| |
Sfeerbeeld: "Peleando y punto"
29 januari 2015:
Gisteravond togen we naar een bijna uitverkocht Carré in Amsterdam (enkele tientallen van de hoogste plekken aan de zijkant waren nog vrij) om de voorstelling “Peleando y punto” bij te wonen.
Pele zingt voor Farruquito (foto: M. Flendrig)
Op voorhand dé belangrijkste, mooiste en ongetwijfeld de meest “flamenco” voorstelling van de hele Biënnale. Het waren de flamencogrootheden; op zanggebied de oudgediende Manuel Moreno Maya "Pele"(1954) en op dansgebied de relatief jonge Juan Manuel Fernández Montoya "Farruquito" die zouden optreden voor ons. Een voorspelbaar geweldige combinatie.
 |
Pele |
Ernestina v.d. Noort opende de avond met haar inmiddels gebruikelijke praatje, m.n. over haar boekje “This is (not) flamenco” (dan zijn we het dáár een keer over eens), breidde en-passant Lorca’s familie nog even verder uit: waar ze voorafgaand aan de voorstelling van Marina Heredia, Frederico García Lorca introduceerde, werd gisteren Federica ten tonele gevoerd als nieuw familielid van van het Lorca-gezin; het zullen de zenuwen geweest zijn.
Het wérd wel een voorstelling met mooie momenten, maar ik bemerkte toch ook bij mezelf soms enige teleurstelling. Mijn verwachtingen waren té hoog gespannen geweest en ik had daarmee dus mijn eigen teleurstelling veroorzaakt. Ik hád immers kunnen weten dat Dorantes met zijn Steinway & Sons vleugel invloed zou hebben op die avond, alleen had ik onderschat hoe groot die invloed zou zijn. |
Er zaten twee erg goede gitaristen: Niño Seve en Antonio Patrocinio hijo, die hebben echter een rustige avond gehad en hoefden vaker niet dan wel in actie te komen. Ze komen weliswaar niet écht in de buurt van Manuel Silveria (waarvan ik baal dat we pas ter plekke in het programma aangekondigd zagen dat hij niet kwam) die vervangen werd door Niño Seve, maar ze waren wel gewoon écht goed. Maar als je dan vaak, erg vaak, té vaak de piano hoort, die meer dan driekwart van zijn tijd toch écht jazz speelde en weinig flamenco (behalve bij de seguiriyas), dan heeft dat toch een doorslaggevende invloed op een dergelijke voorstelling. En dat was jammer.
Farruquito zuigt de door Pele gegeven inspiratie op voordat hij losbarst
Want de zigeunercombinatie Pele - Farruquito beloofde een unieke ervaring te worden en dat wérd hij trouwens ook. Alleen was dat af en toe en niet erg vaak. Als een geweldige zanger als Pele zijn strot opentrekt en Farruquito die improviseert daarop los dan ontstaan er gewoon erg mooie momenten: flamenco!
Nu was het te vaak jazzy, waarbij ik snap dat Pele houdt van piano (hij heeft niet voor niks Dorantes meegenomen), houdt van Caracol (flamencozanger en historische pianofanaat) maar ik blijer geweest zou zijn als hij gekozen had voor bijv. Diego Amador: want die bespeelt de piano als een flamencogitaar en dan is het veel beter te pruimen. Gisteren kon ik echter het grootste deel van Dorantes’ spel niet waarderen. Jazz-lawaai vond ik het. Ook de percussie was, zoals tegenwoordig wel vaker, veel chitchat, daar waar een cajón meer dan voldoende was geweest.
Pele kwam op vanuit de coulissen onder het zingen van een Tonás: mooi! De verdere hoogtepunten van de avond vond ik de Seguiriyas, Soleá por Bulerías en de Alegrías. En natuurlijk iedere keer dat Farruquito het ene been voor het andere zette, de man lóópt zelfs flamenco: mooi. Zijn dansen is niet verrassend, want we hebben hem vaker zien optreden, maar het blijft boeien. Al die met explosies gepaard gaande ingetogenheid. Zó mooi.
Pele was gisteravond wel op enig moment enigszins uit zijn doen, althans in vergelijking met andere optredens die ik van hem gezien heb, leek het daarop. Hij liep veel rond, gebaarde veel naar technici over het volume van het geluid en zette soms de zang in op een plek waar eigenlijk – althans ogenschijnlijk – de palmeros op het punt stonden om in te zetten, m.n. tijdens de dans van Farruquito en brak de muziek daar af. Beetje raar. |
 |
Maar O.K., het zij hem vergeven. Hij is terug na zijn overwinning op darmkanker (daar zal zijn nieuwe stijl incl. hoedje vandaan komen, neem ik aan) en we zijn blij hem weer in onze armen te kunnen sluiten. Overigens hoedje: Farruquito kreeg het tijdens de toegift opgezet en hoewel hij er volgens mij niet echt blij mee was, kon hij moeilijk het hoofddeksel van tito Pele weigeren. En dus stond en danste hij ermee... (zie banner).
Pele kon voor zichzelf pas met een gulle lach de avond afsluiten nadat eindelijk, op zijn verzoek, het volledige zaallicht aanging, zodat hij het héle publiek kon zien tot in de nok, in plaats van alleen de voorste rijen.
Na een drankje gingen we terug naar huis: de Biënnale is weer voorbij, althans het flamencodeel. We kunnen ons gaan richten op Festival van Jerez dat tussen 20 februari en 7 maart a.s. plaatsvindt.
|
|
