23 juli 2016:
Gisteravond trokken we naar het Alcazar in Jerez de la Frontera waar de premiere plaatsvond van de debuutvoorstelling van “El Carpeta”; de jongste van de drie broertjes Farruco. Onder de naam "Sevilla al baile" bracht hij met deze voorstelling een eerbetoon aan Paco de Lucia. Zijn moeder, La Farruca, steunde hem met haar aanwezigheid daarbij.
Toen we bij het Alcazar ariveerden stond er een rij van ongeveer 100 mensen die in een keurig lint vooruitschuifelden om binnen te komen. Voor een voorstelling waarbij ongeveer 500 à 600 toeschouwers aanwezig waren vond men het 't meest handig om een klein poortje te openen en iedereen een-voor-een binnen te laten komen, nadat iemand het kaartje had gecontroleerd en afgescheurd. Dat ging niet erg snel en dat is een understatement…
Carpeta
Enfin, we zaten op onze plekken op rij 7 rond 21.50 uur en de voorstelling zou om 22.00 uur gaan beginnen. Mooi. Dachten we. Na wat gejoel en geklap kwamen de leden van de groep dan eindelijk rond 22.25 uur het podium op om zonder dans een eerste stuk te spelen en zingen.
Vervolgens was het dan toch de beurt aan El Carpeta. Zijn lange haren inmiddels redelijk kort geknipt, liep hij op en danste een Seguiriya. Dat was erg veel voetenwerk en weinig dans. De groep die hij om zich heen had verzameld waren leeftijdsgenoten (Carpeta is inmiddels 18 jaar), en dat hoorde je ook wel terug. Ze hebben nog te weinig ervaring om stuwende kracht te kunnen zijn voor een danser en er komt vanuit de muziek te weinig energie vrij. Jammer, maar dat komt met de jaren wel. Alleen voor nu was het te weinig wat er gebracht werd, zowel door carpeta als zijn muzikale ondersteuning.
Na nog een solozangstuk, was het tijd voor Farruca om een Solea te dansen. Maar ook daar geldt een “helaas”: zij is over haar top heen, ik denk zelfs dat ze moet stoppen met dansen. Ze kan haar kwaliteiten (die ze gehad heeft) niet- en de naam die ze nog heeft niet meer waarmaken. Het was eigenlijk best pijnlijk om te zien. Daarbij was er naar mijn mening te weinig gerepeteerd of hielden de muzikanten, en dan m.n. de gitarist, zich niet aan de afspraken, want er ging vanalles fout en Farruca was dan ook n.m.m. op enig moment behoorlijk geirriteerd over hoe het (niet) ging. We bleven teleurgesteld achter.
Farruca
Na een beetje een gek en abrupt einde werd er een pauze van een kwartier aangekondigd. Na een half uur (…) begon de voorstelling aan haar tweede deel. Na wat solo's van percussie en gitaar danste Carpeta een Alegrias waarbij hij zijn hak eraf schopte en vervolgens zijn schoenen uitdeed. Hij danste door op zijn sokken en kreeg enkele minuten later nieuwe schoenen aangereikt. Die deed hij aan en danste daar verder op, maar na een voetenwerk voelden die waarschijnlijk toch niet goed en hij gooide ook die weer uit. De dans was o.k., maar de muziek weer niet voldoende. Hij kreeg nog eenmaal een nieuw paar laarzen aangereikt, maar probeerde die niet eens. Schopte ze aan de zijkant en danste de rest van de avond op kousenvoeten. De rest van de avond betekende overigens dat er een deel kwam waarbij zijn gastartiesten het podium betraden; Farruquito en El Farru en dat merkte je ook direct aan de muzikanten. Die gingen rechtop zitten en een ruk beter hun best doen, althans zo leek het wel, het klonk in ieder geval beter. Farruquito danste een stukje en leverde de verwachte kwaliteit en Farru deed een wel héél klein stukje por Bulerias. Te weinig om op de poster genoemd te worden, eigenlijk, zelfs niet als gastartiest.
De drie broers op een eerder moment in het jaar
Vervolgens werd de voorstelling besloten met een fin de fiesta die Carpeta aankondigde waarbij ook een zanger uit Jerez optrad.... Carpeta was zijn naam kwijt en vroeg, door de microfoon, hoe die ook alweer heette..... Dat was dus Antonio Agujetas, zoon van de afgelopen jaar op Kerstdag overleden Manuel. Dat was even een pijnlijk moment. Maar o.k., Antonio leek het niet te deren of had het helemaal niet meegekregen, want die werd begeleid / ondersteund naar zijn stoel (hij zag er vreselijk slecht uit en liep zwak/moeilijk) en ging een stukje por Bulerias zingen voor de mannen. Én vrouwen, want inmiddels waren er drie kleine primas het podium opgekomen vanuit de coulissen – Farrucos nemen vaker de “volgende generatie” mee het podium op – en die mochten nog even een stukje dansen en zingen. Dat zingen werd trouwens gedaan door het dochtertje van El Farru.
De door Carpeta afgetrapte hak werd door Farruquito aan de rand van het podium teruggevonden en aan het publiek getoond (zodat men niet het idee mocht krijgen dat de schoenendans van Carpeta “een dingetje” was, maar uit nood geboren) en de voorstelling liep vervolgens naar zijn einde. Carpeta nam nog even het woord waarbij hij heel Jerez en de organisatie en het publiek bedankte en zonder dat mams, Farruca, er nog bij was geweest sloot hij de voorstelling af.
Nadat we buiten de muren van het Alcazar kwamen op weg naar een ijsje, liepen we Farruca bijna ondersteboven, want die stond daar langs de buitenmuur in haar dagelijkse kleding, gedoucht en opgemaakt met haar mobiel te spelen en te wachten. Tot ze met haar kids wegkon. Het was niet haar avond geworden.
Vanmiddag liepen we in een klein winkeltje Farruca weer tegen het lijf. Het leek wel alsof we iets met elkaar moesten doen… Maar daar hebben we toch maar vanaf gezien.
