28 maart 2016:
Gisteravond trok ik naar Düsseldorf om mijn favoriete danser te gaan zien: Farruquito trad er op in het kader van het 18e Düsseldorfse Flamencofestival. De voorstelling begon om 20:00 uur en na afloop zou er nog een publieksgesprek plaatsvinden.
Ik zag een paar mensen rondlopen die eveneens op de voorstelling afgekomen waren, zoals flamencofotografen Annemiek Rooijmans, Boris de Bonn en Klaus Handner, flamencodansdocenten als Antje Herber, Rosa Martinez en Carla Wengemayr (en uiteraard nog andere Duitse dansdocenten), de Spaans-Duitse flamencogitarist Rafael Cortés en nog 300 anderen, want de voorstelling was – net als die van zaterdagavond – uitverkocht.
Even na 20:00 uur begonnen ze. Maar er gebeurde niks, althans, de voorstelling begon, de muzikanten speelden, de zangers zongen en Farruquito kwam op en danste een Seguiriyas maar het raakte me echt voor geen meter. Wat was dit nou? Technisch niets op aan te merken, maar gevoelsmatig ging het compleet langs me heen. Ze kwamen er niet in óf was ikzelf de oorzaak? Zat ik er niet in? Was het publiek – waar ik ook onderdeel van uitmaakte – te koud? Ergens op een derde, richting halverwege, de voorstelling begon er wat te komen en begon ik er van te genieten, maar bij lange na niet zoals ik gewend was bij zijn voorstellingenen dat zette zich voort naar het einde van de voorstelling toe.
Rond 21:10 uur – de aankondiging sprak van een 75 minuten durende voorstelling, maar dat haalden ze niet – was de fin de fiësta. Farruquito had een Seguiriyas, een Alegrías en een Soleá gedanst. Opvallend bij de fin de fiësta was het dansen van de percussionist: dat was van oorsprong een danser, dat kon niet missen.
Farruquito nam de microfoon en bedankte het publiek en meldde dat het even knokken was vanavond omdat ze tijdens hun optredens afgelopen week “en Holanda” een verkoudheid hadden opgelopen. O.K.! Dan was dát hetgeen ik gemerkt had (besloot ik toen maar voor mezelf): ze zaten niet lekker in hun vel. Het zij ze vergeven: je kunt niet altijd pieken. Zelfs een niet-top voorstelling van Farruquito is nog altijd beter dan driekwart van de andere flamencovoorstellingen.
Fin de Fiësta in het Zuiderstrandtheater in Den Haag, afgelopen week...
Na afloop namen we een drankje en wachtten op het aangekondigde publieksgesprek. Onder leiding van Susanne Zellinger, hoofdredactrice van de Anda – het Duitse flamencotijdschrift en waarschijnlijk een van de, zo niet hét-, oudste flamencotijdschriften in Europa – die zelf ook als, overigens zeer goede, tolk optrad vond er een gesprek met zowel Farruquito, El Polito als María Vizárraga plaats.
Er zijn dan altijd een paar dingen die blijven hangen en een groot aantal zaken die je direct weer vergeet omdat het algemeenheden en beleefdheden zijn die uitgewisseld worden. Daarom beperk ik me hier maar even tot de zaken die bij mij hangen zijn gebleven.
Al snel bleek dat de percussionist inderdaad eigenlijk – of tenminste óók – danser was. Hij is een volle neef van Farruquito via de zijde van zijn vader, El Moreno. En toen de naam Moreno tóch viel, kon Farruquito ook al melden dat hij bezig is om een voorstelling te maken waarin hij wil laten zien wat de invloed is geweest op zijn flamencodansen vanuit de familiezijde van zijn vader. Onder de voorlopige titel “Baile Moreno” zal die in het najaar in première gaan. Hij vertelde ook dat zijn vader belangrijk voor hem geweest was in zijn vroege jeugd terwijl hij flamencodansen leerde. Steeds als zijn opa, Farruco, de dansles beëindigde deed hij dat op dezelfde wijze: zijn vader ging dan zingen zodat Farruquito de passen die hij die dag geleerd had kon gaan verbinden met de flamencozang; het belangrijkste dat er is.
Farruquito met zijn opa Farruco
Verder vroeg iemand of hij ook wel met zijn broers danste en dat was een inkoppertje. Vorig jaar is immers de voorstelling “Tre3” in première gegaan en hij kon alvast “toezeggen” dat ze volgend jaar indien gewenst met hun drieën naar Düsseldorf wilden komen om de voorstelling te laten zien. Onder luid applaus voegde hij er nog schertsend aan toe dat de organisatrice alvast kon beginnen met sparen.
Iemand maakte de opmerking dat via youtube opnames van Farruquito te zien waren waarop hij danste tijdens een zigeunerbruiloft, waarop Farruquito reageerde door te stellen dat dáár de plekken en momenten zijn dat er écht flamenco gedanst wordt, omdat je dan danst als de sfeer er is, als je voelt dat je kunt en moét gaan dansen omdat het in je opkomt en niet omdat het 20:00 uur ’s avonds in Düsseldorf is en mensen betaald hebben om je te zien dansen…
de bedoelde bruiloft waarin je o.a. Juan de Juan, Farruquito en Farru dansen
En toen was het weer tijd om terug naar huis te rijden, waar we rond middernacht aankwamen.
