Ana de Los Reyes

28 februari 2016:
Vandaag is het 28 februari, Día de Andalucía, de dag waarop men hier viert dat ze in 1980 via een referendum er vóór stemden om een autonome regio te zijn in het hedendaagse Spanje. De winkels zijn gesloten, maar dat zijn ze op zondag natuurlijk wel vaker. Eigenlijk hebben we er vandaag dus minder “last” van dan in andere jaren waar je dan onverwacht tegen dichte deuren aanliep.

Gistermiddag zijn we naar een klein optreden geweest uit een reeks waar het festival dit jaar mee begonnen is. Ze noemen het xx espacios, xx artistas xx festivales. De toegang kost je een tientje en als je voor drie voorstellingen een kaartje koopt is er één gratis (dus € 20,- voor 3 entrees). Ze duren ruim een half uur en er zijn zowel zang- als dansvoorstellingen te bezoeken. Ze liggen aan een vastgestelde looproute, dus je kunt verspreid over de dag van lokatie naar lokatie (veelal historische plekken in de stad) wandelen en zo een aantal optredens achter elkaar zien. En het is overdag, dat speelt ook mee.

Het vond plaats in een mezquita, een (kleine, in dit geval) moskee, of gevoelsmatig naar christelijk idee, een kapelletje. Er stonden een stuk of 40 stoelen (men had al gewaarschuwd dat er mensen zouden moeten staan als er veel volk op afkwam) maar er waren voldoende staanplaatsen daar achter. Het stond aangekondigd als een zangrecital van Ana de los Reyes en ze werd op gitaar begeleid door José de Pura. Als palmeros had ze José Rubichi en Ali de la Tota meegenomen. Ik had haar nog nooit horen zingen, maar dat was een reden temeer om te gaan.
Ze begon met Alegrias en vervolgde met Malaguenas eindigend por abandolao. Vervolgens kwam er een wisseling van de wacht, omdat als gastartiest zanger Juan Lara ertussendoor kwam die begeleid werd door José Zarzana, een pianist. Hij zong twee nummers, waarna Ana weer terugkwam en haar optreden vervolgde met een Zambra van Caracol, eveneens begeleid op de piano. Ze eindigden samen met gitaarbegeleiding, por bulerias. Beide zangers zongen niet opvallend; niet slecht, niet opvallend goed. Wat gelijk ook duidelijk maakte waarom ze niet bekend(er) zijn.

Ana de los Reyes  

Het was een ruimte zonder deuren en dus redelijk koud, tochtig en op de plek waar de artiesten stonden wááide het gewoon. De gitarist zal daar ook blij mee geweest zijn (koude vingers en een gitaar die continue ontstemt). Ze riepen ook een paar keer tussen de nummers al grappend door "sluit de ramen en deuren, het tocht!".
Hoewel het beter is dan anderhalf uur Rocio Molina is het niet de kwaliteit die direct aanspreekt - hoewel daar niks mis mee was - maar ook en vooral de sfeer en de ruimtes waar deze optredens gehouden worden.
Een goed initiatief van het festival en het geeft de mensen ook overdag weer een doel, als je geen lessen volgt, in het middelste weekend van het festival.