Florencia Pérez Padilla was een danseres, zowel klassiek als flamenco, en werd wereldwijd bekend onder haar artiestennaam “Rosario”. Ze werd geboren in Sevilla in 1918.
Herinneringen aan haar jeugd waren tweeledig: deels aan haar jeugd in haar ouderlijk huis waar ze opgroeide tussen haar familieleden en haar voorliefde voor dans en deels aan de tijd die ze spendeerde bij haar vaders drankkiosk waar artiesten vaak na hun optreden in een café cantante nog even verdergingen.
Ze had de beste herinneringen aan de twee jaar oudere Manolo Caracol die ze op die plaats vaak zag en waar ze een zwak voor had. Haar vader Manuel Pérez “El Ronco” overleed in 1940 en haar moeder Doña Julia Padilla steunde haar in haar wens om danseres te worden.
Ze ontmoette "Antonio" in de Academia de Realito. De academia stuurde hen naar de Internationale Expositie in Brussel in 1928 om op te treden en ze waren erg succesvol.
In 1928 begon ze ook flamencodanslessen te nemen van niemand minder dan “Juana la Macarona”. Verder nam ze les van docenten als Otero en Frasquillo.
In 1931 vertrokken ze naar Madrid waar ze bekend werden onder de naam “Los Chavalillos Sevillanos”.
Ze toerden vervolgens gedurende drie jaar door Portugal en Andalucía.
Bij het begin van de Burgeroorlog traden ze op in Barcelona en werden vervolgens naar Frankrijk gezonden. Daar onmoetten ze de impresario Marquesi; hij nam hen mee naar Amerika. In 1937 traden ze op met Carmen Amaya in het theater “Maravillas” in Buenos Aires.
In 1941 speelden ze in een speelfilm “The Ziegfeld Girls” samen met Judy Garland, James Stewart en Lana Turner. Vevolgens speelde ze ook in “Hollywood’s canteen” samen met Bette Davis, Joan Crawford en Ronald Reagan, en “Panamericana”.
Ze had een leuke relatie met Gina Lollobrigida en Judy Garland; ze leerde hen Sevillanas dansen tijdens de pauzes in de filmopnames.
In New York poseerden ze voor Salvadore Dalí die een heel groot portret van hen maakt. Dat gaat echter jammerlijk verloren tijdens hun reis per boot terug naar Spanje.
In 1942 namen een aantal nummers op die op een verzamel-LP geplaatst werden.
In 1947 trouwde Rosario met Silverio Masciarelli, de pianist van de groep, overigens tegen de wens van haar moeder én Antonio in. Ze kreeg een zoon, Rafael, waar “La Argentinita” de meter van werd.
In 1949 keerden ze terug naar Spanje waar ze optraden in het Teatro Fontalba; dat was zó succesvol dat ze, terwijl ze voor zes dagen gecontracteerd waren, zes maanden achter elkaar daar optraden.
Ze scheidde van haar echtgenoot, maar ze bleven wel profesioneel samenwerken.
In 1952 speelde ze in een speelfilm “Jose Maria, El Tempranillo”. Ze had de rol van María Jesus, de vriendin van de bandiet. De relatie tussen Rosario en Antonio werd echter steeds moeilijker als gevolg van steeds vaker voorkomende ruzies die ze hadden. Het werd zelfs een keer zó erg dat ze na een optreden in Parijs begeleid door de politie het gebouw moesten verlaten.
Het laatste optreden met hun groep (Antonio en Rosario) was op 21 december 1952 in het Teatro Calderón in Madrid. Vervolgens richtte ze diverse malen een nieuwe groep op, maar die waren nooit een lang leven beschoren; ze was een betere danseres dan dat ze manager was…Daarnaast pakte de breuk met Antonio beter voor hem dan voor haar uit. Hij groeide uit tot een echt grote ster, terwijl zij meer “de partner van” bleef.
Antonio en Rosarioin "la Suite de Sonatas del Padre Soler"
In 1953 debuteerde ze in het Teatro Calderon in Barcelona. De samenstelling van haar companie varieerde in de loop der jaren, waarbij vele bekende dansers in- en uitstroomden.
De choreografieën die ze maakten waren meestal bedoeld voor solisten of paren. Ze was niet bedreven in het maken van grote groepschoreografieën. Ze trad op met Roberto Iglesias in de voorstelling “Recitales de Danzas de Espana” in Madrid en toerde door Europa, eindigend in Nederland. In de jaren tussen 1962 en 1965 trad ze vaak op als gastartiest in de companie van “Antonio” waarbij ze geregeld oude succesnummers opnieuw uitvoerden. Ze trad ze in 1962 op in het Teatro de La Zarzuela
waarbij gedreven daartoe door de enthousiaste reacties van het publiek tot driemaal toe haar Zorongo danste.
In de eerste jaren van het Nationaal Ballet van Spanje trad ze nog een aantal malen op als gastartiest.
Na haar pensionering als artiest stortte ze zich op haar privé dansschool.
