Over Julio Romero de Torres

25 februari 2016:
Even na 21:00 uur begon de hoofdvoorstelling van de avond:  Úrsula López, haar zusje Tamara López en Leonor Leal met hun voorstelling: “J.R.T., sobre Julio Romero de Torres, pintor y flamenco”. Inderdaad, een themavoorsteling en waar ik bang voor was – themavoorstellingen zijn steeds minder flamenco – gebeurde ook…

Leonor Leal en de zusjes López lopen vierkantjes (foto J. Fergo / Fest. de Jerez)

Vooraf zag ik de directrice van de Nederlandse Flamencobiënnale binnenschuifelen. Jammer, want ze heeft de twee mooiste voorstellingen – die ze ook zou kunnen programmeren, nl. die van El Chorro en van Andrés Peña – waarschijnlijk deze week gemist. Ziet ze vervolgens déze voorstelling en zal – gezien de inhoud – wel enthousiast erover zijn en ze naar Nederland halen.

Terug naar de voorstelling. Het was een afwisseling van opgenomen beelden in het Julio Romero de Torres nuseum in Cordoba, Nationaal Catalaans kunstmuseum in Barcelona, het Reina Sofia in Madrid en live dans. De schilder (1874 – 1930) maakte flamencoportretten van o.a. Pastora Imperio en was dermate belangrijk voor Spanje dat zijn beeltenis een tijd gebruikt werd op het 100 pesetasbiljet.
De voorstelling ging blijkbaar over diens werk en flamenco-zijn en dat werd door de drie danseressen in beeld gebracht.

(foto J. Fergo / Fest. de Jerez)

Laat ik beginnen met wat ik wel goed vond: de stem van Rosalia (zij zingt vanavond trouwens ook als vervangster van de verhinderde Soleá Morente bij het optreden van Alfredo Lagos om 19:00 uur). Een aparte manier van zingen die mij aanstond, gevoelig, veel vibrato, veel stemwendingen, heel mooi timbre. Klasse.
Dat was het dan wel wat het mooie aan deze voorstelling was in mijn ogen. Er waren nog een paar momenten die nog leken op flamenco. Soms zag ik zelfs bij Ursula een reeks aan bewegingen die létterlijk afwisselend flamenco en niet-flamenco waren. De platheid van het uitdrukken van het doden van een stier vond ik tenenkrommend. Leonor had ook wel enkele flamencomomenten, maar daar hield het ook wel zo ongeveer op. Verder was er soms ook nog wel wat op de uitvoering aan te merken, zoals het geworstel met de mantón dor Tamara.

Voor de rest heb ik me vnl. geërgerd over het niet-flamencogehalte van een dergelijke geprogrammeerde voorstelling tijdens een flamencofestival. Ik ssnap best dat je wat diversiteit in je festival zoekt en misschien loop je als organisator zelfs tegen beschikbaarheid van artiesten aan, maar toch...Dat verwijt ik uiteraard niet de artiesten: die maken wat ze nodig en mooi vinden, maar wel de organisatie waarvan ik me bijna niet kan voorstellen dat ze deze voorstelling zelf gezien hebben voordat ze hem programmeerden.
Goed, ik maak er verder geen woorden aan vuil, ik voel weer irritatie opkomen.
De waardering is afgezet tegen het veronderstelde flamencogehalte, zoals altijd.