Laat Mercedes Ruíz maar dansen

Mercedes Ruíz (foto J. Fergo / Fest. de Jerez)

Ze had als gastartiesten de zangers David Palomar en Jesús Méndez en als gitaristen haar man, Santiago Lara en, als speciale gastartiest, Paco Cepero gevraagd. Men bracht achtereenvolgens een Milonga, gedanst door Mercedes en gezongen door David Palomar die over ging in een Garrotín en weer terug naar Milonga, Seguiriyas, Martinete (Jesús Méndez), een Pregón van Palomar waar Mercedes op danste (dat zie je niet vaak), een erg mooie en goed gedanste Alegrías, Fandangos, Soleá en men sloot por Bulerías de voorstelling weer af. Hoewel eenvoudig van opzet was het een goede voorstelling. Eenvoudig omdat er geen grote decorstukken waren, geen ingewikkelde belichting (bij aanvang zelfs wat te weinig belichting: het was nogal donker in de muzikantenhoek), geen mis-en-scene, geen verhaallijn, maar gewoon een rijtje van 2 palmeros, zanger, gitarist en cajonist en centraal op de vloer een zanger en Mercedes die danste.

De muzikaal directeur, haar man Santiago Lara, drukt een redelijk zwaar stempel op de muziek en dat is niet altijd even lekker. Hij wil nogal eens graag lekker melodieus priegelen (dat is leuk en mooi als je solo speelt, maar het draagt weinig bij aan dansenergie) en dan vervalt Mercedes een kleine arm- en handbewegingen. Dat betekent dat dan de energie juist uit een voorstelling verdwijnt.

Mercedes Ruíz (foto: J. Fergo / Fest. de Jerez)

Gelukkig was gisteren de grote animator David Palomar: hij maakt overal een feestje van en zong vrolijk in het rond. Ook Jesús Méndez was in goede doen, hoewel ik gisteren voor het eerst van hem hoorde dat hij zijn stem “afkneep”. Ik heb hem voor het eerst in 2002 horen zingen in een peña (Chacón in Jerez) en sindsdien nog wel 10 tot 15 maal live, dus ik denk in te kunnen schatten hoe zijn stem normaal gesproken live klinkt (naast het beluisteren van youtube / CD opnames). Gisteren veranderde hij die echter een paar maal en dat is behalve onnodig ook geen verbetering. Waarom hij dat deed weet ik niet.
De voorstelling begon vergelijkbaar met die van Manuel Liñan want toen het doek omhoog ging stond ze daar in een witte bata de cola. Alleen deze keer irriteerde mij dat niet ;-)

Paco Cepero speelt voor Mercedes Ruíz (foto: J. Fergo / fest. de Jerez)

Ook de inbreng van Paco Cepero had écht toegevoegde waarde: even een andere speelstijl, meer flamenco, meer Jerezaans, goed voor de flamencosfeer en voor het dansen van Mercedes. M.n. de Alegrías was een genot om naar te kijken.
Aan het einde van de voorstelling wisselden de muzikanten van rol: de gitarist ging op de cajón zitten, de cajonist speelde gitaar, een palmero ging zingen en de andere palmero danste: dat was even een leuke twist aan het einde van een mooie avond.

De beste avond van de tweede week tot nu toe. En ik concludeer nu al voorzichtig dat het ook de derde voorstelling “zonder verhaallijn” betreft (naast die van El Choro en Andrés Peña & Pilar Ogalla) en dat juist die drie voorstellingen de besten geweest zijn. Zelfs in de lokale media beginnen ze daar nu over te verhalen: goede voorstellingen liggen blijkbaar m.n. in de hoek van de verhaallozen… Ik ben benieuwd waneer de artiesten dat in de gaten gaan krijgen.