Peña + Ogalla = Flamenco

24 februari 2016:
Vervolgens togen we naar Teatro Villamarta om een avond flamenco in stijl af te gaan sluiten met een optreden van mevrouw en mijnheer Peña. Andres en zijn echtgenote Pilar Ogalla zouden, samen met dezelfde Londro van daarstraks, El Tolo, May Fernández (ik heb eerder van haar succes in India bericht) en Melchora Ortega (de vrouw van de afwezige David Lagos) op gitaar begeleid door Rafael Rodriguez en twee palmeros, de smaakmakers van de avond blijken te worden. Er had ook hierboven mogen staan: "Jerez + Cádiz = Flamenco".

Silhouet (v.l.n.r.): El Tolo, Pilar Ogalla, Rafael Rodriguez, Andrés Peña en El Londro
(foto J. Fergo / Fest. de Jerez)

Eigenlijk volstrekt voorspelbaar, want ze hadden gisteren al in de krant geschreven dat ze eigenlijk gewoon flamenco wilden laten zien en geen verhaal wilden vertellen. Laat ik me gisteren nou toevallig precies zó uitgelaten hebben over al de verhalende voorstellingen die steeds minder flamenco worden? Dank jullie wel familia Peña, want we bleken het niet alleen in woord eens met elkaar te zijn, want het werd ook nog eens een echt fijne avond vol met flamenco zoals ik die graag zie: recht-toe-recht-aan.

Ze begonnen met oude geluidsopnames en een foto in sepia van henzelf als groep op een doorschijnend doek, waarachter zij zich precies zoals afgebeeld opstelden. Doek weg, beginnen maar! Er kwam vanalles langs, Farruca, Alegrías, Seguiriyas, Tanguillos (ingeleid met een geluidsopname van Mariana Cornejo), Guajiras, Tientos-Tangos, Soleá, Bulerías, etc. en in mijn ogen allemaal even leuk en goed uitgevoerd. Er werd veel gedanst en ze wisselden goed af met de solo’s van de zangers. Wat duidelijk te zien was, was het feit dat we niet alleen te maken hadden met een flamencokoppel, maar ook met man-en-vrouw. Die kunnen nu eenmaal elkaar makkelijker aanraken, dieper in de ogen kijken, vaker oefenen en dus strakker en geweldig gelijk een dans uitvoeren en al dat soort zaken dat gewoon óverkomt, daar krijg je een ander gevoel bij dan twee “vreemden” die samen een dans ingestudeerd hebben.

Pilar verloor nog per ongeluk haar waaier onder haar Guajiras, die Andres vervolgens in het tangosdeel van zijn Tientos-Tangos opraapte en in de coulissen gooide, alles verliep soepeltjes en zelfs de kleine dingetjes die verkeerd liepen bleven vrijwel onopgemerkt.

Pilar Ogalla (foto: J. Fergo / Fest. de Jerez)

Ze werden hartstochtelijk toegejuichd door het Jerezaanse publiek en hoewel ze natuurlijk een thuiswedstrijd speelden (Andrés is een Jerezaan, Pilar een Gaditaanse en ze wonen in Jerez) denk/hoop ik dat een groot deel van het publiek mét mij dacht: wat een fijne flamenco-avond…
Ze sloten af in stijl: in vijf groepsposes werd van de artiesten afscheid genomen. Dat had ook wel in drie keer gekund, want vijf keer applaus vragen is een beetje overdone.

De begin- en eindpose van de voorstelling (foto: J. Fergo / Fest. de Jerez)

Bij het naar voren komen voor het applaus bleef Andres nog haken aan de mantón van Pilar. Even probeerde hij het nog los te maken, maar vervolgens legde hij zich neer bij de (misschien wel dagelijkse-) feiten: hij liep achter haar aan naar voren. Zij draaide zich vervolgens om en met een beminnelijke glimlach maakte ze haar mantón los van zijn jasje…
Gelukkig, ze zijn er nog: gewoon goede flamencoavonden. Dank jullie wel.

Andrés Peña en Pilar Ogalla

Lijkt me, samen met de voorstelling van El Choro, een mooi optreden om tijdens de Nederlandse Flamencobiënnale te programmeren. Ik zal de organisatie eens mailen.