Sfeerbeeld FdJ: Concha Jareño

4 maart 2015:
Gisteravond was het de beurt aan Concha Jareño, de Madrileense danseres met haar nieuwe voorstelling “El baúl de los flamencos” waarmee ze in première ging in het Teatro Villamarta in Jerez. Het was het eigenlijk deels toneel en deels dans. 

Concha Jareño en Adrián Santana (foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Ze bracht in deze voorstelling dansen bij elkaar met als doel om diverse attributen die men in flamenco gebruikt te laten zien. Zo werden de castagnetten, de vingerbelletjes, de mantón, de bata de cola, de bastón, de waaier en de sombrero cordobés getoond in daarbij behorende (mogelijke) dansen. Maar eigenlijk kwam ik al snel tot de ontdekking dat ze eigenlijk helemaal niet zo'n goede danseres is. Ze deed niets bijzonders, is niet bijzonder technisch of dansant, hoewel ze wel flow in haar bewegingen heeft, maar eigenlijk is ze geen erg goede flamencodanseres.

In de voorstelling, die uit ongeveer 12 delen bestond, kwamen heel wat palos langs, Bulerías, Zapateado, Tangos, Trilla, Guajiras, Martinete, Tarantos, Verdiales, Alegrías, Caracoles, Caña, Soleá en Peteneras.

V.l.n.r.: Torombo, Manuel Gago, Adrián Santana, Ana Salazar en El Galli
(foto: javier Fergo / Festival de Jerez)

De deelnemende artiesten waren verschillend van kwaliteit.
Zo waren er twee mededansers, Adrián Santana en Ana Salazar, waarvan Adrián opvallend vaak op het podium stond, althans voor een gastartiest. Hij danste in mijn ogen redelijk kleurloos, viel verder niet zo op, maar was niet minder dan Concha zelf.
Verder deed Ana Salazar mee, zowel als zangeres en als danseres. Beiden deed ze matig. Ook zij is geen opvallende danseres en qua zingen zal het ook aan de rollen gelegen hebben en de nummers die ze geacht werd te zingen.
De gitarist was Juan Antonio Suarez “Cano”, een in mijn ogen bijzondere gitarist. Weinig flamenco. Ik hoorde in sommige stukken pas halverwege, en soms zelfs pas aan het einde welke palo het betrof. Hij had ook weinig drive in zijn spel. Verder vond hij het nodig om in een geluidloos deel van de voorstelling, waar Ana Salazar zonder begeleiding bewoog, zijn gitaar hoorbaar voor het publiek te gaan stemmen; zeer iritant.

Er waren twee zangers, David Sánchez “El Galli”, die geen bijzondere stem heeft en het redelijk deed. Verder was er Manuel Gago die wel een aparte stem heeft. Hij zong gevarieerd, gevoelig en dat gecombineerd met een stem waarbij hij die geregeld liet overslaan, was dat mooi om te horen. Dat vaak overslaan van de stem heeft wel een gevaar in zich, dat kan een "dingetje" worden, en uiteindelijk gaan irriteren. Maar goed, dat deed het gisteren niet en hij was fijn om naar te luisteren. Als percussionist was El Bandolero aangetrokken, en die deed wat hij moest doen. Tenslotte had ze Torombo meegenomen als palmero. Dat vond ik in dit geval wel een beetje pijnlijk, want nadat ik kon constateren dat zij geen geweldige danseres is, wist ik ook dat Torombo, die ik ook heb zien dansen, waarschijnlijk beter danst dan zij...

Manuel Gago

De voorstelling was gevarieerd in die zin dat die soms voldoende vaart had, soms ronduit saai was en soms te lang duurde. M.n. het laatste deel waar ze met mantón danste duurde in mijn ogen veel te lang.
Er zaten ook humoristisch bedoelde stukjes in, zoals een deel waarin een stierengevecht na gedanst werd, waarbij de dansende stier aan de muzikanten om stilte vroeg voor het moment waarop hij zou gaan sterven. dat was wel grappig.

Al met al een matige voorstelling die een uur en drie kwartier duurde (waar inhoudelijk misschien wel een half uur, maar zeker een kwartier, vanaf gekund had), soms grappig was, vaker saai en soms te lang duurde. De hoofdartiest, Concha Jareno, is een matige danseres waarbij er als palmero, Torombo, een goede danser staat te klappen. Dat vind ik pijnlijk. Een gitarist met een stijl van spelen die niet de mijne is en een van de twee zangers die erg goed zong. Dat laatste maakte dat ik geen spijt er van had naar de voorstelling gegaan te zijn.

Concha Jareño (foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Uiteraard kregen ze op buleriaritme een staande ovatie. Sommige dingen veranderen nooit.