Festival de Jerez: de heenreis

21 februari 2015:
We startten rustig. Door een gestaag vallende regen reden we van Arnhem naar Aalsmeer, waar ik bij Blue Parking een overdekte parkeerplaats had gereserveerd. Omdat we op de terugweg laat aankomen was reizen met openbaar vervoer niet handig, en achteraf bleek dat nog duurder te zijn ook.... Ik kon mijn auto laten schoonmaken a raison van 80,- (!). Toch maar vanaf gezien. Rekening 69,- voor iets meer dan twee weken een binnenparkeerplek, waarbij je met een busje bij de vertrekhal afgezet- en over twee weken ook weer opgehaald wordt.

We werden vervolgens met een busje in iets minder dan 10 minuten naar de vertrekhal gebracht en volstrekt ontspannen checkten we in. Geen grote wachtrij en dat helpt ook. De juffrouw achter de balie werkte weliswaar voor Iberia, maar was overduidelijk geen Spaanse en had verder ook geen kaas gegeten van de Spaanse taal. Aha, eindbestemming Djeeres? Ja, mevrouw, Jerez de la Frontera.

Die ontspannenheid verdween een beetje toen we geacht werden langs de beveiliging te gaan in terminal 1, terwijl we nu in terminal 3 stonden waar de incheckbalie van Iberia was. Dus we liepen naar zo'n beetje de andere kant van Schiphol. Hmmmm, niet handig. Maar O.K., we hadden tijd. 
Daar aangekomen was de plek om langs de beveiliging te gaan wel erg druk. Jammer. Toen zag ik waarom het daar zo druk was en ogenschijnlijk zo langzaam ging; bodyscanners werden daar voor iedereen gebruikt. Ik had het een tijd geleden op TV gezien en ik vond het beeld dat daaruit naar voren kwam een inbreuk op mijn privacy, er staat iemand naar je te kijken alsof je in je blote kont staat, en het beeld is van redelijk hoge kwaliteit, geen fijn idee. Dus ik nam me voor, no matter what, maar ik ga niet gescand worden. Maar de oude metaaldetectorpoortjes zag ik nergens meer staan. Ik bereidde me voor op een discussie.

We mochten, zei een beveiliger, in een rij achter elkaar gaan staan richting scanner. Het woordgebruik en de toon deed mij vermoeden dat hij thuis drie kleine kinderen had en gewend was op die manier te spreken. De irritatie nam toe.

Nadat ik mijn handbagage in drie bakken gelegd had (rugzak en jasje in een, de tweede met zakelijke laptop en iPad en de derde met mijn privelaptop) door naar de scanner. 
Nee, ik wil niet gescand worden. O.k., dat was geen probleem, mogen wij u dan wel fouilleren? Natuurlijk, dat was immers het enige alternatief.  Ik ben al wel eens vaker gefouilleerd geworden als ik door het metaaldetectiepoortje liep en dankzij een piep alsnog oppervlakkig gefouilleerd werd, maar deze keer was het anders. Het leek op soort wraakoefening; aha, je wil niet door de scanner, dan gaan we eens uitgebreid je fouilleren, dan pas jij je de volgende keer wel aan onze wensen aan. Zeer, maar dan ook zeer uitgebreid gefouilleerd geworden, er werd zelfs, letterlijk, onder mijn voeten gevoeld. De schoenen moesten uit en die gingen apart door een kleinere scanner. En vervolgens mocht ik door. Ach ja.

Mijn vriendin was inschikkelijker geweest en die stond in de scanner. Handen langs je lijf, nee, die moesten omhoog, aha, tegen het glas van de scanner, nee, omhoog, alsof je onder schot gehouden werd. Na vervolgens gescand te zijn dacht ze door te lopen, ze had immers niks bij zich. Nee, hier komen, de scanner geeft nl. geen eindoordeel, maar slechts een advies aan de beveiliger waar zij zich op moest concentreren bij het alsnog handmatig fouilleren vertelde zij desgevraagd geïrriteerd. Nou daar werd mijn vriendin weer geïrriteerd van. Die heeft sowieso moeite met fouilleren omdat ze het niet kan hebben als vreemden aan haar zitten. Een paar jaar geleden kon ze, dankzij een nog net tijdig uitgesproken waarschuwing aan de beveiligster, voorkomen dat die een linkse hoek van haar kreeg. Ze wordt er echt agressief van en dat komt m.n. omdat ze geen enkel respect voelt van degene die fouilleert. Ze is dan nogal vurig en als ze zich belaagd voelt zal je het weten...

Al met al lijkt het een versnelling en wellicht veiliger, maar de praktische uitwerking is een super langzame doorloop, zeker in vergelijking met het oude systeem. Nee, nieuwer is niet beter en niet sneller, althans niet voor de passagiers. Misschien was het veiliger, dat vergeet ik misschien. Zou er nu echt niks beters te verzinnen zijn, iets dat de veiligheid dient, snel is en oog heeft voor het gemak van de passagier, je weet wel, diegene zonder wie er geen vliegtuig hoeft te vertrekken. Het zou misschien helpen als ze een bord op zouden hangen met hoeveel mensen die iets kwaads in zin hadden ze dankzij de bodyscanner ertussenuit hadden gehaald in de afgelopen 12 maanden of zo. Maar misschien zou dat juist niet helpen..... Staat zo lullig als je een dergelijke investering doet, die de doorloop vertraagt, de irritatie doet toenemen en geen toegevoegde waarde heeft en je moet dat bekennen.

We liepen door naar de gate en als een van de laatsten (we houden er niet van om in de slurf te moeten staan te wachten) liepen we door de slurf tegen het einde van een heel lange wachtrij aan die voor de ingang van het vliegtuig stond.... Er was wat discussie vooraan. De bagagevakken boven de zitplaatsen in het vliegtuig bleken inmiddels vol en iedereen met zo'n mooi loopkoffertje op wieltjes mocht die alsnog gelabeld afgeven en die ging het ruim in. Wij hadden gelukkig beiden een rugzak / handtas en konden door naar onze plek. Ik had iets meer betaald zodat we bij de vleugel konden zitten met aanzienlijk meer beenruimte, lekker. Geen vertraging en geen staking (dat was de afgelopen jaren wel eens anders). Om 12.25 uur spoten we van de startbaan weg richting luchtruim, een heerlijk gevoel die versnelling. Vamos a Jerez, o.k. vamos a Madrid en dan na een overstap door naar Jerez.

In de glijvlucht vanuit het noorden van Madrid passeren we besneeuwde bergtoppen en landen 10 minuten voor op schema op Barajas, de Madrileense luchthaven. We nemen het treintje naar de andere kant van het vliegveld onder de startbanen door en vertrekken op tijd, om 16.05 uur, verder naar Jerez.

Daar komen we stipt op tijd aan onder een zonnetje met 18 graden: daar wennen we heel snel aan. Taxi met een rotvaart (misschien kan hij nog een tweede rit vanaf het vliegveld krijgen) brengt hij ons voor 18 euro naar ons Hostal en stuift weer weg. Estamos aqui!

Even spullen neerleggen en dan leskaart voor mijn vriendin ophalen, de kaartjes voor de voorstellingen die ze wil zien en mijn accreditatie. Er gaat gewoon niks mis!

Bar "La Gallega", al jaren ons ontbijtcafé

We kwamen vervolgens nog een paar bekenden tegen. Tja, het is voor ons de 14e maal dat we samen naar dit festival gaan en voor mijn vriendin is het volgens mij al de 17e maal dat ze er komt, dan kom je natuurlijk wel mensen tegen die voorgaande jaren in je les stonden en de mensen van de organisatie kennen je ondertussen ook wel van gezicht, net zoals wij hen ook kennen. Even een stuk tortilla eten in Bar La Manzanilla, in bar la Gallega de eigenaren begroeten; daar ontbijten we al jaaaaaaaren en dan nog bijkletsen met de eigenaren van het Hostal waar we al vanaf dag 1 komen. Snel douchen en dan naar de eerste voorstelling om 21.00 uur; "Ella" van Mercedes Ruiz, die als gastartiesten Antonio Canales en Rocio Marquez meegenomen heeft. 

Teatro Villamarta