47e Fiesta de la Bulería

8 september 2014:
La Fiesta de la Bulería vierde zaterdagavond haar 47e editie, die gratis te bezoeken- én via internet op radio live te volgen was. Men had de plek van handeling verlegd van de Plaza de Toros naar de Plaza del Mamelón, de plek waar afgelopen week eveneens de Vuelta (wielrennen) van start ging. De mening over de plek was duidelijk: niet meer doen. Te weinig sfeer, het is lastig om het geluid goed te krijgen en niet iedereen is blij met zoveel lawaai tot in de vroege ochtend van zondag 7 september… En er was ook veel "gedonder" incl. lege stoelen en mensen die buiten de hekken stonden te wachten maar niet toegelaten werden omdat het vol zou zijn. Er waren ook maar, in tegenstelling tot wat eerder verteld werd, geen 5.000 maar 4.000 ongemakkelijke stoelen klaargezet. Vervolgens werden er toch - na overleg tussen gemeente, organisatie en beveiligingsbedrijf - weer hekken opengezet en stroomden mensen naar binnen en gingen o.a. vóór de eerste rij zitten, wat weer leidde tot oneinigheid. Ook werden de groene doeken die aan de hekken gehangen waren om het zicht van "buitenaf" te belemmeren weggehaald. Kortom: het was onrustig en er klonk boegroep en gefluit. Een deel van het publiek was ook meer betrokken bij- en bezig met hetgeen er buiten de hekken gebeurde, dan wat er te zien en te horen was op het podium. Veel toeristen hadden het festival toen al de rug gekeerd en waren vertrokken. Daarnaast was het ook nog toevallig een koude nacht. Het zat dus iet mee...

Het was soms dringen geblazen...

De geest van El Torta, aan wie het festival opgedragen was, hing te hele avond en nacht in de lucht. Hij werd al gezien als een groot zanger, maar de verering begint langzaamaan mythische vormen aan te nemen.

Het festival werd echter gekenmerkt door een zekere mate van vlakheid. Er zijn geen incidenten geweest en alleen al het feit dat dit gemeld werd zegt veel.
De familie Moneo die het podium betrad gaf een goede voorstelling weg, met aan het hoofd van de groep Manuel Moneo. Ook Antonio Agujetas, de zoon van Manuel, die op gitaar begeleid werd door Domingo Rubichi deed wat van hem verwacht werd: traditionale cantes goed brengen.
Jesús Méndez vervolgde de avond en bracht een mooi en helder eerbetoon aan een van zijn idolen, El Torta. Daarna was het de beurt aan het ritmemonster Diego Carrasco die niet alleen de herinneringen aan Torta bracht maar ook aan Moraíto Chico en Camarón en aan het einde vergezeld werd door Remedios Amaya op het podium waarmee de finale van de avond ingezet werd.

Maar het waren niet alleen de gevestigde namen die van zich lieten horen. Ook relatieve nieuwkomers zoals de jongeren Enrique Remache, José Carpio ‘Mijita’ en Anabel Valencia, op gitaar begeleid door Nono Carrasco, lieten zien dat het wel goed zat met de voortzetting van de flamenco-erfenis.
Om de nacht niet tot aan de volgende ochtend te laten duren kwam Luís el Zambo op en zong twee nummers: er moest ergens bezuinigd worden op de duur van het geheel. Maar ze hadden wellicht beter minder artiesten kunnen uitnodigen, want Zambo liet even horen hoe goed hij wel niet is, om vervolgens iedereen hongerig naar meer achter te laten. Dat deed Capullo niet, want die zong meer dan 20 minuten en deed dat zoals hij dat altijd doet: met alle inzet een feestje bouwen op het podium.
Tussendoor had “El Carpeta”, onder het toeziend oog van zijn moeder Farruca, het podium beklommen en laten zien dat het duidelijk was uit welke familie hij kwam: hij danste goed, maar dat was echter niet te zien op de lokale TV en niet te horen op de live radio. Het management, Faro Producciones S.L., van Carpeta én van Capullo, toch wel twee hoogtepunten van de verder redelijk vlakke avond, had bedongen dat dat deel niet uitgezonden mocht worden…