| |
Ángel Muñoz: van wit naar zwart
9 maart 2014:
De voorlaatste grote voorstelling in het Teatro Villamarta in Jerez was afgelopen vrijdag die van Ángel Muñoz: “Ángel; del blanco al negro”. Dat vond ik best verrassend om te lezen, want ik héb deze voorstelling al een jaar of drie geleden gezien in Sala Compañía. Dus waarom nu opnieuw, waarschijnlijk wel aangepast, en dan op het grote podium?
Maar O.K.: het was zoals het was. De voorstelling werd geheel gedanst door Ángel Muñoz. Hij had twee zangers, Miguel Ortega en José Ángel Carmona, een gitarist, Javier Patino een blazer, Diego Villagas en een percussionist, Nacho López, meegenomen.
De voorstelling verschilde echter maar weinig van die van drie jaar geleden. En dan wordt de heruitvoering, maar nu op het grote podium nog verbazenwekkender: “(te)veel theater” voor dit werk. Het model was hetzelfde, niet dat daar klachten over waren, maar tja.
Muñoz danst Alegrías |
Miguel Ortega is dit festival een veelgevraagde zanger en je zou hem bijna gaan missen als hij in een voorstelling niét zong. En ook de zang van Carmona en het gitaarspel van Patino voldoen aan de hoge normen.
Anders dan bij andere dansers, die vaak hun applaus zoeken door heftig voetenwerk uit te voeren en dat razendsnel naar een hoogtepunt te brengen, verkrijgt Ángel moeiteloos zijn applaus met elegantie en minimalisme.
De eerste 45 minuten van de voorstelling danst hij palos die de danser niet goed tot zijn recht lieten komen: Pregones, Martinete, Siguiriya en Fandangos.
De Taranto met saxofoon ontspant de zaal en het podium en doet denken aan een pianobar waar we in beland zijn. De Farruca wordt echter pas onderhoudend op het moment dat Miguel Ortega aan het eind gaat zingen. De lange, lange fluitsolo wordt uiteindelijk verlicht door de zang van Carmona als die Guajiras in zet.
De Alegrías, die Ángel in het wit danst – een verlichting voor de ogen – , danst hij goed en met een frisheid en kracht die in de rest van het werk ontbrak. Hij eindigde por Bulerías, zoals gebruikelijk is. |
Hij werd 20 jaar geleden bekroond met een prijs in het Concurso de Córdoba maar heeft desondanks geen grote en/of bekende naam gekregen daardoor of sindsdien. Het komt misschien om dat hij nogal eens de wereld rondreist in het flamencogezelschap van Paco Peña en daardoor in Spanje buiten beeld blijft: maar hij verdient het wel om een grotere naam te krijgen onder de liefhebbers!
|
|
 |
|
|
