FdJ - El Pipa, Esperanza en Dorantes

21 februari 2016:
Twee uur later zat ik weer in het Teatro Villamarta. Op het menu stond een voorstelling over en door een andere zigeuner Antonio, “El Pipa” deze keer. En dat was niet het enig verschil…

De voorafgaande dag tijdens de gebruikelijke persconferentie had Pipa al aangegeven dat hij wat emotioneler was (voor ons had hij ook – binnen – een zonnebril opgezet; stel je mocht missen dat hij verdrietig was) want een vriendin / kennis die aan de voorstelling had meegewerkt was een dag eerder overleden.
Ook tijdens de voorstelling – “Gallardía” genaamd – was hij nogal dramtisch in zijn expressie. Zal vast met dat bedoelde overlijden te maken hebben gehad.

Antonio El Pipa (foto: J. Fergo / Festival de Jerez)

Hoewel de voorstelling nogal groots opgezet werd: cuerpo de baile van 8 danseressen, 3 zangeressen en 2 gitaristen, 1 pianist (Dorantes), naast Antonio en zijn gastartieste, de erg goed zingende Esperanza Fernández, had ik toch al snel het gevoel “dit heb ik al eens gezien”. Dat is feitelijk niet juist, maar hij heeft een reeks aan maniertjes in zijn gezichtuitdrukkingen en armbewegingen die voor mij zó nadrukkelijk aanwezig zijn, dat ik denk “daar gaan we weer”. Dat is welicht niet helemaal eerlijk, want probeert nu juist niet iedere danser zijn eigen bewegingsrepertoire op te bouwen en daarmee een eigen herkenbare stijl te creëren? Alleen als je daar na een tijdje genoeg van hebt wordt het wel een probleem: voor mij als toeschouwer, niet voor hem uiteraard. Tja, en als ik dan kijk naar hetgeen zijn dansgroep danst is dat leuk en aardig, maar eigenlijk niet goed genoeg. Ik weet het natuurlijk niet, maar het zou mij niet verbazen als het leerlingen van zijn dansschool waren in plaats van geselecteerde professionele danseressen.

Esperanza Fernández (foto: J. Fergo / Festival de Jerez)

Ze begonnen leuk: Esperanza Fernández zong een seguiriyas en in een rechte rij achter haar stonden de dansers “verscholen” (met zwarte voile over hun gezicht) en deden armbewegingen. Gaf een leuk effect als je een beetje recht ervoor zat.
Nadat halverwege de voorstelling het gordijn gezakt was en Esperanza ervoor staande zong, werd op het podium de vleugel klaatgezet voor Dorantes die eveneens als gastartiest deelnam. Esperanza zong (op blote voeten) en erg goed-, Dorantes speelde- en Antonio danste, op blote voeten uiteraard, het volkslied van de zigeuners “Gelem Gelem”.

Pipa achter Dorantes (foto: J. Fergo / Festival de Jerez)

Vervolgens mocht iedereen weg en speelde Dorantes een solo. Eentje die wel twéé sigaretten voor Pipa duurde, en – tenzij je waarschijnlijk liefhebber daarvan bent – mij niet kon bekoren, integendeel; teveel “lawaai”, zal wel jazz geweest zijn. Maar hij maakte het weer helemaal goed door vervolgens Orobroy te gaan spelen. Jaren geleden al gebruikte Pipa in zijn danslessen dit nummer onder de opwarming en het was duidelijk een favoriet nummer van hem (en mij). Dus ik kan me goed voorstellen dat hij het erg leuk vond om dat in zijn voorstelling te kunnen gebruiken en er op te dansen. Ik denk ook dat er wel een aantal toeschouwers waren en misschien zelfs dansworkshopdeelneemsters, die deze muziek herkenden als het titelnummer van de gelijknamige CD van Dorantes “Orobroy”.

Vervolgens  werd de voorstelling nog voortgezet met twee nummers eindigend in soleá gezongen door Esperanza en gedanst door Antonio.

Ik was er zo gezegd al een tijdje klaar mee, maar hij vond het nodig om er deze keer een ruim twee uur durende voorstelling van te maken. Oh, ten onrechte niet genoemd; de drie zangeressen. Met aan het hoofd Felipa del Moreno zongen ze de hele avond erg goed. Was een genot om naar te luisteren. De gitaristen vielen niet op, ze begeleiden, punt.

Dat gezegd hebbende “renden” we na afloop naar de Chinees, we hadden te lang niet gegeten (alleen ontbeten). Rond 01:30 uur sloten we de ogen en dacht ik nog even aan die andere Antonio, El Choro, en diens mooie voorstelling van eerder op de avond “Aviso: Bayles de Jitanos”.