Andres Marín is danser en choreograaf. Hij is de zoon van de gelijknamige Sevillaanse danser Andrés Marín en de flamencozangeres Isabel Vargas uit Olivares in de provincie Sevilla.
Hij groeide op - en woont nog steeds - in de Sevillaanse wijk Macarena. Hij is overigens geen familie van Manolo Marín, de choreograaf.
Andres Marín tijdens de Bienal 2006 toegezongen door Segundo Falcon (Luis Castilla)
Vanaf zijn 7e jaar leerde hij danspassen van zijn vader. Daar leerde hij de basis zoals flamenco "hoort" te zijn. Vanuit die kennis kon hij zijn eigen weg gaan bewandelen.
Op zijn 14e jaar probeerde zijn moeder hem een danscarriere uit zijn hoofd te praten: je kon daarmee niet in je levensonderhoud in voorzien. Zijn vader vond echter dat ook al was er geen droog brood mee te verdienen de jongen mocht blijven dansen als hij dat wilde. Hij was de enige van vijf kinderen in de familie die van flamencodans hield. Na enkele jaren had hij het desondanks met flamenco gehad en stopte hij met dansen. Echter het kon niet uitblijven: hij startte een tijd later weer met dansen.
Hij heeft sinds 2002 zijn eigen companie (hij heeft nooit in een companie van een ander gedanst). Hoewel companie...; hij is de enige vaste artiest en huurt anderen in per show die ingestudeerd wordt.
Zijn eerste show “Más allá del tiempo”werd voor het eerst opgevoerd in het “Maison de la Danse” in Lyon en was het begin van een tour van meer dan 60 voorstellingen, waaronder het flamencofestival in Jerez de la Frontera en de 12e Bienal de flamenco de Sevilla en. Sindsdien maakt hij voor iedere Bienal in Sevilla een nieuwe voorstelling.
Hij stelde ook dansworkshops samen voor het Nationaal Ballet van Spanje. Na zijn show tijdens de Bienal in 2006 werd hij door het dagblad “Diario de Sevilla” uitgeroepen tot de beste mannelijke danser van de Bienal.
In 2008 werd hij door de Prins van Monaco uitgenodigd om deel te nemen aan het “Le Bal de la Rose”: een jaarlijks benefiet gala, dat jaar opgedragen aan de regisseur Pedro Almodóvar.
Hij heeft niks met de traditionele flamenco-uitingen zoals bolletjes jurken of sjaaltjes. Hij draagt zelfs met opzet een strakke broek zodat zijn bewegingen beter zichtbaar zijn, waarbij hij ervan overtuigd is dat op die manier ook zijn boodschap beter overkomt. Vroeger droeg men in flamenco bijv. ook zeer korte jasjes. Die belemmeren je echter in je beweging. Hij heeft er wel eens over gedacht om een voorstelling te maken in een dergelijke outfit, maar vooralsnog beperkt het hem teveel.
In de danslessen die hij - geregeld ook in Nederland - geeft, begeleidt hij veelal de les met zijn eigen zang (ooit zong hij ook tijdens de Bienal een soleá in Hotel Triana op het podium). Hij probeert daar ook zijn eigen stijl over te brengen en de mensen enigzins weg te voeren van het tradintionele flamencodansen. Belangrijkste is dat de leerlingen eigen bewegingen vinden die bij hen passen.
Hoewel ik dat in zijn dansen niet terugzie zegt hij groot bewonderaar te zijn van Antonio Gades, Farruco, Mario Maya, Antonio, Guïto en Manolete.
Hij zegt te dansen om een reactie te krijgen, dat mensen gaan nadenken, niet voor een applaus. En reacties krijgt hij, soms zelfs onder de voorstelling. In 2010 tijdens zijn optreden in Jerez de la Frontera tijdens het flamencofestival in Teatro Villamarta riep Fernando de la Moreno kwaad vanuit de zaal wie hij dacht voor de gek te houden met zijn dans (op dat moment stond hij op het podium met een soort van parodie-Semana Santa puntmuts op zijn hoofd).
Hoewel ze geregeld vergeleken worden in hun danswijze is hij van mening dat hij radicaal anders danst dan Israel Galván. Ik zie de overeenkomsten ook; misschien mijn gebrek aan kennis van hetgeen ik zie…
Hij vindt zichzelf zeer anarchistisch en zegt nooit tweemaal hetzelfde te dansen omdat hij van improvisatie houdt.
Hij is zelf van mening dat hij pure flamenco danst met een / zijn eigen stijl en met respect voor de oude meesters. Hij gelooft niet in vernieuwing maar wel in reinterpretatie van de oude stijlen.
Hij heeft ontegenzeggelijk een eigen dansstijl, maar ik zie inhoudelijk te weinig "flamenco", althans ik krijg er geen flamencogevoel bij (ik zou willen dat ik het beter kon omschrijven).
Hij is een goede flamencodanser (geweest), maar hetgeen hij nu op de planken laat zien is een soort afgeleide daarvan aangevuld met volstrekt eigen bewegingen.
Ik kan mij wel inleven in zijn drive om iets anders te doen dan- / met flamencodans. Als je al van kinds af aan in flamenco zit – zeker in de huidige wereld waarin alles elkaar steeds sneller moet afwisselen en steeds oppervlakkiger wordt – kun je er wellicht genoeg van krijgen steeds de geijkte bewegingen te maken en dansen te doen; dan kun je op zoek gaan naar "iets anders". Maar daar waar menige danser de “flamencogrens” veelal respecteert gaat hij daar aan voorbij naar mijn mening.
Hij heeft in Nederland in daarbuiten een schare aanhangers / volgelingen / bewonderaars die m.n. zijn kennis van flamenco roemen (ze beginnen zelden over zijn dans, valt mij steeds weer op). Ik vind: als hij zoveel kennis heeft (wat ik niet bestrijd), dan moet hij theorielessen gaan geven…
Ik weet dat een aantal mensen – die ik spreek bij flamencovoorstellingen / festivals – er ook zo over denken. Uiteraard zijn er ook mensen (ik zie een heleboel mensen driftig applaudisseren na afloop van een voorstelling van hem) die het helemaal niet met mij eens zijn.
Kritiek in de flamencowereld is vaak “not done” en kan meestal op hele felle reacties rekenen, niet zo zeer in gesprekken, maar m.n. op sites en in tijdschriften. Er zijn genoeg sites die Andres Marin een geweldige flamencodanser vinden, dus mag het andere geluid ook gehoord worden.
Andres Marín tijdens het flamencofestival in Nimes (Deflamenco.com)
Ook in Spanje kan hij inmiddels rekenen op erkenning, o.a. van kranten die hem bijvoorbeeld noemden als de beste mannelijke danser tijdens de Biennale in 2006 (Diario de Sevilla). Ik kan daar weinig (flamenco-) begrip voor opbrengen.
Maar omdat er duidelijk ook mensen zijn die hem wel degelijk als flamencodanser zien heb ik hem toch maar - met tegenzin - opgenomen.
Zijn stelling "ik dans niet voor het publiek, ik dans voor mezelf, vanuit mijn hart" trek ik niet in twijfel.
Overzicht van de optredens die ik live meegemaakt heb van Andres Marín:
