Sfeerbeeld: Juan de Juan

14 juli 2014:
Na een niet al te lange nachtrust zijn we gisteren vroeg in de middag vertrokken richting Madrid. Daar vindt deze weken het Verano de la Villafestival plaats. Daarin staat een groot aantal voorstellingen (en films) geprogrammeerd. Van klassiek ballet "Het zwanenmeer" tot ook aan flamencovoorstellingen toe. En voor dat laatste waren we dus naar Madrid gereisd. Er stond een voorstelling van de groep van de uit Morón de la Frontera afkomstige flamencodanser Juan de Juan ingepland en het is mooi om dat midden in Madrid, met het koninklijk paleis op de achtergrond in alle stilte, buiten, onder de sterrenhemel - althans wat later - te kunnen bijwonen.

Het eerste wat opviel was het weinige publiek dat was komen opdagen. Anderzijds: gelijktijdig werd de finale van het WK-voetbel gespeeld en uitgezonden, dus tja... Ik denk dat er rond de 175 toeschouwers waren, daar waar er volgens mij plek is voor ongeveer 800 man. Dat doet natuurlijk wel wat met de sfeer en zal voor Juan de Juan bij zijn opkomst - dan is het nog licht - ook niet leuk zijn om te zien. Hij compenseerde dat met een overdaad aan ijver en energie en bijna, ja bijna, had ik voor het eerst meegemaakt dat een danser van het podium af voorover in de orkestbak verdween. Hij draaide vooraan op het podium en sloot af met een kort voetenwerk dat enigszins onbeheerst en met heel veel energie ingezet werd - hij stuiterde letterlijk - en hij van het extra "voetenwerk"-podium af danste waarna hij zich nog nét rechtop kon buigen, anders was het daadwerkelijk gebeurd. Hij schrok er zienderogen van. En wij ook.

Amos Obasohan en Manuel Tañé

De voorstelling liet de verbinding zien die er tussen de Afro-Amerikaanse dans en zang bestaat en flamenco. Met een drietal tapdansers een een donkere Amerikaanse zanger met een mooie stem en inleving. De overeenkomst werd duidelijk met de drie Spaanse flamencodanseressen en de zanger Maniel Tañé. Soms traden ze afzonderlijk op maar veelal ook gezamenlijk waarbij vergelijkbare passen getoond werden ieder in zijn eigen uitvoering. Wat minder was, was dat Juan de Juan de neiging had om applausstops te maken. Die kwamen vervolgens niet of nauwelijks en dan heb je het dus verkeerd opgebouwd en kan het zelfs pijnlijk worden (dat heb ik tijdens de Biënnale van Nederland in een dansvoorprogramma ook wel eens zien gebeuren: zéér pijnlijk). En als je het gewoon goed doet, dan komt het applaus vanzelf, dan hoef je daar niet om "te vragen".

Er stonden veel artiesten op het podium: naast Juan de Juan nóg 20 man... Waaronder Raimundo Amador die met zijn elktrische gitaar af en toe meespeelde en soleerde en de percussionist Piraña, die met het overlijden van Paco de Lucía zijn vaste baan ook kwijt is. Wat Raimundo betreft; ik ben niet zo van de moderniteiten en een elektrische gitaar in een flamencovoorstelling, mwoah, laat maar. Maar ik moet wel toegeven dat Juan de Juan op enig moment naast Raimundo kwam staan en hij voetenwerk deed op Raimundo's spel, en dat ging wél erg goed. Dus zelfs ik ben af en toe in staat om van mijn vaste gezangen af te stappen.

Juan doet voetenwerk op gitaarspel van Raimundo Amador

De podiumbezetting kwam neer op: 3 Spaanse - helaas nietszeggende of -uitstralende - flamencodanseressen, 2 flamencopalmeros/zangers en 2 flamencopalmeras/zangeressen én Manuel Tañé, 3 flamencogitaristen, Piranña op cajón, een contrabassist, een trompettist, een pianist, Raimundo Amador op elektrische gitaar, 3 tapdansers, een goede Afro-Amerikaanse zanger (Amos Obasohan) en dan natuurlijk Juan de Juan zelf. Hij danste met enkele "rare" bewegingen, vooral in het begin toen hij na zijn openingsdans terugkwam in lange jas. Deed mij een beetje denken aan de bewegingen die Antonio Canales soms maakt. Nou zou dat niet gek zijn, want Juan de Juan heeft vele jaren gedanst met Canales, dus daar zal iets van zijn blijven hangen. Maar het zag er dus wat raar uit. Daarnaast heb ik de indruk dat hij er ook hele stukken op los improviseert en dan loop je het risico terug te vallen op lekkerzittende bewegingen en altijd goedgaande voetenwerkjes. Herhaling van zetten is nooit zo handig binnen een voorstelling.

Het was goed om deze voorstelling, overigens onder de naam "Sones Negros", te zien maar de show mag nog wel wat vaker gerepeteerd worden want er ging in de afspraken af en toe wat mis en dankzij één van de achtergondzangeressen ging het zingen geregeld ook nét nog juist wél goed: zij moest stevig aan die kar trekken en links en rechts signalen afgeven voor anderen.

Uiteindelijk kan dit een leuke en onderhoudende voorstelling worden. dat was hij nu al, maar er zat ruimte voor verbetering in. Zeker toen ik vervolgens bij het maken van dit bericht tot de ontdekking kwam dat de voorstelling al twee jaar oud is... Dan moet dat met een steeds wisselende bezetting zijn, anders snap ik het niet helemaal. Er gingen echt dingen niet goed, of maar nét wel goed.

Op de terugweg naar het Hostal aan de Calle Atocha zagen we veel glimlachende mensen in Argentijnse voetbalshirts lopen, dus dachten we dat de Duitsers het onderspit hadden moeten delven in de WK-finale. Maar ja, wij weten dat Duitsers dat niet zo vaak doen...

Dinsdagavond gaan we in dezelfde reeks naar het optreden van Mayte Martín kijken.