Gehuwd met flamencodanser José Serrano; ze hebben één zoon, José
Sara Baras samen met haar echtgenoot José Serrano (l) en Luis Ortega(esflamenco.com)
Sara Baras, geboren in Cádiz, begon haar danstraining bij haar moeder, Concha Baras, in San Fernando op haar 8e. Snel daarna debuteerde ze op het podium als lid van een kindergroep “los niños de la Tertulia Flamenca” tijdens lokale flamencofestivals in Andalucía. Ze trad met deze groep ook op voor de Koningin van Spanje.
Ze trok de aandacht van flamencokenners door haar wijze van dansen. In haar vroege tienerjaren, rond haar 16e, werd ze gevraagd toe te treden tot de companie van de gitarist Manuel Morao (“Manuel Morao y Gitanos de Jerez”) waarmee ze vervolgens vanaf 1989 de wereld rondtrok; van New York, via Parijs (1991) naar Japan met de show “esa forma de vivir”; ze was de enige niet-zigeuner in die companie.
Op haar 18e won ze de eerste prijs in een Spaanse TV-show “Gente joven” met haar optreden. Ze vertrok naar Madrid om daar flamencolessen te gaan nemen van Ciro, Guïto, Manolete, Antonio Canales en Merche Esmeralda (die haar ook opnam in haar show “mujeres”) en daarnaast nam ze balletlessen van Dania González.
Ze trad ook op tijdens de wereldtentoonstelling in 1992 in Sevilla in het Andalusische paviljoen op het terrein.
Ze danste tijdens voorstellingen van Guïto en Javier Barón en was gastartiest in het seizoen 1996-1997 in de companie van Antonio Canales en danste in de voorstelling “Gitano”.
In 1994 danste ze tijdens een Europese Tour van Paco Peña. In deze fase van haar carrière werd ze ook gevraagd om deel te nemen aan de docu-film “flamenco women” van de regisseur Michael Figgis samen met Eva La Yerbabuena.
In 1997 richtte ze haar eigen companie op en sloot bijvoorbeeld het 37e flamencofestival “Cante de las Minas” in dat jaar af. Ze oogstte veel succes met haar eerste eigen voorstelling die op 2 april 1998 in première ging; “Sensaciónes”. Met haar tweede voorstelling “Cádiz – La Isla” trad ze op tijdens de Bienal de Sevilla van 1998.
Ze accepteerde daarnaast vanaf oktober 1998 de baan als presentatrice van een populaire flamenco TV-show “Algo más que flamenco” op TVE-2. Ze vond dat bepaald geen gemakkelijke opgave. Ze hebben zelfs tijdelijk haar zus naast de camera gezet zodat ze iemand had waartegen ze kon praten i.p.v. tegen een “machine” te praten. Vervolgens verbreedde ze haar activiteiten naar de reclamebusiness waar ze verscheen in reclameadvertenties van bijv. “El Corte Inglés” en samen met Paco de Lucía een biercommercial van Cruzcampo, deed modellenwerk op de catwalk in Londen, Madrid en Lissabon en had een kleine rol in de Amerikaanse film “Mission Impossible II” (ze werd gefilmd op de patio van “Casa Pilatos” in Sevilla). Met haar hele companie deed ze een ondergoedreclame voor Triumph en ze verscheen in de juwelencatalogus van Cartier.
Haar ster rees snel met succesvolle voorstellingen als “Sueños” in 1999 en “Juana la loca” in 2000. Met deze laatste show won ze ook de prestigieuze MAX Award voor de choreografie en uitvoering en als beste dansshow. Ze pakte het verhaal van “Mariana Pineda” op en maakte daar een dansshow van waarbij ook Manolo Sanlúcar meeschreef aan de muziek voor de voorstelling. Het werd een doorslaand succes met een onafgebroken rij van voorstellingen gedurende 5 maanden in Madrid en 2 maanden in Barcelona, waarna ze met deze voorstelling de wereld rondtrok.
Ze won er veel belangrijke prijzen mee en nam uiteindelijk e.e.a. ook op DVD op. Delen van haar voorstelling “Sueños” werd ook op DVD gezet en gevoegd bij een fotoboek gemaakt door Peter Müller, die haar tour in 2005 volgde.
In 2005 danste ze ook twee stukken in de film van Carlos Saura “Iberia”.
De show “Sabores” die in 2005 haar première beleefde droeg ze op aan haar moeder.
Ze is dermate populair dat als ze een nieuwe show samengesteld heeft ze niet, zoals je normaal gesproken mag verwachten, maar moet afwachten hoe de recensies zullen zijn en afhankelijk daarvan benaderd zal worden om voorstellingen te komen geven in diverse steden van de wereld. Nee, ze maakt een show en al gelijk heeft ze een jaar aan boekingen vooruit klaar staan; men is dus overtuigd van haar kwaliteit. Toen ze in 2009 haar nieuwe show, haar eigen versie van “Carmen” op de planken bracht waren er 30.000 kaartjes vooruit verkocht… Mijn mening? Ik vind dat ze te mechanisch danst, teveel aandacht voor effectbejag (althans zo komt het op mij over); ik vraag me af hoeveel mensen ze om zich heen heeft die “neen” tegen haar zeggen (behalve haar moeder wellicht). Dus ik realiseer me dat ik daar alleen ik kan staan, maar ik vind haar vooral tè…
Maar ze moet wel goed zijn: iemand die jaarlijks 250 voorstellingen doet…? Dan mis ik dus ergens iets, het zij zo. Ze heeft weinig rust en ik las in een interview dat ze zei dat in haar weekje vakantie per jaar ze vervolgens dan naar een flamencovoorstelling gaat in plaats van naar het strand; anders kan ze nooit anderen live meemaken.
In haar voorstellingen doet ze inmiddels zo’n beetje álles: de choreografie, de belichting, de kostuums, alles.
Vanaf eind april 2010 nam ze een rustpauze van 2 jaar waarin ze niet meer zelf danste, omdat ze zwanger wilde worden en de arts haar had verboden om in die tijd te dansen (haar zoon José werd op 4 mei 2011 geboren). Ze deed haar laatste voorstelling “Esencias” waarin ze delen van haar voorgaande 9 voorstellingen verwerkte.
Sara Baras in La Unión (Cante de las Minas)
Haar echtgenoot, José Serrano, is eveneens lid van haar companie (standaard als als gastartiest; je man is immers noooit slechts "lid van" jouw companie...).
Sara Baras in Sabores (martinete, met zang van o.a. Guadiana)
CD's waaraan Sara Baras heeft meegewerkt:
1995: "Torrente" van Oscar Herrero
2000: "Entre vareta y canasta" van Diego el Cigala
2001: "El Sorbo" van Niño Josele en Javier Limon
2001: "Juana la loca"; de muziek van de voorstelling
DVD's waaraan Sara Baras heeft meegewerkt:
2003: "Mariana Pineda"
2006: "Iberia"
2006: "Sueños"
2007: "Sabores"
2007: "Flamenco para niños"
Overzicht van de optredens die ik live meegemaakt heb van Sara Baras:
