Sfeerbeeld FdJ: Rocío Márquez

22 februari 2015:
Gisteravond om 19.00 uur toog ik naar Sala Paúl in Jerez om daar naar een optreden te gaan kijken van Rocío Márquez, die haar nieuwste album zou presenteren. Het album "El Niño. Andando por los campos marcheneros". Ze is geinspireerd door de zang van Pepe Marchena en daartoe heeft ze dit album gemaakt.

Niño de Elche en Rocío Márquez gisteravond

Marchena was een lyrische zanger en in zijn tijd verguisd omdat hij geen flamenco zou zingen. Rocío Márquez zingt ook lyrisch, erg mooi om naar te luisteren en inderdaad ook bij haar kun je er soms aan twijfelen of je nu naar flamenco aan het luisteren bent of naar "een liedje".
Maar terug naar gisteravond. Die bracht me knap in verwarring: wat wil Rocio nu eigenlijk? De verscheidenheid aan soorten aan muziek die ze gisteren bracht is zo groot, dat je maar weinig mensen zult vinden die beide uitersten mooi zullen vinden en in ieder geval niet binnen één optreden of album bij elkaar vinden passen.

Manuel Herrera

Ze begon met twee, in mijn ogen, niet-flamenco stukken. Heel sfeervolle elektronische muziek, maar geen flamenco. Vervolgens kwam ze terug met flamenco om direct door te stomen naar, ja, naar wat eigenlijk? Een soort van experimentele muziek, veel gekrijs, letterlijk m.n. door Niño de Elche die haar bijstond, een heftig aanwezige elektrische gitaar en erg hard. Niet mooi, dat is subjectief, en geen flamenco, dat denk ik redelijk objectief te kunnen zeggen, zeker in dit geval. 
Ze werd op flamencogitaar begeleid door een uitstekend spelende Manuel Herrera, met daarnaast op elektrische gitaar Raúl Cantizano, als percussionist / drummer Antonio Montiel, als medezanger Niño de Elche en als palmeros en achtergrondkoortje de gebroeders "Los Mellis".
Ik kan me heel goed voorstellen dat ze beide soorten muziek mooi vind (zelf vind ik ook veel meer soorten muziek en artiesten goed, naast flamenco), maar om dat nu in één optreden c.q. een album te stoppen, lijkt me niet handig.

De flamencodelen vond ik erg mooi, en daar ontving ze ook het meeste applaus voor, de andere delen zou ik soms, in een andere setting, prettig om naar te luisteren kunnen vinden en het meest experimentele deel vond ik niet om aan te horen. Overigens kreeg ze daar óók groot applaus voor, dus mijn mening heeft niks met "de waarheid" te maken.
Overigens zingt ze wel vrijwel continue met een vibrato in haar stem, écht vanaf de eerste noot; dan kán gaan vervelen. Eigenlijk is een vibrato bedoeld, volgens mij, om aan het einde van een lang aangehouden noot het spannend te houden, maar als het erop lijkt alsof je geen noot meer "vlak" kunt zingen...

Ik kan me niet voorstellen dat ze dit experiment vaker zal herhalen. We zullen het gaan meemaken, of niet.

Rocío Márquez in Sala Paúl