FdJ - David Lagos: Clásico Personal

20 februari 2016:
Na een hapje bij de lokale Italiaan (misschien in de keuken, maar voor de rest zijn het écht allemaal Spanjaarden die ik zie) liep ik door naar de Sala Compañía om de tweede voorstelling van de avond te bezoeken.
Het is een van mijn favoriete zangers: David Lagos. Hij is nog niet wereldberoemd, maar heeft een bepaalde heesheid in zijn stem en wijze van zingen die mij erg aanspreekt. De beroemdheid gaat er wel komen, verwacht ik; deze begin-veertiger won anderhalf jaar geleden niet voor niks de belangrijkste prijs in het Internationaal Flamenco Festival Cante de las Minas, nl. de Lámpara Minera. Daarnaast won hij ook nog in 4 categorieën de prijs voor de beste vertolking: Alegrías, Seguiriyas, Malageuña en Cartageneras.

David Lagos begeleid door Manolo Franco (Foto: J. Fergo / Fest. De Jerez)

Nadat ik mijn zitplekje ingenomen had dimde het licht en werd het optreden gestart met een Verdiales. Er was – verrassing – deze keer zelfs een traditioneel geklede tamboerijnspeler bijgehaald, wat leuk was voor het toneelbeeld.
David, die normaal gesproken begeleid wordt door – een geweldige gitarist – zijn broer Alfredo Lagos, had al dan niet noodgedwongen vanavond begeleiding van Manolo Franco. En dat was geen straf, want Manolo speelde gewoon erg goed, met heldere klanken; mooi!
De voorsteling over alles bekeken was een beetje van alles. En eigenlijk was dat letterlijk zo: het leken allemaal stukjes van diverse palos, stukje Verdiales, stukje Bulería, Stukje Alegrías, het voelde een beetje gek aan. Toen hij begon aan zijn Cante de Levante had ik pas het gevoel dat hij echt flamenco ging zingen en een volledige palo beet nam.

Belén danste uitstekend en soms op of over het randje (Foto: J. Fergo / Fest. De Jerez)

Als gastartiest had hij Belén Maya erbij gehaald en dat vond ik een verrassende combinatie. Bij Belén is het steeds afwachten: is het te modern / afwijkend, of kan het nog nét? Dat was gisteravond dus ook zo: soms kon het heel goed, soms nog net en soms werd het bijna een karikatuur van wat ik althans als flamenco aanvoel. Er zaten beweingen en handgebaren bij die ik gewend ben van Israel Galván, maar bij haar nog niet had gezien: het zal toch niet….

Belén Maya loopt af met Caracafé (Foto: J. Fergo / Fest. De Jerez)

Over het geheel genomen was het een leuke voorstelling, goede zanger, goede gitaristen (Manolo Franco had als tweede gitarist Emilio Caracafé erbij: een donkere zigeunergitarist die goed was in het ophalen van Arabische tonen uit zijn flamencogitaar), vaak goede danseres, dus kreeg je waar voor je geld. De voorstelling begon om 24:00 uur en was rond 01:20 uur afgelopen.

p.s.: de belichting was deze avond beter dan anders, je kon de artiesten gewoon zien...!

Ik verdween in de donkere nacht en hopte snel mijn bed in: ik was kapot, dus nam me voor uit te gaan slapen.

David Lagos