Dani de Morón: El sonido de mi libertad

22 februari 2016:
Gisteravond rond 19:00 uur ging ik weer naar de Sala Paúl om een optreden van de flamencogitarist Dani de Morón mee te gaan maken. Hij is de tweede gitarist geweest in de tournee die Paco de Lucía maakt “Cositas Buenas” en vele (gitaristen) horen hem graag spelen. Ik begreep verder dat hij vandaag een beetje ziek was: koortsig.

Dani de Morón en Los Mellis (Foto: J. Fergo/ Fest. de Jerez)

Normaal gesproken houd ik niet van gitaaroptredens. Dat ligt niet aan het gitaarspel, denk ik, maar aan mijn interesses. Na 10 minuten haak ik af, ongeacht wie er speelt: dat had ik dus ook als ik naar een optreden van Paco de Lucía ging. Maar iedere keer hoop ik dan toch weer: misschien, misschien vandaag niet…. Ik hoor gitaren nu eenmaal het liefst in de zangbegeleiding en niet solo.

Maar het was vandaag niet anders. Hij speelde achtereenvolgens Malagueñas, Soleá, Bulerías en nog een Bulerías, Rondeña (met een andere gitaar), Alegrías en een aan Paco de Lucía en Moraíto Chico opgedragen Bulerías ter afsluiting. Alleen bij de laatste twee stukken veerde ik een beetje op, niet omdat het einde naderde, maar omdat ik het aardig vond om te horen. De voorafgaande stukken kwamen op mij erg over als “stop zoveel mogelijk noten in een tel”. Een grote brei aan geluid waarbij je je best moest doen om zelfs maar te ontdekken welke palo het was, nog los van het feit dat ik het niet mooi vond om te horen of fijn om naar te luisteren.

Carlos Grilo, El Bo, Los Mellis en Dani de Morón (Foto: J. Fergo/ Fest. de Jerez)

Hij had maar liefst 4 palmeros bij zich waardoor hij in ieder geval niet alleen op het podium voor een vrijwel uitverkochte zaal zat. Dat gaf bij tijd en wijle wel meer sfeer, maar geen mooiere muziek.