Sfeerbeeld FdJ: Gema Moneo

23 februari 2015:
Na een hapje gegeten te hebben tussen de voorstellingen door brak middernacht aan met een kleine herdenking aan de eergisteren overleden Barullito, de 24 jaar jonge flamencogitarist van de familie Moneo. In een halve cirkel op het podium in Sala Compania stonden alle deelnemende artiesten om een stoel waarop een gitaar rechtop geplaatst was. Een minuut stilte gevolgd door een groot applaus. Een verlies voor de familie werd herdacht. Gisteren was de uitvaartdienst conform de spaanse traditie om binnen 24 uur afscheid te nemen van een overledene.

Het gordijn sloot weer en na hernieuwde opening begon de voorstelling. Momo de Jerez begon met zingen en eerlijk gezegd is het in mijn ogen een zanger waarvan er 13 in een dozijn gaan. Niet opvallend, zoals zovelen die nooit de status van beroemdheid zullen behalen. Dus daar ga ik niet veel over zeggen. Het was niet verkeerd, maar zoals gezegd, een onopvallende zanger.

Momo de Jerez (foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Gema Moneo is wel een enigszins aparte danseres. Ik zag haar voor het eerst afgelopen zomer in Jerez, toen we op doorreis een flamencovoorstelling van "viernes flamenco" konden meemaken waarin Farruquito optrad en Gema had uitgenodigd mee te doen. Gisteravond had ze haar eigen, met Momo gecombineerde, voorstelling. Als je haar ziet dansen snap je wel waarom Farruquito haar in zijn voorstelling opnam. Ze is een explosieve danseres die ogenschijnlijk vaak improviseert. Ze heeft een strak in de maat en razendsnel voetenwerk, opvallend, ook vanwege haar toch voor een danseres forse postuur. Haar explosiviteit in bewegen maakt wel dat het er soms bijna ongecontroleerd, ongecoordineerd en in ieder geval heftig uit ziet, maar het is wel een aantrekkelijke manier van dansen om naar te kijken. Ze danste o.a. een Seguiriyas en Buleria. Tijdens de voorstelling was het jammer dat de zangers/palmeros het nodig vonden nadrukkelijk op de bühne mee te stampen in de maat waardoor een deel van haar voetenwerk verloren ging in het geweld van drie stampende mannen...

Lastig in Sala Compañía is altijd de belichting; die is te summier en komt vrijwel alleen van boven, waardoor de gezichten verdwijnen in de eigen schaduw. En een deel van de voorstelling is toch ook de uitstraling van de optredende artiesten. Dat is moeilijk vanuit het donker.
De voorstelling was o.k. om mee te maken, maar ze mist als danseres nog een beetje de uitstraling (ze danst vaak met haar gezicht omhoog, dus dat konden we bij haar wel zien...) om een voorstelling alleen te kunnen dragen. Maar ze is nog jong, m.a.w. dat komt nog en komt ook wel goed denk ik. We gaan nog van haar horen, juist omdat ze afwijkend, maar wel erg flamenco, danst.

Gema Moneo (foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Wat wel erg opvallend was, was dat we zowel wat zang als dans betreft gisteravond uitsluitend palos in twaalven gehoord hebben, geen enkele stijl in drieën of in vieren. Dat heb ik eigenlijk nog nooit meegemaakt. Beetje raar en qua gevoel dan enigszins eenzijdig.
Om 02.30 uur vielen we vermoeid in slaap, dag drie van het festival was afgesloten.

Gema Moneo danst op zang van Momo (foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)