Ana Morales; Los pasos perdidos

22 februari 2016:
Ana Morales (Barcelona, 1982) timmert sinds kort stevig aan de weg. Waar ze vroeger in de cuerpo de baile (of in klassieke termen Corps de ballet) zat, heeft ze zich daarvan losgemaakt en probeert ze een solocarrière op te bouwen naast haar rol als soliste in het Ballet Flamenco de Andalucía onder leiding van Rafaela Carrasco. Dat is moedig in de huidige economische situatie te noemen, waar er overal een gebrek aan is en m.n. geld….

Ze volgde als Catalaanse haar opleiding in Barcelona en vertrok op haar 16e jaar met een beurs naar Sevilla om flamencodans te studeren. Ze danste 3 jaar in de Compañía Andaluza de Danza onder leiding van José Antonio en ze trad ook op in de groepen van o.a. Javier Latorre, Andrés Marín, Javier Barón en Eva la Yerbabuena. In 2009 won ze in la Unión de “El Desplante” de hoogste dansprijs van het Flamencofestival Cante de las minas.

Ana Morales, begeleid door Rafael Rodriguez en Miguel Ortega
(Foto: J. Fergo/ Fest. de Jerez)

Het is, ondanks haar 33 jaar, nog een erg jonge danseres met – in mijn ogen – nog erg weinig uitstraling op het podium. Ook gisteravond, waar ze de hoofdact van het festival vormde in haar voorstelling “Los Pasos Perdidos” die ik vanaf 21:00 uur in het Teatro Villamarta voor mijn ogen zag langstrekken, was weinig uitstraling te zien en weinig emotie van haar af te lezen. Je ziet aan haar dansen dat als ze moderne dingen er tussendoor doet, die wel gebaseerd zijn op een moderne opleiding (je hebt ook flamencodansers die zonder enige opleiding moderne dingen proberen te doen…).

Het bedoelde lijnenspel (Foto: J. Fergo/ Fest. de Jerez)

Maar goed, even terug; de voorstelling van gisteren.
Ze begon met een schaduwlijnenspel op pianomuziek (van Pablo Suarez) en hoewel daar de meningen over verdeeld zijn (buiten flamenco deed men dit al járen geleden en kan dus als oubollig ervaren worden), vond ik het wel aardig om te zien. Zelfs de moderne bewegingen irriteerden mij niet, maar het gebrek aan getoonde emotie maakte dat het voor mij wel een “koude” voorstelling werd. En dat terwijl ik ergens las dat ze juist voornemens was om de techniek achter zich te laten en zich te focussen op het gevoel.

Ana en Juan José Amador (Foto: J. Fergo/ Fest. de Jerez)

De piano had voor mij weggelaten mogen worden (ik ben geen liefhebber van piano bij flamenco). Ze had gelukkig goede zangers bij zich, want ik luister graag naar Juan José Amador en Miguel Ortega. Ook de gitaristen waren van gedegen kwaliteit: Salvador Guiterrez en Fernando Rodriguez (waar op ‘n affiche stond dat Miguel Ángel Cortés zou komen spelen). Haar mededanser, David Coria, had ik op de openingsavond bij Eva al zien langskomen en hij doet mij als danser helemaal niks en dat was jammer. Ze gebruikte op een paar plekken tijdens de voorstelling een Jerezaans jongerenkoor; de essentie en toegevoegde waarde daarvan ontgingen mij.

"Los pasos perdidos" van Ana Morales

Als samenvattend oordeel vind ik: voorstelling als geheel is wel aardig, maar komt koud over en m.n. de zangers en gitaristen tillen de voorstelling naar een hoger niveau. Maar ja, als je dat gebeurt met een dansvoorstelling…