Rocío Molina improviseerde

2 oktober 2016:
Gisterenavond tussen 23:00 – 03:00 uur stond op het programma van de Bienal de Flamenco in Sevilla een optreden van Rocío Molina waarin ze gedurende enkele uren in samenwerking met een keur aan gastartiesten, zou samenwerken in een voorstelling die vnl. bestond uit improviseren. En de organisatie van de Bienal vond het dermate bijzonder dat ze besloten om het met iedereen te wilde te delen en er een livestream voor te maken en uit te zenden. Nou waren we vroger als kind zijnde nog wel bereid om midden in de nacht naar een bokswedstrijd van Mohammed Ali te kijken, maar weinigen zullen overwogen hebben om die geplande vier uur uit te gaan zitten, tenzij je natuurlijk een die-hard Molina fan bent.

Onder de titel “Una improvisación de… Rocío Molina” stond de voorstelling gepland. De organisatie had besloten om de twee aangrenzende zalen van het Teatro Central in Sevilla samen te voegen waardoor er een vierkante zaal en vloer ontstond en er van divese (3) zijden naar het spektakel gekeken kon worden.. Het werd een vrije, experimentele, innovatieve en creatieve voorstelling. Het publiek kon eten en drinken en in-en-uitlopen naar behoeven. Er waren beeldschermen in de bar en in de hal en uiteraard kon je ook naar huis gaan als je er genoeg van had of evt. dar vanaf je eigen bank de livestream volgen en chatten met andere kijkers.

Het podium was voorzien van een stapel kleren en een groot aantal dansschoenen en met een vertraging van meer dan 20 minuten begon de avond/nacht met een Martinete van José Ángel Carmona en Antonio Campos en een opkomende Rocío Molina in flamencooutfit die veel voetenwerk deed, wat weinig met improvisatie te maken had: dat was duidelijk ingestudeerd. En met een publiek van ongeveer 200 toeschouwers ontvouwde zich vervolgens een ruim 3,5 uur durende voorstelling die verderging met rafael Rodriguez die in het midden van de vloer gezeten aan een tafel 2 oudere voor mij onbekende zangers begeleidde waarbij Rocío op enig moment aansloot en al dansend op de tafel eindigde. Ze laat in de daaropvolgende dans op het gitaarspel van Rafael zien over een zeer goede techniek te beschikken.

Maar het zou Rocío Molina niet zijn als er niet ook delen in voorkwamen die met flamenco weinig te maken hadden, maar ik laat dat inmiddels los; die wetenschap hebben we en aangezien het een gratis voorstelling was werd sowieso niemand “bekocht” daardoor. Maar de livezang en het gitaarspel was steeds goed, daar kon niemand iets van zeggen.
Het was een aardig idee en in ieder geval een ongebruikelijke voorstelling.

Tijdens de hele voorstelling kwamen diverse gastartiesten op het podium, waarvan de gitaristen waren Eduardo Trassierra, Rafael Rodríguez “el Cabeza” en José Acedo, de zangers José Ángel Carmona, Antonio Campos en enkelen die ik niet (her)kende, het pianspel van Pablo Suárez kwam en de contrabas op naam van Pablo Martín Caminero stond. Als gastartiesten traden o.a. op: Dolores Montoya “Lole” en Antonia Santiago Amador “La Chana”.