| |
Sfeerbeeld FdJ: Manuela Carrasco
22 februari 2015:
Vanaf 21.00 uur stond in het hoofdprogramma van de avond, Manuela Carrasco geprogrammeerd met haar voorstelling "Naturaleza gitana. Gitana morena". Daar waar ze enkele jaren geleden nog wel eens tijdens een persconferentie daartoe bevraagd met een sneer verklaarde dat ze gewoon flamemco ging dansen, en er geen mis en scene of verhaal zich afspeelde op het podium, was ze nu blijkbaar tot de overtuiging gekomen dat toeschouwers dat wellicht toch leuk vinden. Althans, ze had er nu wel zelf ook voor gekozen.
Extremeño zingt voor Manuela Carrasco
De 4 natuurelementen zou ze gaan uitbeelden: vuur, wind, water en aarde. Ze gaat nooit met een klein gezelschap het podium op, en dat was gisteren ook niet het geval. Ze stond er met 3 zangeressen, waaronder haar dochter Samara, 3 zangers, waaronder Potito, 3 gitaristen, waaronder haar man, een percussionist, inderdaad, haar zoon, nog 3 danseressen, geen familie en een pianist, Sergio Monroy in plaats van de paar maanden geleden aangekondigde Diego Amador. Dat vond ik jammer. Ik heb Diego Amador leren waarderen omdat hij op de piano speelt alsof hij een gitaar in zijn handen heeft, en dan vind ik piano wel passen bij flamenco. Dat doet Sergio Monroy anders en daarom vind ik het minder passen.
Er was die avond een overdaad aan geluid, zowel in omvang als in volume. Ik vond dat de gitaristen elkaar af en toe in de weg zaten, m.n. Juan Campallo en Antonio Santiago ‘Noño’. Haar man, eerste gitarist joaquin Amador, deed goed werk, maar zoals vaak met koppels die samen optreden; ze zijn dan zo op elkaar ingespeeld dat iedere spontaniteit verdwijnt. Iedere beweging wordt door een gepast gitaargeluid begeleid, dan wel iedere snaaraanraking zie je terug in het lijf van de danseres.
Manuela bezongen door Potito
De 3 zangeressen, Saraya de los Reyes, Lole de los Reyes en La Marquesita, waren niet opvallend of gewoon niet in goede doen, ik vond daarentegen Pepe de Pura en Potito erg goed zingen, mooie stemmen en differentieren in kracht en volume, maar Enrique Extremeno (die overigens behoorlijk wat overgewicht verloren is) niet.
Extremeño |
Dat laatste kan ook goed gelegen hebben aan de ontbrekende balans met de muziek, die teveel aanwezig was. Het was niet eens altijd het volume, maar meer de massaliteit die iedere nuance in de weg stond. Hij moest er bijna wel overheen schreeuwen, althans daar had hij misschien meer last van dan de andere zangers. Potito vond ik daarentegen wel erg goed. Dat kan ook gelegen hebben in het feit dat ik hem al enige jaren niet meer live heb gehoord en heb kunnen horen. Hij besloot immers enkele jaren geleden de flamencoscene de rug toe te keren, afscheid te nemen van de slechtse zijde van flamenco, zoals drugs en alcohol, en met zijn vrouw toe te treden tot een kerkgenootschap. Daar zong hij wel nog flamenco, maar nooit meer op de traditionele podia. Tot nu, dus is hij weer terug? Welkom terug, zou ik zeggen. |
In de zang werd, althans volgens mijn vriendin die het perfect verstaat wat ze precies zingen, in tegenstelling tot mezelf die al moeite heeft met netjes uitgesproken Spaans, laat staan het op flamencowijze gezongen Spaans, Manuela wel erg bezongen. Het was diosa hier en diosa daar.
Wat me als eerste opviel waren de kleren die Manuela droeg. Ik zeg wel eens gekscherend dat ik haar verdenk van het dragen van gordijnen, maar gisteren had ze veel meer gebruikelijke danskleding aan. Uiteraard gelinkt aan de 4 elementen die ze wilde uitbeelden. Verder viel mij weer op dat ze snel, strak en loepzuiver voetenwerk heeft, maar een klein bewegingsrepertoire in de rest van haar lijf en armen. M.a.w., ik vind haar een beperkte danseres, althans gisteravond danste ze met een beperkt repertoire aan bewegingen. Het leek of ze steeds richting het vuur ging, maar dat er teveel water was om een brand te laten ontstaan en dat was jammer, want daardoor kwam het nooit echt los. Ik heb in het verleden optredens van haar gezien waar ze op het podium "ontplofte" (een beetje zoals Farruquito kan doen, die de zang opzuigt en dan alles eruit gooit), maar helaas, dat was ons gisteren niet gegeven.
De drie danseressen dansten overduidelijk een choreografie van Manuela, maar deden dat wel goed. Ook zij beschikten over snel en zuiver voetenwerk, maar bewogen toch meer dan Manuela zelf. Zo zie je ook terug in flamenco dat je iemand wel een choreografie kunt aanleren, maar dat dat niet betekent dat iedereen die choreografie ook op precies dezelfde manier danst. Dat is een van de mooie dingen binnen flamenco; je kunt altijd jezelf laten zien, ook in een keurslijf van een choreografe.
Ze kreeg een staande ovatie van het publiek in het theater en ze keerden diverse malen terug om hun applaus op te halen.
|
|
