak me aan: dáár danste ze er op los, zag én voelde je flamenco. In de andere delen ging het van "niet helemaal" tot "helemaal niet".
De voorstelling als geheel was...geen geheel. Het was een verzameling van losse stukjes die weinig onderling verbonden waren, anders dan dat ze achter elkaar getoond werden binnen het tijdsbestek van de voorstelling.

Olga Pericet en Lérida (foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Het deel waarin ze een duet danst met Lérida was ronduit slecht. Lérida paradeerde rond met een hertengewei en was af en toe op jacht naar Olga (...). Artistiek gezien zou het 30 jaar geleden als "aardig maar gedateerd" opgevat worden, maar om zoiets tegenwoordig te doen: dat kán gewoon niet (meer). Het lijkt mij een goed advies als ze moderne(re) dans willen doen, ze eerst eens youtube afspeuren naar moderne dansen zoals die heden ten dage gedanst worden. Dat geldt trouwens voor vrijwel alle flamencodanseressen in Spanje als ze willen moderniseren, maar dat terzijde.

Ze ontdoet zich van de bruidssluier (foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Aan het einde danste ze een een Bulería, Romance en Alboreá en dat was leuk om te zien. Het het hoogtepunt was een Tangos die ze danste: erg leuk en erg flamenco.
Ze sloot de voorstelling echter af met een letterlijke verbeelding van het keurslijf waar het huwelijk haar als vrouw in gedwongen had en brak daar vervolgens uit. Onnodig, niet artistiek en zéker geen flamenco. Jammer, want nogmaals, ik gun haar al het goede. Maar dan moet er ook iets van haar kant komen...

Tangos geïmproviseerd (foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

De zang was niet in zo'n goede doen gisteravond. Er waren drie zangers: Miguel Lavi, Miguel Ortega en Herminia Borja. De laatste spande zich letterlijk fysiek erg in (ze "sprong" soms om kracht te zetten), maar vond ik veel "schreeuwen" in plaats van zingen. Daar had trouwens Lavi vanavond ook wel vaker last van. Ortega was daarentegen dé zanger van de avond. Goed, gedoseerd en blijven zingen ook al zette hij kracht. Mooi.

Ze werd verder bijgestaan door Tacha González. Haar ken ik m.n. als een danseres in de vaste groep in het tablao Las Carboneras in Madrid. Haar rol was vnl. in de muzikale begeleiding (woodblocks, kralen, etc.). Ze danste eenmaal solo en dat was niet opvallend.

Ik hoef verder niet te melden dat ik in de minderheid was, he? Olga en haar groep kregen een staande en stampende ovatie van een vnl. enthousiast publiek.