Sfeerbeeld: Los Invitados van Belen Maya

17 januari 2015:
Zoals vaak als ik naar een voorstelling ben geweest schets ik dan een soort van, wat ik noem, sfeerbeeld van de voorstelling. Een recensie veronderstelt meer kennis van zaken dan ik mij toedicht, vandaar de andere benaming. Ik zal dat volgende maand tijdens het Festival van Jerez ook dagelijks doen, van de voorstellingen die ik bezoek.

Na een regenachtige donkere autorit over de A15 van Arnhem naar Rotterdam kwam ik rond 19:30 uur bij de Rotterdamse Schouwburg aan. Er was sprake van een opvallende drukte in de foyer en later bleek ook dat de voorstelling bijna uitverkocht was.

Belén Maya

Rond 20:20 uur werd de avond geopend door een praatje van iemand van wie ik niet weet wie hij was. Niet iemand van het organisatieteam Biënnale 2015, want dat zijn op één na allemaal vrouwen en het was een man die sprak. Hij deed dat overigens erg goed, rustig, grapje ertussendoor en duidelijk. Vervolgens kwam Ernestina v.d. Noort die haar openingspraatje hield en, neem ik aan, omdat ze voornemens was deze editie aan drie overleden bekenden van haar  (waaronder Moraíto Chico) op te dragen, ging dat praatje niet gemakkelijk; in het begin hakkelend en afsluitend emotioneel. Ze nam nog even Eva-Luca Pouwer mee het podium op om haar te laten zien als "het meisje dat op de poster staat". Ik vraag me af of de mensen dat begrepen hebben want ze verliet alweer snel de bühne.
De ronde aan praatjes werd afgesloten door de Spaanse Ministro Consejero (plaatsvervangend ambassadeur), Fernando Curcio Ruigómez, die in het Engels en Spaans (een beetje gek als je niet de taal spreekt van het land waar je als diplomaat werkt, of ben ik dan de enige die dan denkt “huh?”) de organisatie bedankte voor brengen van flamenco, een Spaanse kunstuiting, naar Nederland.

José Valencia zingt voor Belén Maya

Vervolgens was het zo ver: de voorstelling begon!
Er was flamenco te zien, Belén danste mooi. Het lijkt me trouwens ook een erg dure voorstelling, want er doen maar liefst 4 zangers (Gema Caballero, José Anillo, Tomás de Perrate en José Valencia) aan mee, die allemaal, behalve Gema, maar twee nummers zongen, twee gitaristen (Rafael Rodriguez en Javier Patino) en nog twee palmeras en een acteur, Javier Centeno, die ook trompet speelde (of andersom), naast de hoofdartiest van de avond: Belén Maya zelf. Én ze had haar eigen Spaanse lichttechnici meegenomen. Maar dan krijg je ook wat! Want het was gewoon een goede en mooie voorstelling. Wel anders dan de versie van vorig jaar die ik in Jerez gezien heb: daar was m.n. het begin anders. Nu zat er niet de tarantos in die ze danste als haar moeder (die bekend stond om haar tarantos). Haar moeder was overigens in het toneelbeeld wel duidelijk aanwezig uitgebeeld door een bata de cola die boven het podium hing.

Tomás el Perrate

Het begindeel (ik noem het maar de stoelendans) vond ik te lang duren en aansluitend vond ik ook Belen’s bewegingen geen flamenco, maar dat heeft ze gedurende vrijwel de rest van de voorstelling gelukkig achterwege gelaten. Gema zat er wat minder in en het duurde ook even voordat José Anillo erin kwam qua zanggevoel. Dat kun je echter niet van José Valencia zeggen: een altijd krachtige, goed de dans ondersteunende zanger en daarnaast direct ook altijd de belangrijkste palmero. Ik ben niet zo’n fan van de zang van El Perrate en dat was gisteren niet anders.

De rol die vorig jaar Manuel Liñán in Jerez danste, werd tijdens deze voorstelling waargenomen door Ana Morales, en dat is toch anders. Enerzijds beter – ik hou nu eenmaal niet van een man in bata de cola – maar anderzijds minder omdat Manuel meer overkomt c.q. meer uitstraling heeft en “groter” is op het podium. Er was nu een soort van onevenwichtigheid: het verschil in uitstraling tussen Belén en Ana is daarvoor net iets te groot. Wat ook wel een grappig detail was, was het “Tirititri” gezongen door Gema Caballero, vaak te horen bij Alegrías en Seguiriyas, nu gebruikt als beldeursignaal voor een nieuw arriverende gast (Los Invitados...). Qua stijlen kwam er vanalles langs in dans en zang: Cantiñas (de dans met twee bata de colas), Bulerías de Lebrija, Alegrías – Caracoles, Malagueñas, Seguiriyas en als verrassing ook een nummer van Louis Amstrong: Cheek tot cheek, gedanst door Belén en Javier Centeno als Fred Astaire en Ginger Rogers.

Cheek-to-cheek

Na afloop hoorde ik uitsluitend positieve reacties van de toeschouwers, dus dat zat ook wel goed. Heb ik dan eigenlijk niks op de voorstelling aan te merken?
Mwoah, sommige onderdelen, m.n. sommige dansen, duurden voor mij te lang en, maar dat staat eigenlijk los van de artiesten, hoewel er een aparte vloer was neergelegd kreeg je nauwelijks iets mee van het ingewikkelde en virtuoze voetenwerk van Belén omdat de vloer totaal niet “klonk”. En het licht – hoewel ze dus haar eigen lichttechnici bij zich had – zat er een paar maal goed naast en dat was voor het toneelbeeld jammer.

Rafael Rodriguez

Maar ik stop met zeuren over details, het was een fijne avond en een mooie opening voor de Biënnale. Op naar de volgende voorstelling.

Video gemaakt door José Anillo van hun bezoek aan de 5e Biënnale