Alfredo Lagos: Punto de Fuga

26 februari 2016:
Het was gisteren de avond van de Jerezaanse flamencogitarist Alfredo Lagos. Hij trad op in de Sala Paúl. Ik ging er heen in de wetenschap dat gitaarvoorstellingen mij na 10 minuten vervelen en na een kwartiertje in slaap doen sukkelen. Toch gebeurde dat – gelukkig – gisteren niet.
De CD die hij presenteerde is zijn debuutalbum “Punto de Fuga” (dat is de Spaanse benaming voor het “verdwijnpunt”: punt waar twee lijnen, die in werkelijkheid evenwijdig lopen, elkaar raken "aan de horizon"). Ik heb die CD bij verschijning gekocht en eerlijk gezegd, in de wetenschap dat ik hem al vaak fantastisch heb horen spelen in de begeleiding van dans en m.n. zang, viel hij me wat tegen. Zeker de eerste helft van het album, waarschijnlijk te modern of zoiets, ik kon de vinger er niet op leggen. Maar deze avond speelde hij eigenlijk dezelfde stukken en ze verveelden me niet én irriteerden me niet. Is dat nou het verschil tussen live en op CD ernaar luisteren? Ik weet het niet, maar ga als ik thuis kom opnieuw de CD in de player frotten en eens kijken wat nou het verschil is.

David Lagos, Alfredo Lagos en Diego Carrasco en Perico Navarro
(foto: J. Fergo / Fest. de Jerez)

Maar ja, moraal van het verhaal is dus dat het me warempel kon boeien. Mischien had het ook te maken met het feit dat Rosalía er een stukje bij zong (die stem doet iets met mij) en vervolgens ook, zoals hij het omschreef “iemand die ik recentelijk heb leren kennen” erbij kwam, nl. zijn broer David Lagos. Even later nog aangevuld met Diego Carrasco, maar die heeft voor mij nooit zoveel toegevoegde waarde, is ritmisch goed, maar qua zang of gitaarspel “average”.

Hij speelde achtereenvolgens Rondeña, Soleá, Fandangos, Taranta, een liedje met Rosalía (geen idee welke stijl dat was), Tanguillos en hij sloot natuurlijk por Bulerías af, zoals dat in Jerez hoort. Al met al een leuke 5 kwartier doorgemaakt daar, in Sala Paúl.

Alfredo Lagos: Punto de Fuga