Sfeerbeeld FdJ: broers en zus Campallo

3 maart 2015:
Gisteravond werd de bühne tijdens hoofdvoorstelling in het Teatro Villamarta in bezit genomen door de familie Campallo: broer Rafael (Sevilla, 1974) en zus Adela (Sevilla, 1977) Campallo waren de hoofdattractie. Hoewel ze dus beiden het pad van de flamencodans bewandelen was dit de eerste voorstelling ooit die ze samen gemaakt hebben en waarin ze ook daadwerkelijk als paar samen dansten. Onder de naam "sangre" (bloed) vertolkten ze beiden hun verschillende paden die ze bewandelden tot de artiesten die ze nu zijn. Mercedes de Cordoba, artistiek directrice van dit stuk, wilde perse dat ze hun verscheidenheid lieten zien en ook wat hen samenbindt. Daarnaast vroegen ze hun broer, Juan, als gitarist en muzikaal directeur. Het is dus wel een familieaangelegenheid geweest gisteren. Zeker als je bedenkt dat aan het einde van de voorstelling hun moeder, die ook Adela heet, op band een Fandangos zingt. Een moeder die haar drie op het podium aanwezige kinderen toezingt, mooier kun je het niet krijgen.

De 3 Campallos

Maar goed, laten we bij het begin beginnen.
Ze begonnen samen aan een Fandangos en Tangos de Triana. Vervolgens ging Adele alleen door met een Caracoles met waaier die zeer enthousiast ontvangen werd door het publiek. Hoewel ik het aardig gedanst vond, snapte ik het bijna wilde enthousiasme van een groot deel van het publiek niet. 

Ze sloot af met Buleria. Dat was het stuk waarin ze haar tijd in het tabalo Los Gallos in Sevilla liet zien. Daartoe kwamen vanaf de eerste rij ook Enrique El Extremeno (zanger) en Carmen Ledesma (danseres) op het podium om haar bij te staan. Dat hadden ze vroeger ook gedaan om haar in haar carriere te helpen. Om de sfeer van het tablao goed neer te zetten dansten ook Begona Arce in bata de cola en Hugo Sanchez (nee, niet de voetballer...). Ze sloot samen met Carmen Ledesma de Buleria af op zang van Extremeno.

Tablao Los Gallos in Sevilla

De muziek was niet helemaal in balans. Helaas hoorden we Jesus Corbacho niet goed in dit deel. Hij werd door de muziek overstemd en de muziek overstemde zelfs het voetenwerk van Adela, dus daar kregen we ook niks van mee. Jammer, zowel van het voetenwerk als van de mooie stem van Corbacho, die we gelukkig later wel goed konden horen.

Vervolgens was het de beurt aan Rafael die alleen, samen met Raul Gomez en tot slot weer alleen een Farruca danste. Ook danste hij Alegrías waarbij hij gedeeltelijk een stierengevecht imiteerde. Was mooi, hoewel ook wel weer erg veel voetenwerk.

Farruca

Het werd tijd voor hun echte solo's. Adela opende de dans met een muzikale peteneras / seguiriyas. Ik mis dan steeds de zang, alleen gitaar vind ik “kaal”.
Rafael ging in zijn beurt aan de slag met een Alegrias. Ook hierin deed hij n.m.m teveel voetenwerk en te weinig mooie marcajes, terwijl ik hem al vaker heb zien dansen en dus weet dat hij dat heel mooi kan. Hij koos er deze keer niet voor. Zijn voetenwerk deed me af en toe denken aan het voetenwerk van Domingo Ortega, explosief en met sommige typische bewegingen die ik alleen bij Domingo wel eens gezien heb.

Ze sloten samen dansend de avond af met een solea, en daarin deed Rafael gelukkig wel zijn marcajes en zijn voetenwerk. Mooi gedanst.

Rafael en Adela Campallo

Rafael is een completere danser en spreekt voor mij ook meer tot de verbeelding. Heeft meer een eigen stijl van dansen en is technisch beter dan zijn zus. Zij heeft vroeger een zwaar auto ongeluk gehad heeft zich teruggeknokt en staat alweer jaren op het podium, maar ik vind haar een danseres zoals zovelen. Niet bijzonder goed, niet bijzonder opvallend.

De zangers waren goed op dreef, alledrie. Extremeno en Londro waren genoegzaam bekend, maar Jesus Corbacho heb ik nog niet zo vaak gehoord (eenmaal live, twee jaar geleden tijdens het festival) en dat viel goed mee. Mooie stem, goed gezongen! Die wil ik nog wel eens vaker horen.

Er waren twee percussionisten en die zijn me niet echt opgevallen, en hoewel ik van percussie houd is dat eigenlijk een heel goed teken. Percussie kan snel de boel overnemen en de gitaristen en zangers "weg slaan", en dat mag nooit gebeuren.
De gitaristen, Juan Campallo en David Vargas speelden onopvallend. Ook geen probleem, het was immers een dansavond en geen gitaaravond.

Al met al een mooie dansavond, er werden geen rare fratsen uitgehaald, er werd ons geen "moderne" flamenco geprobeerd te verkopen, maar gewoon flamencodans. Samen met de voorstelling van Fuensanta la Moneta was dit tot nu toe de beste dansvoorstelling. Eigenlijk was het alleen jammer dat Adela niet de gelijke kon zijn van haar broer Rafael, en dat heeft nu eenmaal invloed op een voorstelling.