Marco Flores: Veel dans, weinig flamenco

Gisteravond ben ik naar de voorstelling van Marco Flores geweest in het Teatro Villamarta. De voorstelling begon door opkomst van de 6 dansers met schermmaskers op. Daar werd overigens de voorstelling ook mee afgesloten, maar wat de diepere betekenis daarvan was is mij in ieder geval tot op de dag van vandaag ontgaan. De dansers waren gekleed in het rood, de hele voorstelling door en in alle wisselende kostuums; rood. Ook de belichting was vaak rood, waarbij de ledverlichting die in rode strepen omlaag liep op het achterdoek, opvallend en een leuke gimmick was. De voorstelling draaide om het gegeven dat Marco mensen in de tijd en naar verschillende dimensies kon verplaatsen als en soort van tovenaar. Dat deed hij geregeld met handgebaren, koppelde dansers aan elkaar en verbrak de banden weer. De kleur rood, zo dominant aanwezig, stond in deze voor passie, liefde, emotie, etc. Marco vind ik een sympathieke persoonlijkheid, maar zijn dansen vond ik gisteren minder. Er is overigens wel sprake van een tendens: de laatste tijd neemt het gebruik van verhaallijnen in voorstellingen toe. Ik merk dat dit ten koste gaat van “flamenco”: althans volgens mij. Het zijn leuke en onderhoudende (dans-)voorstellingen, maar het flamencogehalte daalt steeds verder. Misschien dat ik daarom ook afgelopen week zo enthousiast ben geraakt over de voorstelling van Antonio Molina “El Choro”.

Marco Flores

De zes dansers (foto: J. Fergo / Fest. de Jerez)

Er was veel dans, absoluut, en het was ook onderhoudend, hoewel sommige delen te lang duurden en sommige zaken herhalend terugkwamen. Alejandro Granados – je moet van zijn dansstijl houden, want die is wel wat afwijkend en oogt houterig – was de meest flamencodanser van de avond. Carmela Greco was- en danste fragiel en Marco zelf danste er op los. In een notendop; soepel, bekkentrekkend, veel voetenwerk en weinig flamenco.
De andere dansers (Claudia Cruz, Agueda Saavedra en José Manuel Alvarez) waren minder opvallend aanwezig in het spektakel.

Marco Flores en Carmela Greco (foto: J. Fergo / Fest. de Jerez)

Wat je ook wel vaker ziet en waarbij ik wel eens een soort van plaatsvervangende schaamte voel, zijn liefdes-dansduetten tussen oudere dansers en jongere danseressen, zoals gisteren ook gebeurde bij een dans van Claudia Cruz – een zéér vrouwelijke, jonge danseres (29 jr.) – en Alejandro Granados (alles behalve een zeer jonge, vrouwelijke danseres, 55 jr). Alsof die twee geloofwaardig iets met elkaar zouden kunnen hebben: dan wordt het voor mij bijna pijnlijk om naar te kijken. Blijkbaar kón of wilde Carmela of Alejandro niet of koos Marco er niet voor om dit duet door Carmela Greco (55 jr) en Alejandro Granados te laten dansen, wat de geloofwaardigheid wel ten goede gekomen zou zijn.

Claudia Cruz en Alejandro Granados (foto: J. Fergo / Fest. de Jerez)

Gelukkig waren er weer de zangers die voor mij de avond redden: Luis Moneo, Manuel Gago en Emilio Florido waren opperbest en gingen er vol voor: mooi. M.n. Manuel Gago heeft een aparte manier van zingen die mij wel aan staat. Moet ik even proberen te vergeten dat hij wel eens iets te vaak zijn stem laat “overslaan” en dan is het helemaal goed. Er was slechts één gitarist, José Almarcha, die m.i. weliswaar weinig opvallend-, maar wel degene was die vrijwel de hele voorstelling speelde en op het podium zat.
Aan het einde kreeg Marco en zijn kompanen uiteraard een staande ovatie op buleríaritme. Je hebt in Jerez pas een probleem als je dat niet krijgt, dat is dan hetzelfde als géén applaus krijgen.

Marco Flores: "Entrar al juego"