Manuel is de jongste (een half uur jonger…) helft van een tweeling die hij vormde met zijn broer Aurelio. In tegenstelling tot zijn broer was zijn geboortegewicht zo laag dat men verwachtte dat hij het niet zou overleven; maar hij bleek een vechter te zijn.
Hij begon flamencogitaar te leren spelen in Huelva, waar hij ook woonde. Op zijn 7e jaar begon hij lokale zangers te begeleiden en leerde hij zichzelf de verschillende stijlen van Fandangos aan die traditiegetrouw bij Huelva horen.
Op zijn 8e jaar verhuisde het gezin naar Huelva-stad en ging Manuel gedurende twee jaar naar school. In die tijd leerde hij lezen en schrijven. Hij moest echter vervolgens aan het werk, want er bestond armoede in die tijd. Hij begon als kleermakersleerling om m.n. kleren in te nemen.
Manolo de Huelva
Dit werk stelde hem in staat om zijn eigen kleren te maken en hij zou dan ook de rest van zijn leven bekend staan om zijn elegante manier van kleden.
Op zijn 18e vertrok hij naar Sevilla als sologitarist waar hij afwisselend klassieke muziek en flamenco speelde. Het is onbekend hoe of van wie Manuel heeft leren gitaarspelen, maar duidelijk is wel dat toen hij in 1910 in Sevilla aankwam hij een virtuoos was op de gitaar.
Manolo de Huleva naast Pepe en Manuel Torre
Hij werd gelijk de vaste gitarist van een drietal Sevillaanse zangers uit de wijk Triana: Pepe Villalba, Fernando el Herrero en Rafael Pareja.
Hij was een zeer complete en gewilde gitarist en de favoriete gitarist van artiesten als Manuel Torre, Don Antonio Chacón, Niña de los Peines, met wie hij een nauwe artistieke band onderhield, en Tomás Pavón.
In 1922 werd hij de officiële begeleidingsgitarist van het achteraf beroemd geworden Concurso de Cante Jondo de Granada. In datzelfde jaar speelde hij in Huelva tijdens een flamencofestival samen met Chacón, Manuel Torre, Caracol en “el Gloria”, waar hij diverse solostukken speelde op verzoek van het publiek.
In de jaren 30 ondernam hij talloze tours vooral met Manuel Vallejo (degene die als tweede, van de in totaal 5 uitgereikte-, “llaves de oro” ontving).
In de jaren 40 woonde hij in Sevilla en kwam hij zeer geregeld in de Alameda de Hérculesbuurt, om daar de zangers “El Sevillano” en “Pepe el Culata” te begeleiden.
In de jaren 50 en 60 woonde hij in Madrid. Daar speelde hij een seizoen in het beroemde tablao “Zambra”.
Eind jaren 60 keerde hij terug naar Sevilla waar hij verbleef tot aan zijn dood.
Een van zijn laatste publieke optredens vond plaats in Santander in 1974 tijdens een muziekstudie aan de universiteit “Menéndez Pelayo” in het “Palacio de la Magdalena”.
Hij maakte ook filmmuziek o.a. op een film gespeeld door La Argentinita, bracht in zijn jongere jaren opnames uit als solist en begeleidde zangers tijdens hun opnames, zoals Enrique Orozco, Manuel Centeno, Canalejas de Puerto Real en Manuel Vallejo. Op latere leeftijd trad hij vrijwillig steeds minder op en beperkte zich tot kleine optredens voor zijn volgers. Alle zangers van zijn tijd vonden in hem een ideale begeleider. Zijn moeder, Isabel Vélez Mallofrett en zijn vader, José Gómez Pérez de León, een bankwerker / houtbewerker, woonden in een huis op Calle Gravina Nº2, eigendom van de grootmoeder (aan zijn moeders kant); een huis dat uiteindelijk moest verdwijnen i.v.m. de uitbreiding van de nabijgelegen mijn.
Manolo de Huelva (www.ateneodecordoba.com)
In het blad “Nuevo Mundo” werd een foto van hem gepubliceerd met het onderschrift: “Manuel Gómez Vélez, concertgitarist die is uitgegroeid tot het onderwerp van warme lof van zowel zijn publiek als van de pers van Sevilla, stad waarin hij opmerkelijke concerten geeft”.Hij was steeds in het wit gekleed en hij creëerde een stijl die wél vele gitaristen beïnvloedde, maar het groeide niet uit tot een eigen “school”.
Bulerías gezongen door Manuel Vallejo en
begeleid door Manolo de Huelva
Hij was teruggetrokken en ingetogen en op latere leeftijd weigerde hij zelfs te spelen als er andere gitaristen bij waren; hij heeft ook nooit les gegeven. Hij heeft ook maar heel erg weinig opnames laten maken. Op het laatst was het zelfs zo extreem dat hij tijdens een publiek optreden vroeg om een gordijn te hangen tussen hem en het publiek in zodat ze hem niet konden zien.
Hij was een meesterlijk zangbegeleider en men vertelde dat hij de zang beter kende dan de zangers zelf..
Sabicas zei later dat Ramón Montoya en Manolo de Huelva de twee beste gitaristen waren die hij kende. Ramón als klassieke flamencogitarist en Manolo als de zigeurnervariant (hoewel Manolo dus géén zigeuner was). Hij werd vaak in een zin genoemd met Ramón Montoya, maar zowel hun persoonlijkheden als hun speelstijl was tegengesteld. Ramón was “aanwezig” en extravert terwijl Manolo juist naar binnengekeerd en introvert speelde. Het grappige was ook dat Ramón een zigeuner was die in de klassieke stijl speelde en twee belangrijke niet-zigeunerzangers steevast begeleidde, Chacón en Pepe, en Manolo als niet-zigeuner een heel zigeunermanier van spelen had, erg ritmisch én daarenboven de vaste begeleider was van Manuel Torre; de onberekenbare zigeunerzanger.
