Sfeerbeeld: 46e Reunión de Cante Jondo

14 juli 2014:
Eergisteravond was het dan zover; onze eerste flamencovoorstellingen van onze Spaanse zomervakantie.
We waren afgelopen week in Barcelona geland en met de huurauto via Zaragoza, Pamplona, Segovia en Aranjuez naar La Puebla de Cazalla afgezakt in de provincie Sevilla, in de wetenschap dat het lokale flamencofestival zou plaatsvinden. Aangezien Pele een van de optredende artiesten was, wilden we daar graag bij zijn: we zijn fan van zijn zang.

We vonden als snel een slaapplek bij de ingang van het dorpje en na een lekkere douche gingen we op zoek naar een eetplek. Dat viel niet mee: mijn vriendin is vegetarisch en Spanje is een vlees-visland. We probeerden het in het nabijgelegen Marchena, iets groter dus meer kans, maar helaas. Terug in La Puebla vonden we toch een eetgelegenheid die bereid was de kaart voor mijn vriendin aan te passen en ons te voorzien van een ensalada mixta waar je bijna niet overheen kon kijken, zo veel was het en de volgende gerechten waren behalve van goede kwaliteit ook érg veel... We bleken in een stierenvechtersgelegenheid terechtgekomen te zijn. Allemaal stierenvechtersfoto's aan de wand, posters en een paar stierenkoppen van "zij die het leven gelaten hadden in de arena", keken ons met een vlakke blik aan. Het was blijkbaar een goed gevecht geweest, want de stier boven onze tafel miste een oor.

Mocht je niet weten waar het festival plaatsvond: nee, niet in Morón...

Nadat vervolgens het tweede doelpunt gevallen was, nuttigden we ons toetje toen de rust aanbrak. We werden op een of andere manier toch wat onrustig: zouden we tóch maar gewoon op tijd naar het festival gaan? Stel je voor dat Pele net klaar was als wij kwamen aansukkelen... Dus om 23:00 uur stapten we de patio op van de Hacienda Fuenlonguilla met onze 'n maand geleden telefonisch gereserveerde en vanmiddag afgehaalde entreekaartjes en hoorde tot onze verbazing de voorzitter van de organiserende peña al zijn welkomswoord uitspreken: een festival dat gewoon op de aangekondigde tijd begon! Wie had dat kunnen denken? Wij niet. Maar gelukkig waren we er dus op tijd, hoewel dat wel betekende dat we een plaatsje aan de "zijvleugel" van het podium kregen, daar waar we vroeger mid-voor op de eerste rij zaten. De flamencogitarist Rafael Rodriguez kwam op het podium en speelde een Soleá. Dat is traditie bij dit festival: steeds openen met een soleá op gitaar.

Rafael Rodriguez

José Valencia

Vervolgens was het de beurt aan José Valencia begeleid door Juan Requeña. De zanger die bekend werd om zijn zang-voor-dans is het solopad ingeslagen en heeft vorig jaar zijn eerste CD afgeleverd. Dat (zingen-voor-dans) vind ik echter wel steeds te horen. Hij geeft zoveel energie en drive dat het voelt én klinkt alsof er zodadelijk een danseres het podium op komt stormen; het heeft gewoon niet de rust die een solozanger uitstraalt. Dat vond ik een beetje jammer. Hij zong achtereenvolgens Soleá, Alegría, Seguiriyas en Bulerías. Voor wie dat boeit.

De volgende artiest was...Pele! Uh? Nu al? Dit is toch dé stérartiest van deze avond. O.K., José Menese zal ook optreden en aangezien hij én Diego Clavel uit het dorp afkomstig zijn kon ik verwachten dat die aan het einde zouden komen, maar toch had ik Pele wat later in de nacht verwacht: het is maar goed dat we de tweede helft van het voetbal gemist hebben, anders had zich het rampscenario onverwacht voltrokken en waren we direct ná diens optreden binnen komen lopen. De combi "Pele vroeg in het programma" én "een festival dat op de aangekondigde tijd begint": het moet niet gekker worden.

Pele begeleid door Antonio Patrocinio hijo

Pele had zijn zoon op cajón meegenomen en de gitarist Antonio Patrocinio hijo. Ik heb Antonio 6 jaar geleden een keer in Utrecht horen spelen, destijds onopvallend, maar wat was dié man goéd! Geweldig. En dan samen met Pele die ook nog eens een goede avond had (het een zal met het ander te maken hebben). Daarnaast waren de omstandigheden op het podium blijkbaar ook nog eens goed, wat Pele verleidde om letterlijk midden in een soleá por bulería opeens te zeggen "wat is het geluid vanavond goed!", tot hilariteit van de toeschouwers. Maar dit optreden vond ik een van de twee hoogtepunten van de avond. Hij sloot zijn deel af met een schitterende Alegrías; zó mooi... Eigenlijk maakt het niet zoveel uit wát hij zingt, áls hij maar zingt.

José Menese: wat minder zwaar dan anders

We vervolgden de avond met José Menese. Ik moet zeggen: het klonk allemaal wat minder zwaar dan ik van hem gewend ben. Ik ben geen fan, laat dat duidelijk zijn, maar ik vond het vanavond wat beter te pruimen dan andere keren. Hij had o.a. Antonio Carrión als begeleidingsgitarist meegenomen - voor hem zong hij een Nana, omdat Antonuio opa was geworden - en twee dochters, als palmeras, van wie hij de oudste met de verkeerde naam voorstelde.... maar o.k., hij herstelde zich snel.

Patricia Guerrero: weergaloos goed

Door naar het tweede hoogtepunt van de avond: Patricia Guerrero. Laten we niet teveel tijd besteden aan de Alegría die ze met bata de cola danste bij aanvang van haar optreden - ik vind dat de bata haar in haar eigen bewegingen beperkt en dat is jammer - maar direct door gaan naar de seguiriya die ze deed: wat was die mooi! Met haar eigen bewegingen, maar zó flamenco, zo'n strak voetenwerk (hoewel het geluid teveel bas bevatte), zulke mooie dansbewegingen, echt heel erg goed. Weliswaar "op twee", maar wel zondermeer één van de twee hoogtepunten van de avond! Hoewel het niet écht het einde van het festival was, betekende het optreden van Diego Clavel dat wel voor ons.

Er zou nog een Fin de Fiesta volgen, maar inmiddels was het 04:00 uur in de ochtend en we wilden morgen nog naar Madrid rijden; er wachten nog meer flamenco-optredens...

Vanuit mijn "vleugel"zitpositie, toch nog Diego Clavel en Antonio Carrión

Het was een mooie avond.