Sfeerbeeld: "Generaciones" in Arnhem

29 september 2014:
Ik kwam aan bij Theater Het Hof in Arnhem en werd door de beheerder gelijk doorgezonden: “De mevrouw van de kassa zit in de zaal, u kunt doorlopen naar binnen”. In de zaal – erg mooi, knus en gezellig klein theater – zag ik vervolgens niks wat op een kassa of cassière leek, dus ik keek enigszins hulpeloos om me heen.
Ooit heb ik in Sevilla een optreden van Manuela Carrasco gratis kunnen bijwonen omdat er alleen in de voorverkoop kaartjes verkocht waren en de voorsteling uitverkocht was. Mijn vriendin en ik bleven in de buurt van de portiers en toen de voorstelling op het punt stond om te beginnen en diverse toeschouwers niet waren komen opdagen mochten we alsnog naar binnen: een geweldige plek, recht voor het podium. Ik heb heftig geprobeerd om mijn kaartje te betalen maar de portiers weigerden consequent het geld aan te nemen; die waren immers in de voorverkoop al betaald.... Lastig vond ik dat. Zou ik vanavond voor de tweede maal in mijn leven een theatervoorstelling gratis gaan zien?

Theater Het Hof in Arnhem

De beheerder kwam binnen lopen en wees me “de mevrouw” aan: “Je moet bij háár zijn, daar met die stippeltjesjurk en die lange paardenstaart”. Aha, ik herkende Marlies Jansen. Ze liep rond om te controleren of iedereen die al aan de diverse tafeltjes zat ook een toegangskaartje had. “Vreemd”, dacht ik nog (later bleek wat er aan de hand was). Nadat ik mijn kaartje bij haar betaald had (€ 25,-) zochten we een plaatsje op en wachtten op de dingen die zouden gaan komen. De zaal was redelijk bezet. Er zijn een stuk of 80 plaatsen beneden en ik denk dat er rond de 70 toeschouwers waren, waarvan overigens de helft van flamencodansschool Academia Estrella in Arnhem. Rond 20:15 uur besteeg Marlies het podium en gaf een combinatie van een toelichting van de vertraagde start en vertelde iets over de voorstelling die we zouden gaan zien.
De vertraagde start had blijkbaar te maken met openstaande bruggen. Aangezien er geen soudcheck hoefde plaats te vinden – de voorstelling was geheel onversterkt – konden ze later vertrekken dachten ze, met als gevolg dat de eerste de beste hindernis (openstaande brug) er direct voor zorgde dat ze écht te laat aankwamen en de voorstelling dus niet zoals gepland om 20:00 uur kon beginnen. Vandaar dat marlies voor aanvang eerst eventjes de tafels langs moest gaan voor de controle van de entreekaartjes en ontvangst van betalingen. Ach ja, in Spanje is een vertraging van een kwartier “op tijd”. Maar dat was niet het enige probleem…
Bij binnenkomst zei ik al dat het een leuk, mooi, gezellig, klein lijsttheater was met een mooi houten podium; waar vloerbedekking op lag!
Enkele jaren geleden had María La Serrana al een in dit theater opgetreden en had dus de normaal zwevende houten vloer voor ogen toen ze de voorstelling in dit theater regelde, neem ik aan. Blijkbaar had niemand het de moeite gevonden om haar van een kleine wijziging op de hoogte te brengen, want wat boeit dat nou, een beetje vloerbedekking….? Ik dacht direct, welke oen beplakt nu een houten vloer in een theater met tapijt? (in de realiteit dacht ik aan een ander woord dan “oen”). Ik heb betonnen theatervloeren gezien, hout dírect op beton bevestigd, een zwevende houten vloer of een houten vloer waar overheen een balletvloer is gelegd. Maar vlóérbedekking op het podium…? En daar sta je dan als flamencogroep waarbij hoorbaar voetenwerk toch een essentieel onderdeel van de dans is.

El Choro, Juan José Amador en zijn broer Luís

Maar O.K. Het was gelukkig geen hoogpolig tapijt en dus ging de voorstelling dóór, op vloerbedekking. Juan José Amador zal wel gedacht hebben “waar ben ik jou terechtgekomen” (nadat de eerste gedachte weg was die Marlies Jansen omschreef als “Oh, dit lijkt wel heel erg op een café cantante uit het begintijdperk van flamenco”).
Verder werd verteld dat er de voorafgaande avond een huiskamerconcert door de groep was gegeven en dat daar o.a. María La Serrana’s vriendin, Joline Uljee uit Leiden, had gedanst. En zoals dat zigeuners betaamt, die goed ontvangen worden, haalden ze haar over om de volgende dag mee naar Arnhem te reizen om daar de voorstelling “Generaciones” te openen met Martinete - Seguiriya. Daar hadden ze de volgende dag nog eens goed over moeten nadenken, maar O.K., persoonlijk – smaken verschillen – vond ik het niet goed: echt niet podiumwaardig. Jammer.
Uiteraard dansten María La Serrana en “El Choro” hun dansen (Choro danste helaas maar éénmaal). Alegrías, Tarantos-Tangos, Bulerías, Soleá, het kwam allemaal langs. María danste o.a. de Alegría met mantón. Misschien had het te maken met de voor dans zeer zware vloer(bedekking…) maar het leek teveel op een gevecht in plaats van een dans met mantón. Het verschil in danskwaliteit tussen de twee dames en El Choro was ook écht te groot. Bij vlagen deed María leuke dingen, maar dat was te weinig om de voorsteling te dragen. Hij – El Choro – is een goede danser en danste ook goed, maar te weinig. Hij zocht voor zijn voetenwerk even het verhoogde podium op waar de zangers en de gitarist zaten en stond ook voor aan de rand van het toneel, want dáár was ook nog een strookje “bloot” hout. Daar kon hij in ieder geval met één voet wat van zijn techniek laten horen.

El Choro zocht de toneelrand op voor een "één-voet"werkje

De zang was goed, hoewel ik Juan José Amador echt wel veel beter dan zijn oudere broer Luís vond (die overigens wél het meeste moest zingen), de gitarist – zoon van Luís – was goed, maar had het ook zwaar in deze onversterkte omgeving. Hij speelde immers álle stukken mee, daar waar dansers en zangers elkaar konden afwisselen en zat achterop het toneel: niet makkelijk om dan de toeschouwers goed onversterkt te bereiken. Daarnaast gebeurde het geregeld dat de palmas de zang en de gitaar overstemden. Ze – de muzikanten – hadden plezier tijdens het optreden, maar het leek wel op geinen dat iets te ver ging: ze waren soms meer met elkaar dan met de voorstelling bezig en je staat wel op een podium he, en niet op een privéfeestje thuis.
En opeens was het afgelopen. Vantevoren was gezegd dat er geen pauze zou zijn, maar nu was het om 21:15 uur afgelopen. Tja, en toén dacht ik toch wel even terug aan de prijs: € 25,- voor precies één uur zang/dans, met één goede dans van El Choro (Tarantos-Tangos) en leuke momenten van María La Serrana; dat vond ik toch wel erg duur en niet in verhouding tot het gebodene. Het heeft ongetwijfeld verband met de kostprijs van de zaal en artiesten die vanuit Spanje moeten komen. Maar toch… Volgende keer beter.