Duquende sluit eerbetoon aan Paco af

24 juli 2016:
Gisteravond reden we vanuit Jerez naar Algeciras. Daar was de laatste avond van de inmiddels derde – sinds diens overlijden – jaarlijkse “Encuentro Internacional Paco de Lucía”; een flamencofestijn verdeeld over enkele dagen waarbij m.n. de gitaristen in het centrum van de aandacht staan, maar er ook workshops dans gegeven worden. Dit jaar bijv. door El Farru.
Het is direct ingesteld door de gemeente Algeciras nadat Paco in 2014 kwam te overlijden. Die avond zouden het vooral zangers zijn die op het podium zaten, onder de voorstellingstitel “Paco, los flamencos te cantan”.

De aanvang stond gepland voor 22:00 uur en jullie begrijpen het al hè? Om 22:00 uur waren nog niet de helft van de stoelen bezet van de overigens uitverkochte voorstelling midden in het lokale stadspark Parque María Cristina; je zal er maar naast wonen….

Rond 22:45 uur begon het met de opkomst van Antonio Reyes en Diego del Morao, die de uitstekend uitgevoerde aftrap gaven voor een lange avond. Dat was wel een beetje afwijkend, want normal gesproken is iedere volgende artiest bekender/beter dan de vorige en Antonio is bepaald niet de minste van de avond. Maar wellicht heeft hij nog een optreden later op de avond en dan is dit een afgesproken volgorde die hem die gelegenheid geeft.
Zijn optreden samen met Diego del Morao was onveranderd goed. Hij trapt gelukkig niet in de val, wat we wel eens zien bij sommige artiesten, om in een zomerreeks aan optredens steeds dezelfde nummers, met dezelfde letras in dezelfde volgorde te zingen. Op die manier blijft het ook voor ons, die hem eergisteren in Cádiz zagen optreden, leuk.

Vervolgens trad een groep van 4 Jerezaanse zangeressen op (Sandra Rincón, Gema la Cantarota, Ana de los Reyes en Tamara de Tañé). Waarom ze uitgenodigd waren is me onduidelijk want hun kwaliteit van zingen is vergelijkbaar met – alleen al in Jerez – nog 400 ándere zangeressen die voor hun lol zingen. Waarom zij dan juist op een podium terechtkomen in het verre Algeciras (voor Andalusiërs is álles vér weg) snap ik niet helemaal. Wederom een gevalletje “reiskosten vergoeden en naar de uitgang begeleiden”. Niet dat ze hun best niet deden, maar het is in mijn ogen gewoon niet podiumwaardig. Tamara de Tañé was de beste van het kwartet.

Daarna was het de beurt aan Manuel Moneo, oftewel “El Bronce de la Plazuela” zoals hij ook wel genoemd – en aangekondigd – wordt, en tevens broer van de overleden “El Torta”. De Jerezaan heeft enkele maanden geleden een nieuw album uitgebracht en liet ons daarvan enkele nummers horen begeleid door Miguel Salado. Hij had de sympathie van het publiek toen hij ondersteund door een palmero en met stok het podium betrad. Hij legde eerst even uit dat hij niet snel ouder geworden was, maar dat hem een spieraandoening getroffen had. Hij zong vier nummers en nam afscheid van het publiek dat hem een staande ovatie gunde.

Macanita begeleid door Manuel Valencia

Het was vervolgens aan de Jerezaanse Tomasa Guerrero “La Macanita” om de laatste ruk tot aan de pauze te geven samen met haar gitarist, Manuel Valencia. Dat gebeurde dan op een manier die bij haar past: in het begin niet zo goed, maar naarmate ze “er in” komt, gaat het steeds beter en ze eindigt dan altijd erg goed. Zo ook gisteravond. Mooi.

Na de pauze kwam Luís de Mateo, uit Algeciras. Het was voor mij voor het eerst dat ik hem mocht horen zingen. Dat ging best goed en viel mij in ieder geval niet tegen. Hij werd begeleid door een – hele avond – goed spelende Diego del Morao. Na drie nummers verliet hij het podium. Dat was sowieso al opgevallen: voor de pauze mochten de zangers ieder 4 numers zingen, maar het liep blijkbaar al snel teveel uit en dus mochten na de pauze de artiesten nog maar 3 nummers zingen. Tja, die maken ze dan gewoon langer, he… de beslissing leverde in ieder geval geen tijdwinst op.

Vanuit de donkere gekrochten van, alweer, Jerez dook daar als volgende zanger Vicente Soto “Sordera” op, begeleid door de goed spelende Manuel Valencia.
Ik heb hem inmiddels een keer of drie eerder horen zingen, maar vanavond was hij in betere doen dan die andere keren. Fijn om naar te luisteren.

V.l.n.r.: Piraña, El Farru, Duquende en José Cortés

De avond werd afgesloten met de bekendste zanger van het affiche: Duquende. Afkomstig uit Sabadell in Catalonië is hij (samen met Cigala) de meest toegewijde Camarón-volger, en was hij de afgelopen jaren tijdens internationale tournees van Paco steeds (een van-) de vaste zanger(s). Net zoals trouwens ook Piraña, de vaste percussionist van Paco, hem begeleidde en ze elkaar ook kenden van al die jaren samen met Paco op tournee.
Duquende heeft de afgelopen jaren en paar maal een imageverandering ondergaan. Eerst zat hij “gewoon” op het podium, vervolgens groeide er opeens een serieuze baard aan, gevolgd door een hoed (ik begreep dat hij zijn kaalheid niet leuk vindt, en dat snap ik als medelijder…). Gisteren was de baard verdwenen, maar de hoed pregnant in beeld. Je snapt het gevolg van iemand die op een podium met een gleufhoed zit met podiumlicht van boven? Inderdaad, je ziet zijn ogen in ieder geval niet meer, want die verdwijnen in de schaduw. Gelukkig zingt hij zó goed, dat ik hem niet in de ogen hoef te kijken om te weten welk vlees ik in de kuip heb. Goh, want gooit die man er zich áltijd weer helemaal in, en wat heeft hij een lekkere stem om naar te luisteren. Hij werd begeleid door en erg goede gitarist. De tweede artiest die ik nog nooit had gezien: José Andrés Cortés. Een goede melodieuze- en ritmisch strakke gitarist. Een genot om naar te luisteren en dat dan samen met Duquende…
Als danser kwam tweemaal El Farru op en deed en stuk voetenwerk. En dat bedoel ik dan letterlijk zo. Geen dans, weinig beweging, gewoon en stuk voetenwerk. Tja.

Als geheel was het een geweldige en terechte afsluiting van deze editie van de jaarlijkse herdenking aan Paco.

Het meest irritante was, net zoals in Jerez eergisteren, “de toeschouwer”: onder de optredens kletsen, meeklappen en filmpjes maken en daarmee iedereen rondom hen storend, is een trend waarvan ik hoop dat die snel nu de kop ingedrukt wordt.
Je komt voor de voorstelling en als je graag met je kop in je telefoon zit, doe dat dan buiten, waar je verder niemand daarmee lastig valt. Stop met foto’s maken en dan alleen nog maar bezig zijn met die weer te posten en dan weer met de volgende foto aan de gang te gaan. Als je meer van je telefoon en social media houdt dan van flamenco, ga dan lekker buiten spelen. En stop met “meeklappen” met de palmeros: ik wéét dat je het compás kent, maar het stoort! Ik kom en heb betaald voor de artiesten op het podium, niet om de “aficionao” naast me te horen.

O.k.
We gingen terug naar ons hostal waar we om 05:00 uur in bed ploften. Morgenavond misschien een misa flamenca in Jerez….welterusten.