Leuk experiment dat navolging verdient

23 februari 2014:
Vannacht rond de klok van 24:00 uur was mijn volgende “voorstelling”. We trokken naar de Sala Paúl om te gaan luisteren en kijken naar “Carmen Amaya. Cien años y un día de baile”. Natuurlijk naar aanleiding van de 100e herdenking van haar geboortedag werd er deze keer speciaal aandacht geschonken aan Carmen Amaya.

Manuel Curao

Het bleek een soort van mix van een conferentie en een dansvoorstelling te zijn. Onder leiding – en naar idee – van Manuel Curao (Radio- en TV-flamencopresentator) werden we meegenomen in het leven van Carmen Amaya. Hij vertelde over omstandigheden en leven, zowel privé als artistiek, van Carmen Amaya en deed dat met een hele warme aansprekende manier van vertellen. De feiten én anekdotes werden afgewisseld met geluidsopnames van interviews, historisch beeldmateriaal en met dans door “La Piñona”. Een superstrakke danseres qua voetenwerk. Groot ritmegevoel en uitstekende uitvoering, alleen weinig uitstraling en als je dan na afloop buitenkomt herinner je je inderdaad nog alleen het voetenwerk: niet de dans en niet de danseres. Maar O.K., ik begreep ook dat ze inviel, want de plek was eigenlijk voorbestemd geweest voor Mercedes Ruíz. Waarom zij er niet stond? Geen idee.

La Piñona (achtergrond: Moi de Morón)

Blijft wel de vraag hoe handig de planning van dit gebeuren was. Om middernacht beginnen te praten en stukjes luisteren en zien van en over Carmen Amaya. Relatief weinig dans van een relatief onbekende danseres, met als potentiële toeschouwers, dansleerlingen die morgen weer dansles hebben; hoeveel mensen komen dáár dan op af? Nou, ik heb ze geteld: 40, maal de entree van 15,- = 600,-. Daarvoor kwam Manuel Curao (zicht- en hoorbaar nerveus) opdraven, La Piñona die danste, een gitarist en Moi de Morón die zong. Dan de zaalhuur er vanaf en dan moet je niet al het werk eraan voorafgaand tellen, want dan word je moedeloos van die opbrengst. En ik vond dat écht jammer. Het verdiende meer toeschouwers en was onderhoudend om naar te kijken en luisteren. Je zou dit in principe steeds kunnen herhalen voor meer / andere artiesten uit vervlogen tijden: leuke beelden, mooie geluidsopnames, iemand die na gedegen onderzoek over het privé en artistieke leven van de betreffende artiest vertelt: een idee voor de Biënnale in Nederland...?