Farruquito is kind van zijn vader en flamencozanger Juan Fernández Flores “el Moreno” en zijn moeder, flamencodanseres Rosario Montoya Manzano “la Farruca”. Hij was erfgenaam van de flamencotraditie van zijn opa “el Farruco” die hem mee het podium opnam en hem liet debuteren in Broadway op vijfjarige leeftijd in de show “Flamenco puro”. Tijdens feestjes in zijn kinderjaren zat hij naast artiesten als Chocolate, El Extremeño, Fernanda de Utrera, etc. en zag van dichtbij wat flamenco is. In die tijd noemde iedereen hem “el Mani”.
Farruquito en Farruco
Farruco zag, na het overlijden van zijn eigen zoon als gevolg van een auto-ongeluk, Farruquito als zijn erfopvolger.
Op zijn achtste jaar trad Farruquito al op in Madrid in Sala Zambra. Op zijn elfde verscheen hij op de video “Camarón Nuestro” en in het daaropvolgende jaar was hij, samen met Farruco te zien in de film van Carlos Saura “Flamenco”. Een paar jaar later speelde hij in een film bedacht door zijn opa; “bodas de gloria”. Deze voorstelling was gebaseerd op het gedicht van Federico García Lorca “Bodas de sangre” waarin de bruiloft eindigt met een – bijna traditioneel… - messengevecht. Farruco had echter een happy-ending verzonnen in zijn voorstelling.
Ondanks zijn jonge leeftijd werd hij al snel de patriarch van de familie. Zijn opa (Farruco) zag hem als zijn troonopvolger van de van flamenco doordrenkte familie. Farruco regeerde zijn familie en veroorzaakte bijvoorbeeld ook dat door weinig op te treden, hij hogere prijzen kon vragen als ze dan wel een keer optraden. Nadeel daarvan was wel dat de podiumervaring van de jonge Farruquito niet snel vooruitging, maar geremd werd door deze insteek van zijn opa.
Bij diens overlijden in 1997 werd Farruquito op 15-jarige leeftijd van kroonprins opeens koning van zijn familie.
Hij maakte zijn eerste show “Raíces Flamencas” waarmee hij in de Royal Albert Hall in London debuteerde. Het werd het begin van een succesvolle wereldtournee.
In 2001 bracht hij de show “Farruquito y familia: La Len varo” naar New York waar hij optrad in het 1e Flamencofestival USA. De New York Times noemde hem naar aanleiding van deze show “de beste artiest die ooit in de “Big Apple” was geweest”.
In 2003 keerde hij er dan ook weer terug (samen met zijn broertje “Farru”) in een show met Juana Amaya, “Por Derecho”; dat leidde wederom tot juichende kritieken.
In 2002 trad hij op in het flamencofestival in Mont-de-Marsan in Frankrijk. Midden in zijn seguiriya brak de hak van zijn schoen af; hij trok zijn schoenen uit en danst de seguiriya blootvoets uit.
Eind 2003 trad hij in Sevilla op in een nieuwe show genaamd “Alma vieja” waarin hij een groot deel van zijn familie betrok en wat een eerbetoon was aan de dynastie die zijn opa startte.
Door het Amerikaanse tijdschrift “People” werd hij gekozen tot een van de mooiste mensen ter wereld en daarnaast ontving hele vele prijzen, zoals de “Premio Flamenco Hoy” en de prijs “Asociación Profesional de la Danza y el Espectáculo”.
Naast het hebben van een eigen dansschool in Sevilla, tourt hij de wereld rond met zijn eigen Flamencoshows.
Hij beperkt zich niet tot alleen dansen, maar schrijft ook de muziek en geregeld de teksten die in zijn voorstellingen gezongen worden. Daarnaast schrijft hij ook wel eens een tekst voor een ander (bijv. voor Niña Pastori). Een voetenwerk van hem komt ook voor op de CD “homenaje a Jeros” van Los Chicos.
Binnen flamenco wordt kritiek niet erg gewaardeerd en daarnaast worden ook maar zelden huidige – nog optredende – collegae genoemd die anderen inspireren. In interviews wordt vaak verwezen naar reeds overleden artiesten waar men van leert of inspiratie uit put en men verzwijgt het liefst dat er artiesten zijn die men gewoon niet goed vindt. In een interview dat Farruquito op 20-jarige leeftijd gaf ondervond hij wat je overkomt als je daar even geen rekening mee houdt en je “gewoon” je mening geeft. Hij zij in een interview dat er niemand was wiens dansen hij mooi vond. Hij wilde dat nou eindelijk wel eens gezegd hebben. Hij vond de ontwikkelingen in de afgelopen jaren bergafwaarts gaan. Er waren teveel mensen die hun eigen – afwijkende – stijl wilden ontwikkelen en het toch flamenco bleven noemen. Die een aantal moderne passen achter elkaar zetten en desondanks zeiden dat ze flamenco voelden. Hij vond dat een leugen; de mensen hielden zichzelf voor de gek.
Er was maar één manier om flamenco te voelen en dat was om flamenco te zijn en te dansen. Iedereen mocht uiteraard doen wat hij wilde, maar hij had er grote moeite mee als ze het dan flamenco noemden. Hij ergerde zich eraan dat er enerzijds mensen waren die 40 jaar geïnvesteerd en hard gewerkt hadden binnen flamenco, zoals bijv. Manuela Carrasco, en dat er dan opeens sommigen aan kwamen “wandelen in hun nachtjapon”, een paar keer draaiden en het dan flamenco noemden (ik vermoed zelf dat hij hintte op Sara Baras destijds). Ook zoiets als strakke broeken en shirts en je haar rechtop in punten vond hij leuk voor in de discotheek, maar niet voor een flamencodanser. Hij richtte zijn pijlen niet op iemand speciaal maar werd al snel beschuldigd van arrogantie en het zijn van een over het paard getilde jongen. Hij reageerde op de aanvallen dat hij verkeerd begrepen was en het niet zo bedoelde.
In een later interview vertelde hij over zijn manier van dansen en zijn respect voor flamenco waarbij nauwelijks iets ingestudeerd werd en men elkaar (de zanger, de gitarist en de danser) op gevoel benaderde en dan daardoor geïnspireerd raakte om vervolgens in een soort van magisch samenspel te geraken. Mensen die die emotie konden voelen als hij danste wisten dat dit echte flamenco, het pure was en dat hij eerlijk danste. Dat het geen kwestie was van een aantal poses innemen, een keer ronddraaien en dan aflopen. Hij vervolgde snel met de opmerking dat hij daarmee niet wilde verklaren dat anderen niet “eerlijk” dansten. Hij leerde snel.....
Maar wat waar is, is waar: hij vliegt in iedere voorstelling er in en geeft zich volledig, en dat kun je niet bij iedere voorstelling van alle dansers zeggen. Zijn wijze van dansen lijkt mij ook redelijk slopend voor zijn lijf. Ik heb begrepen dat hij ook een meniscusprobleem heeft, wellicht hierdoor veroorzaakt.
Farruquito en Juana Amaya
Hij vertelde ook dat mensen als Chocolate geen moeite deden om voor een voorstelling toonladders te gaan zingen, maar gewoon gingen zitten en hun mond openden en dan kwam er een goede soleá uit. Niet met rare gedichten die men ergens gevonden had, maar gewoon over het leven.
Farruquito in zijn jongere jaren
Zo bereidt Farruquito overigens zijn eigen optredens ook voor; niet door rek- en strekoefeningen, maar door in de coulissen samen te zijn met zijn familie of zich even terug te trekken, alleen in een hoek.
De grootste bedreiging van flamenco vond hij het geld dat er tegenwoordig mee gemoeid is. Het lijden en de worsteling van het dagelijks leven leidde tot goede en mooie flamenco. Hij vervolgde wel met de opmerking dat hij misschien met z’n 20 jaar niet de meest voor de hand liggende persoon was om daar zo uitgesproken een mening over te hebben, maar hoopte dat ook 40-plussers zich hierbij zouden aansluiten en afstand zouden nemen van de moderne invloeden.
Een tijd later nuanceerde hij zijn opmerkingen en vertelde dat hij bedoeld had te zeggen dat er er een heleboel artiesten zijn waar hij van kon leren; sommigen meer op het gebied van de opzet van een voorstelling, bij anderen delen van een dans die hem aanspraken, etc. kortom: sommige artiesten bevielen hem meer dan anderen, maar dat vond hij ook niet vreemd. Iedereen had immers zijn eigen stijl en hij kon ook niet gaan dansen als Antonio Canales, Matilde Coral of wie dan ook. Maar van iedereen kon je iets leren; hij bewonderde ze allemaal, maar het was wel helemaal anders dan wat hij deed.
Een paar jaar later reageerde hij op de vraag wat hij andere flamencos zou adviseren: “ik ben te jong om anderen te adviseren”.
En uiteindelijk antwoordde hij op de vraag wat hij vond van de hedendaagse moderne flamenco, dat hij niet graag praatte over zaken die hij niet snapte.
Verstand komt met de jaren...
Hij begrijpt dus inmiddels dat het hebben en uitspreken van je eigen mening niet altijd gewaardeerd wordt door je omgeving en je “collegae” en dat vind ik persoonlijk jammer; op deze wijze word je bijna het recht van het uiten van je eigen mening ontzegd. Zolang je eerlijk bent over je eigen mening, je realiseert dat je inderdaad soms praat over iets dat je niet geheel snapt en jezelf – en anderen jou – toestaat om in de loop van de tijd van mening te veranderen is er m.i. niets aan de hand.
In zijn persoonlijke leven waren er diverse tragedies waarvan sommigen al op zeer jonge leeftijd.
Op zijn 19e jaar het verlies van zijn vader, die omkwam tijdens een tournee door Amerika aan de gevolgen van een hartaanval, was uiteraard een traumatische ervaring. Hij rouwde op de traditionele wijze: geen optredens, alleen zwarte kleren dragen en niet scheren.
Ook het verlies van zijn opa met wie hij een sterke band had viel hem zwaar.
Verder veroorzaakte hij op 30 september 2003, op z’n 21e, een dodelijk auto-ongeluk waarbij hij met een snelheid van 90 km/u in een 50 km-zone, een voetganger aanreed die een zebrapad overstak. Dat was natuurlijk meer een tragedie voor de verongelukte en diens nabestaanden dan voor hem, maar het was een ongeluk, waarna hij een aantal verkeerde beslissingen nam.
Farruquito en Farru op het
paard bij hun vader Moreno.
Hij reed door – hij was niet in het bezit van een rijbewijs noch verzekerd – liet het gewonde slachtoffer achter (en die overleed) en vluchtte met de auto naar Málaga waar de auto in een garage werd aangeboden ter reparatie. Er waren echter getuigen geweest en de reparatie van de auto was ook opvallend. In eerste instantie bekende zijn broertje Farru dat hij degene was geweest die reed. Wellicht om een mindere straf te krijgen (Farru was jonger en viel onder het jeugdstrafrecht) en daarnaast te verzekeren dat Farruquito, die toch de broodheer van de familie was, uit de gevangenis bleef. Echter als gevolg van een telefoontap (ivm een ander lopend onderzoek naar drugshandel door een ander) werd het de politie duidelijk dat Farruquito zelf aan het stuur had gezeten. Op enig moment bekende Farruquito dat hij de man had aangereden en in – misschien nog wel begrijpelijk ook, hoewel ik het hier niet goed mee wil praten – blinde paniek was weggevlucht.
Farruquito in de Rechtbank
Het leidde tot emotionele reacties binnen Spanje die niet allemaal even zuiver waren; Farruquito is een zigeuner en die (b)lijken in Spanje ook gediscrimineerd te worden. Daarnaast was hij inmiddels een bekend artiest wat bij menigeen de twijfel opriep of hij wellicht gezien zijn status beschermd zou worden. Waar de ene begrip probeerde op te brengen voor de paniek die zich meester had gemaakt van de jongen, wilde de ander dat hij zou “hangen”. Uiteindelijk werd hij op 5 september 2006 veroordeeld tot 3 jaar gevangenisstraf voor het doorrijden na het veroorzaken van een ongeluk, het niet verlenen van noodzakelijk hulp aan het slachtoffer, de snelheidsovertreding en het door rood rijden. Op 16 januari 2007, meer dan drie jaar na het fatale ongeluk, meldde hij zich bij de gevangenis voor de aanvang van zijn opsluiting.
Farruquito naar de gevangenis
Er volgde opsluiting en na enige tijd mocht hij de weekends thuis doorbrengen. Door zijn goede gedrag in de gevangenis werd het regime versoepeld en mocht hij overdag “buiten” zijn en moest hij ’s avonds in de gevangenis slapen. Hij verliet in maart 2008 de gevangenis en dus heeft uiteindelijk 14 maanden in de gevangenis doorgebracht waarmee hij het normale regime gevolgd heeft; m.a.w., als het iemand anders was geweest in deze omstandigheden en die had zich goed gedragen in de gevangenis dan was die ook op deze wijze behandeld.
Hij werd daarnaast veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding van bijna
€ 120.000,-; ruim € 100.000,- voor de achtergebleven weduwe en de rest voor de ouders van het slachtoffer. Hij heeft dit ook betaald. Anderzijds doen er verhalen de rondte dat hij
€ 140.000,- betaald heeft gekregen voor het eerste interview dat hij gaf na het verlaten van de gevangenis. Hierdoor ontstond er grote ophef in Spanje omdat ze de TV-zender er van beschuldigden dat ze betaalden aan een misdadiger.
Op 24 juli 2008 trad hij weer voor het eerst op met zijn Show “Pura” in Palma de Mallorca voor een publiek van 2000 toeschouwers.
Ik heb het genoegen gehad hem in een gesprekje te mogen meemaken en hij komt op mij over als een zeer bescheiden, enigszins schuchtere, gevoelige jongeman die erg respectvol met zijn omgeving omgaat; iemand die je graag in je omgeving hebt.
Als je van flamencodans houdt moét je een keer een optreden van Farruquito zien. Hij is mijn nummer 1 (facebook)
Farruquito
DVD's waaraan Farruquito heeft meegewerkt:
1995: "Flamenco"
1996: "Bodas de Gloria"
2008: "farruquito y Familia"
Hij heeft daarnaast meegewerkt aan de volgende CD's:
2002: "Homenaje a Jeros" (Los Chicos)
2002: "María"
(Niña Pastori)
2004: "Rosa Blanca" (Montse Cortés)
Overzicht van de optredens die ik live meegemaakt heb van Farruquito:
